Πολύ κρίμα... Μήπως όμως τελικά το όλο θέμα ήταν αρκετά βαθύτερο από το "δεν της αρέσει η χώρα"; Κάτι που αφορά καθαρά το "μέσα της", την ψυχή της και τη θεώρησή της για τον κόσμο και τη ζωή γενικά;Το λέω αυτό γιατί κατανοώ να μην τρελαίνεσαι για μια χώρα, ή να σου λείπει η πατρίδα σου. Αλλά αν είσαι σε ένα μέρος έστω ανεκτό, με άνθρωπο που πραγματικά αγαπάς ή είσαι ερωτευμένος, και όπως τα περιγράφεις με ένα καλό βιοτικό επίπεδο που σου επιτρέπει να απολαμβάνεις την καθημερινότητα με αυτόν τον άνθρωπο, ε, δε νομίζω ότι πέφτεις σε τόσο βαριά κατάθλιψη.Και ας μην ξυνίζουμε με όλα, για να λέμε την αλήθεια η Ελλάδα έχει πολλά στραβά, αλλά είναι μια χώρα που αν έχεις μια στοιχειώδη οικονομική άνεση και παρέα, έχεις τη δυνατότητα να περνάς όμορφα καθημερινά, σε πλειάδα χώρων, δραστηριοτήτων κλπ, κάθε ώρα της ημέρας - χωρίς να λογαριάσουμε λιακάδες, καλοκαιρίες κλπ.Μήπως οι φίλοι σου είχαν αντιληφθεί κάτι συγκεκριμένο και ήταν της άποψης ότι "λειτουργούσε αρνητικά για σένα";Είσαι 35, όχι 99, για να σκέφτεσαι ότι "δεν έχεις χρόνο".Όσο για "opportunity costs", αν σκέφτεσαι τη ζωή με μικροοικονομικούς όρους, έχεις χάσει ήδη την ουσία. Η ζωή είναι μια σειρά από προσωπικές επιλογές τις οποίες κάνουμε αναπόφευκτα και αναπόφευκτα αυτές μας διαμορφώνουν.Δεν υπάρχει κόστος, μόνο κέρδος, έστω through trial and error. Η συλλογιστική σου είναι αδιέξοδη και εγκλωβιστική.Από την άλλη, μήπως τέτοιου είδους οπτικές και καθημερινότητα, πλάι στην προφανή ροπή σου προς το εγωκεντρικό και δραματικό, οδήγησαν τη σύντροφό σου στην κατάθλιψη - έστω και χωρίς να το έχεις θελήσει/καταλάβει;“We accept the love we think we deserve.” – Charlie, The Perks of Being a Wallflower
12.8.2019 | 16:22
Misery Is Wasted On The Miserable
Αγαπηθήκαμε και και συγκατοικησαμε για 4 χρόνια, ήταν υπέροχα αλλά έφτασε το τέλος. Αυτή, Ισπανίδα, αποφάσισε ότι δεν θέλει ο τελικός προορισμός της να ειναι η Ελλάδα, δεν της αρέσει η χώρα, με αγαπάει αλλά δεν μπορεί να μου ζητήσει να φύγω (δικιά μου δουλειά, σπίτι, εξοχικό κτλ... head start γενικά)Δεν τσακωθήκαμε ποτέ, δεν χωρίσαμε ούτε για μια μέρα. Πνίγεται μέσα στο σπίτι, έχασε πολύ βάρος, πολύ άγχος, κατάθλιψη και υπερβολικός ύπνος, πάντα κουρασμένη, δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι παρά μόνο για δουλειά. Σταμάτησε να χαμογελάει πέρσι... Έχω ανεξάντλητη υπομονή...Οτι και να έκανα δεν μπόρεσα να την βοηθήσω να βρει ευτυχία.Ούτε ταξίδια, ούτε εκπλήξεις, ούτε το γατάκι μας μα ούτε και οι ψυχολόγοι... κανείς...Σταμάτησε να ενδιαφέρεται για εμένα αλλά μάλλον σταμάτησε να ενδιαφέρεται και για τον εαυτό της. Μου είπε οτι θα φύγει. Σε 2 μέρες μάζεψε 4 χρόνια και έφυγε... Η καρδιά μου σπάει, έχω κρίσεις πανικού, το σπίτι είναι άδειο. Νιώθω το στομάχι μου εδώ και μια εβδομάδα σαν να είμαι σε διαρκή ελεύθερη πτώση. Το κάστρο της σταθερότητας και της υπέροχης ρουτίνας που είχα χτίσει στο μυαλό μου γκρεμίζεται... βλέπω ξεκάθαρα οτι λειτουργούσε αρνητικά για εμένα, μου το επιβεβαιώνει και ο στενός μου κύκλος. Η καρδιά μου λέει άλλα.Τα σχέδια των διακοπών ακυρώθηκαν και νιώθω πάρα πολύ μόνος στην άδεια Αθήνα. " this ain't my first rodeo..." έχω βιώσει στεναχώριες και χωρισμούς, ακόμη και από πιο μεγάλης διάρκειας σχέση αλλά ποτέ κάτι τόσο έντονα.Σκατά.... και έχω φτάσει 35... δεν έχω χρόνο για άλλες αποτυχημένες σχέσεις (opportunity cost)... έχω τόσα πολλά να δώσω. Δεν μου λείπει τίποτα... παρά μόνο το άλλο μου μισό...Δεν την παρακαλάω, δεν θέλω να γυρίσει εάν δεν είναι ευτυχισμένη. Εξάλλου λένε πως αν αγαπάς κάποιον, τον αφήνεις να φύγει. Ευχαριστώ που με ακούσατε,GintoniQΥΓ: The bad part is when you forget her, when you don't care about her, when you don't care about anything. The bad part is coming, so enjoy the heartbreak while you can for godsake!Ah, the sweet nugget of love, sweet sad love :(
6
