ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 2 -3 χρόνια παλεύουμε με τους γονείς μου στους γιατρούς και τα νοσοκομεία. Και οι δύο γονείς ό,τι έπαθαν, το έπαθαν μαζί και έτσι τρέχουμε πότε για τον έναν γονιό πότε για τον άλλον και πότε και οι δύο μαζί. Σήμερα θα κάνει επέμβαση η μητέρα μου. 2-3 ώρες είπαν θα κρατήσει το χειρουργείο. Διαβάζω διάφορα μέσα στο internet για το πρόβλημα που έχει η μητέρα μου και αγχώνομαι και φοβάμαι περισσότερο. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν πρέπει να γίνει χειρουργείο. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα κάνουν και ποια θα ήταν η σωστή μέθοδος αλλά και τι θα ακριβώς θα χειρουργήσουν, εννοώντας τι θα αφαιρέσουν και τι θα κρατήσουν και αν αυτό που κάνουν θα είναι το σωστό. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι μήπως έχει καρκίνο ή κάποια υποψία και οι γιατροί μας το κρύβουν. Δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Όχι στον γιατρό ή το νοσοκομείο αλλά γενικά στους γιατρούς οπουδήποτε. Σκέφτομαι ακόμα ότι μπορεί να μην την προσέξουν και κάνουν κάποιο λάθος. Δεν γνωρίζω τον γιατρό και όσες φορές έχω πάει νοσοκομείο ποτέ δεν τον είχα πετύχει ώστε να του μιλήσω και να μου εξηγήσει. Δεν ξέρω... Ενώ μετά την μητέρα μου ίσως κανονίσει και ο πατέρας μου χειρουργείο. Έχουν πέσει όλα μαζεμένα. Τυχαία πήρα και εγώ άδεια αυτές τις μέρες, καλύτερα έτσι ώστε να μπορέσω να βοηθήσω. Χρειάζομαι και εγώ γιατρό, πότε φοβάμαι τι μπορεί να έχω και πότε το ξεχνάω σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ανυπομονώ επιτέλους να τελειώσουμε με όλα αυτά να έχουμε ένα αίσιο τέλος και να ξαναέρθουμε λίγο στα ίσα μας και να σκεφτώ λίγο περισσότερο και χωρίς τύψεις τον εαυτό μου και το ενδεχόμενο της μετακόμισης σε άλλη χώρα/ήπειρο το οποίο κανόνιζα εδώ και 5 χρόνια περίπου. Α, και σήμερα έχω τα γενέθλια μου. Αυτά!