ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλή μου η μοναξιά είναι ανυπόφορη κάποιες φορές και άλλοτε εποικοδομητική. Εσύ βρίσκεσαι σε ένα τέλμα εν γνώση σου και μένεις σε μια ψυχοφθόρα σχέση γιατί φοβάσαι μη μείνεις μόνη σου. Όλοι μας φοβόμαστε τη συνεχή μοναξιά αλλά καλύτερα να είσαι μόνη σου παρά με κάποιον που σε ασφυκτιά. Έχεις τρομερές ανασφάλειες ως άνθρωπος μιας που αναφέρεις πως αν παρουσιαζόταν κάποιος άλλος αμέσως θα τον άφηνες αυτόν. Οπότε δεν μπορείς να μείνεις μόνη σου ούτε λεπτό επειδή θέλεις να ανήκεις σε κάποια σχέση ότι να'ναι για να λες πως έχεις δεσμό.

Αν στο πρώτο χρόνο είστε έτσι ,φαντάσου τι θα γίνεται μετά .Φοβάσαι τόσο πολύ τη μοναξιά που μένεις με έναν άνθρωπο που δεν σε κάνει ευτυχισμένη .Ακόμα και να χωρίσεις,φοβάμαι ότι και η επόμενη σχέση θα είναι ίδια .και όχι δεν φταίνε οι σύντροφοι που επιλέγεις ,φταις εσύ που δεν θες να μεινεις μόνη και συμβιβαζεσαι με ότι βρεθεί στο δρόμο σου .Γιατί είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος που είσαι τώρα δίπλα του ,έτσι ήταν ο χαρακτήρας του από την αρχή,έβλεπες τα σημάδια αλλά τα αγνοουσες.Οταν λοιπόν επιλέγεις να μείνεις σε μια σχέση που δεν σε ικανοποιεί ,πρέπει να μάθεις να την αποδέχεσαι για αυτό που είναι και να μη γκρινιάζεις .Δεν σε κρατάει με το ζόρι .

Το βάζω κι εδώ, κολλάει."Η ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΣΥΝΟΨΙΖΕΤΑΙ στο άπιαστο όνειρο: όλα σε ένα ή τα θέλω όλα. Ένα και μοναδικό πλάσμα πρέπει να συμπυκνώνει όλες μου τις προσδοκίες. Ποιος μπορεί να ανταποκριθεί σε τέτοια απαίτηση; Η ιλιγγιώδης αύξηση των διαζυγίων στην Ευρώπη δεν οφείλεται στον εγωισμό μας αλλά στον ιδεαλισμό μας: είναι αδύνατο να ζήσουμε μαζί, απέναντι στο είναι δύσκολο να μείνουμε μόνοι. Τα ζευγάρια διαλύονται όχι από απογοήτευση αλλά από υπερβολική ιδέα για τον εαυτό τους. Από τον έρωτα δεν μένει παρά «το κεραυνοβόλο βλέμμα του θεού» (Αντρέ Μπρετόν) κι αυτό είναι το πρόβλημα. Παραφορτώνουμε το καράβι, το επενδύουμε με τόσες ελπίδες, ώστε τελικά ναυαγεί. Δεν υποφέρουμε από έλλειψη συναισθημάτων αλλά από υπερβολική ανάγκη για συναισθήματα. ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ, ακούμε να λέμε. Όμως δεν έχει νόημα να πιστεύουμε σε μία αφηρημένη έννοια, όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι, καλύτερα να πιστεύουμε στα άτομα, τα ευάλωτα και ατελή άτομα. Αγαπώντας τον έρωτα καταλήγουμε στην εξιδανίκευσή του. Κάποτε αποκλεισμένος από τον γάμο, ο έρωτας-αίσθημα διαλύθηκε εκ των έσω προτού μπει σε κίνδυνο από τις υπερβολικές φιλοδοξίες -η βουλιμία του σηματοδοτεί και την απώλειά του. Από τότε που αφαιρέθηκαν τα εμπόδια που τον τροφοδοτούσαν με το να τον φρενάρουν, είναι υποχρεωμένος να βρει μόνος του τα μέσα για να ανανεωθεί. Πεθαίνει, όχι από τα εμπόδια που συναντά, αλλά από την εύκολη επιτυχία του. [...] ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΡΕΩΣ ΔΙΑΔΕΔΟΜΕΝΗ ασθένεια: η δαιμονική αναζήτηση του ερωτικού αντικειμένου που απογοητεύει και αντικαθίσταται από ένα άλλο, το οποίο με τη σειρά του επισκιάζεται από ένα τρίτο, ένα τέταρτο, μία σειρά από φλόγες που τρεμοσβήνουν κι ύστερα χάνονται για πάντα. Ενθουσιαζόμαστε, ψυχραινόμαστε, δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Κάθε φορά υπερτιμάμε τα συναισθήματά μας, νιώθουμε ψευτοερωτοχτυπημένοι -όπως γράφει ο Σταντάλ, «πιστεύουμε ότι αγαπάμε κάποιον για όλη μας τη ζωή στη διάρκεια μίας και μοναδικής βραδιάς». Η αδελφή ψυχή δεν είναι ποτέ αρκετά ωραία, έξυπνη, σέξι, όλοι οι υποψήφιοι είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Ο πρίγκιπας ήταν λοιπόν ένας τιποτένιος, η σεξοβόμβα μία ψυχρή νευρωτική, μία μέγαιρα. Αυτή είναι η κόλασή μας, αντίβαρο της προόδου: δεν μπορούμε να ερωτευτούμε άνδρες ή γυναίκες στο ύψος των προσδοκιών μας, επειδή οι προσδοκίες μας είναι μη ρεαλιστικές. ΕΤΣΙ, ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ. Μετά τα τριάντα, αντί να βρούμε το ονειρεμένο πλάσμα, καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και μασουλάμε πρόχειρα φαγητά περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο. Γι’ αυτό και πολλαπλασιάζονται οι μοναχικές και πονεμένες ψυχές στο διαδίκτυο, που συμμετέχουν σε μία αγορά «δεύτερο χέρι»: χωρισμένοι και ξαναπαντρεμένοι κάμποσες φορές «ερωτεύονται» έναν άγνωστο και είναι έτοιμοι να κάνουν τα ίδια λάθη, τις ίδιες εξωφρενικές επιλογές […] ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑΤΕ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΤΕ; Το ζήτημα όμως δεν μπαίνει έτσι, κυρίως πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να ζήσουμε με κάποιον, όχι να πεθάνουμε. Η ρουτίνα της καθημερινότητας συνεπάγεται τη συνέπεια της κάθε στιγμής και κάνει ανώφελη την εξονυχιστική εξέταση της κάθε χειρονομίας, της κάθε ακραίας ή τυχαίας κίνησης. Κάποτε η συναισθηματική αγωγή συνίστατο στην αποφυγή της απογοήτευσης: έπρεπε να βρούμε τον δρόμο μας στους μαιάνδρους της καρδιάς, να μην παραδοθούμε στις παρορμήσεις, να αντιμετωπίσουμε τις χίμαιρες της νιότης και να επιλέξουμε ένα πνευματικό και ηθικό δρομολόγιο. Όλη η φιλολογία μάς διδάσκει, αντιθέτως, πώς να ανασκαλεύουμε τη φωτιά, πώς να φλεγόμαστε... Ανατροπή σε σχέση με την κλασική εποχή: η κλασική εποχή φοβόταν τα μεγάλα πάθη, που προκαλούν δυστυχία - εμείς φοβόμαστε τη χλιαρότητα. Στην πραγματικότητα, δεν φοβόμαστε πια την αναρχία της συμπεριφοράς, αλλά την εξάλειψη των συγκινήσεων. Αυτό που επιζητούμε είναι το πάθος - ποιητικό, ευτυχισμένο- χωρίς τις μοιραίες του συνέπειες." Απόσπασμα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρικνέρ, Το παράδοξο του έρωτα, εκδ. Πατάκη.

