ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντέυω 27 χρονών, δεν έχω δουλέψει ουσιαστικά ποτέ, επένδυσα χρόνο (9 χρόνια) και χρήμα σε σπουδές και αυτή τη στιγμή νιώθω ένα τίποτα και ότι έχω κολλήσει απλά και παρατηρώ τον κόσμο να προχωράει. Οι περισσότεροι στην ηλικία μου έχουν ήδη μια δουλειά, έχουν μία σχέση η δεν ξέρω και εγώ τι, αρκετοί έχουν αρχίσουν να διαπρέπουν στον χώρο τους σιγά σιγά και γενικά υπάρχει μία εξέλιξη. Εγώ από την άλλη έχω μείνει παγοκολόνα στο πατρικό μου, δεν μπορώ να βρω δουλειά, ώρες ώρες σκέφτομαι ότι δεν έχω ζήσει τίποτα στη ζωή μου και τι σκατά κάνω, άλλοι κάνουν παρουσιάσεις διδακτορικού και εγώ ακόμα παλεύω με απωθημένα της εφηβείας, δε νιώθω καθόλου 27, νιώθω λες και είμαι σε ένα απομονωμένο σύμπαν-μια γυάλα που απλά παρατηρώ τον κόσμο να προσπερνάει και να ζει. Δεν ήξερα ποτέ ότι θα είναι τόσο απαίσιο το συναίσθημα του να νιώθεις ότι μένεις πίσω. Καμμένο χαρτί. Προσπαθώ μόνος μου να προχωρήσω και να βγω από αυτήν την σαπίλα, ενώ ο κόσμος γύρω μου προχωράει είτε με κεφάλαιο των γονιών, είτε με γνωριμίες. Πίστεψα ότι οι σπουδές, μεταπτυχιακά κλπ θα το έκαναν πιο εύκολο αλλά αρχίδια. 1000 φορές να ζούσα τη ζωή μου και να δούλευα από τα 18, παρά αυτήν εδώ την αηδία τώρα να νιώθω ότι 9 χρόνια πήγαν απλά χαμένα. Είμαστε μάλλον η γενιά των καλών μαθητών που δεν έζησαν τη ζωή τους και τελικά πήραν τα αρχίδια τους, σε μία χώρα που αν είσαι γκέι είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Τελικά αυτοί που μας δούλευαν στο λύκειο που διαβάζαμε είχαν τεράστιο δίκαιο. Φάγαμε τον παππά των σπουδών σε μία χώρα που προχωράει με τα λεφτά του μπαμπά και με γνωριμίες. Καλοί μαλάκες ήμασταν.