ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 32. Αυτός ο αριθμός χτυπάει σαν καμπάνα μέσα στο κεφάλι μου, κάθε μέρα πια. Με αυτόν ξυπνάω και με αυτόν κοιμάμαι. Με κάνει να αισθάνομαι ενοχές και ντροπή. Που είμαι μόνη μου, που δεν έχω δουλειά, που δεν ξέρω τι θα απογίνω σε αυτή τη ζωή… Προς το παρόν μένω με γονείς, αλλά τρελαίνομαι στην ιδέα του πώς θα επιβιώσω εάν κάτι τους συμβεί… Είναι στιγμές που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω. Πια αισθάνομαι ντροπή όταν πρέπει να αποκαλύψω την ηλικία μου και όταν πρέπει να απαντήσω στην (πρώτη) ερώτηση κάθε νέου ανθρώπου που με γνωρίζει: με τι ασχολείσαι; Ή, ακόμη χειρότερα, τι κανεις στη ζωή σου; Τι απαντάς; Τίποτα; Είμαι άνεργη; Με πόση αισιοδοξία και χαμόγελο μπορείς να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση; Τι φάτσα πρέπει να πάρεις όταν λες «δεν ασχολούμαι με κάτι, ψάχνω δουλειά»… αλήθεια τι σκατά φάτσα να πάρεις; Την χαμογελαστή φάτσα «δεν δουλεύω αλλά είμαι αισιόδοξη ότι όλα θα πάνε καλά»; Δεν με δέχονται για δουλειά γιατί μάλλον θεωρούμαι μεγάλη για μια απλή δουλειά γραφείου. Δεν με παίρνουν σε μια πιο απαιτητική δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου γιατί δεν έχω την απαιτούμενη προϋπηρεσία. Όλα αυτά τα χρόνια από την αποφοίτησή μου δούλευα περιστασιακά εδώ κι εκεί, ό,τι προέκυπτε. Ποιος είπε ότι κρίση υπάρχει τα τελευταία 3 χρόνια; Εγώ από τότε που αποφοίτησα, δουλειές δεν υπήρχαν (Βόρεια Ελλάδα). Μια ζωή κρίση θυμάμαι. Και δεν έχω και τη δύναμη να φύγω έξω. Και πού να πάω μόνη μου; Τι να κάνω; Τα έχω χαμένα πια… δεν ξέρω προς τα πού να κοιτάξω. Ποιος δρόμος είναι ο σωστός. Πώς να αντιμετωπίσω το ότι δυόμισι χρόνια τώρα δεν έχω κάποια σοβαρή σχέση; Με τη λογική ότι «δεν έχω έναν άνθρωπο δικό μου αλλά πιστεύω ότι σύντομα κάποιος θα με κοιτάξει και θα πάθει;». Εντάξει, ρεαλίστρια είμαι. Και ποιος πια θέλει κάποιον δίπλα του που δεν δουλεύει; Μπορεί απλά να είμαι λίγο άτυχη. Δεν είμαι άσχημη κοπέλα και από πτυχία, ουυυ να φάνε κι οι κότες… Είναι αλήθεια ότι δεν έχω ευκολία στις ανθρώπινες σχέσεις. Είμαι αρκετά σοβαρή, όχι από επιλογή, απλά πάντα έτσι ήμουν. Από το dna μου κι από το περιβάλλον όπου μεγάλωσα. Δεν έχω κάνει όμως τίποτα κακό, δεν αισθάνομαι ότι έχω φταίξει σε κάτι. Κι όμως όλη αυτή η κατάσταση με κάνει να αισθάνομαι ενοχές που δεν έχω προχωρήσει στη ζωή μου.Μου αξίζει μια θέση κι εμένα σε αυτή τη ζωή, δεν νομίζω πως έχω κάνει τόσα λάθη πια για να τυρρανιέμαι έτσι.Σήμερα αποκάλυψα πάλι την ηλικία μου. Και επίσης χρειάστηκε ξανά να απαντήσω στην ερώτηση «τι κάνεις στη ζωή σου;». Και είμαι χάλια και απλά ήθελα κάπου να τα πω. Γι’ αυτό και τα έγραψα εδώ. Κι ευχαριστώ όποιον είχε την υπομονή να τα διαβάσει.