Ρε παιδια δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι το ψυχικο σθένος να κάνουν πάντα το σωστό. Η συγκεκριμένη μπορεί να μην αντέχει μόνη της γιατί είναι έτσι η ιδιοσυγκρασία της. Να πάθει κατάθλιψη για να μην γίνει μαιμού δηλαδή λες και είναι λίγοι οι άντρες που μπορεί τη μία μέρα να σ λένε τόσο γλυκά λόγια δηλαδή και μόλις βρουν κάποια άλλη να σ κόψουν και το καλημέρα

Ενα λαθος που κανουμε οι ανθρωποι όσον αφορα στις σχεσεις μας ειναι το εξης: κολλάμε σε λιγες στιγμες χαράς που εχουμε ζησει με καποιον/-α, κ επιλέγουμε να μη βλεπουμε την ευρύτερη εικονα, η οποια ειναι απογοητευτική. Επισης ανέφερες ότι χάνεις την αξιοπρεπεια σου λιγο λιγο. Κ ολα αυτα για να μη μεινεις μονη. Καλυτερα μονη με το κεφαλι σου ήσυχο κ με την αξιοπρεπεια σου παρεα? Η με καποιον μονο κ μονο για να εχεις μια παρουσια διπλα σου? Γτ κατα τ αλλα μονη σου εισαι στη σχεση αυτη. Οποτε?!

Drama queen είσαι, γλυκιά μου και μάλιστα του "πρώτα καβατζώνω για την πάρτη μου" είδους.Μάθε να αντέχεις τον εαυτό σου πρώτα, χωρίς δεκανίκια. Είναι ο μοναδικός που έχεις. Είναι ο μοναδικός που θα σου σταθεί στα δύσκολα. Κατάλαβες;

και μετά μας κατηγορείτε όταν λέμε για την λογική της μαιμούς/πιθήκου η οποία πρώτα βρίσκει το επόμενο κλαδί και μετά πηδάει στο επόμενοΜαιμού είσαι και εσύ λοιπόν