ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα. Τα τελευταια 10 χρόνια ζω μια κατάσταση που εξελισσεται ολο και πιο αρνητικά. Τα τελευταια 3 ειναι αφορητη. Παντρεμενη 25 χρόνια απο ερωτα με ανθρωπο ευγενικο, μορφωμενο που απο την αρχη ειχε μικρες ιδιορρυθμιες αλλα αντιμετωπισιμες. Εχει ζησει την εγκαταλειψη απο την οικογενεια. Τα τελευταια χρόνια εχασε τη δουλεια του απο δικη του υπαιτιοτητα νεύρα και αλλαζονεία, προσπαθησα να τον αποτρεψω αλλα δεν τα καταφερα. Πλέον ειναι καταθλιπτικος, ζει απο κσποια περιουσία που εχει στο χωριό, εγω εργαζομαι σε δικη μου επιχείρηση με ευθύνες αρκετες. Χαρη και στη δικη του περιουσια στο χωριό δεν ζουμε άσχημα οικονομικα. Ομως εχει βαρια κατσθλιψη, νοσηλευεται συχνά, αδιαφορεεί για ολα, ζει απομονωμένος, προφανώς του εχει κοστίσει ψυχικα το θεμα της δουλειάς, αλλα δεν το παραδεχεται. Ποτε δεν του κοπάνησα κατοπιν εορτης τα λαθη του. Θελω να φύγω, να ζήσω σε ενα ομορφο φωτεινο σπιτι, με παρακαλαει συνέχεια να μείνω και όλο υποσχεται οτι θα προσπαθησει να γίνει καλύτερα. Καποια περίοδο επαιρνε αυθαίρετα αντικαταθλιπτικά, καποια αλλη εποχη του εδωσαν και λάθος αγωγές τωρα παιρνει αντικατσθλιπτικα, σταθεροποιητές και αντιψυχωσικα με οδηγια γιατρου. Εχει ειπωθει και η υποψια οτι εχει διπολική αν και ποτε δεν ειχε καθαρο μανιακο επεισόδιο. Δουλευω ασταματητα, κλαίω...θέλω να φύγω αλλά τον λυπάμαι. Εχω παντα μια ελπίδα οτι θα βελτιωθεί. Δεν τον αγαπω πια. Αγαπω αυτον που παντρευτηκα. Οχι αυτο που ειναι τωρα. Παιδια δεν εχουμε. Δεν ηθελε. Εγω φοβόμουν μηπως δεν ειμαι καλη.μητερα. εχω ζήσει δυσκολα παιδικα χρόνια. Εχω παρει αγάπη αλλα γονεις με καβγάδες, διαζυγια κλπ