Η Ιμάν δεν είναι μόνο ένα από τα πιο διάσημα supermodels στην ιστορία της μόδας, ούτε μόνο μια πολύ επιτυχημένη επιχειρηματίας, ούτε μόνο το ήμισυ ενός υπέρλαμπρου και πολυαγαπημένου και εμβληματικού ζεύγους (το άλλο μισό ήταν φυσικά ο αξέχαστος για πάντα Ντέιβιντ Μπόουι). Εδώ και μερικές μέρες, ύστερα από δεκαετίες φιλανθρωπικής δραστηριότητας και ακτιβισμού, η 64χρονη Σομαλή- Αμερικανίδα ανέλαβε το ρόλο της πρώτης παγκόσμιας αντιπροσώπου της ανθρωπιστικής οργάνωσης CARE που αγωνίζεται κατά της φτώχειας δίνοντας έμφαση στην προστασία των προσφύγων και στην ενδυνάμωση του ρόλου των κοριτσιών και των γυναικών του πλανήτη.
Η θέση δημιουργήθηκε ειδικά για την Ιμάν, η οποία σκοπεύει να πάρει πολύ σοβαρά τον νέο της ρόλο, δηλώνοντας μάλιστα στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο "W" ότι έχει πλήρη συναίσθηση του ζητήματος, από τη στιγμή ειδικά που και η ίδια είχε υπάρξει «πρόσφυγας» και δεν κατάγεται από κάποια «αφρικανική βασιλική οικογένεια» όπως πολλοί ακόμα νομίζουν...
Οι πρόσφυγες δεν είναι ανώνυμα άτομα, χωρίς πρόσωπο, από κάπου πολύ μακριά. Είναι παντού και το ζήτημα αγγίζει κάθε χώρα.
«Είμαι ένας πρόσφυγας. Είμαι το πρόσωπο ενός πρόσφυγα. Έγινα πρόσφυγας το 1972 όταν έγινε πραξικόπημα στη χώρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πρεσβευτής και βρέθηκε σε κίνδυνο – φύγαμε νύχτα μόνο με τα ρούχα που φορούσαμε και καταλήξαμε στην Κένυα. Βρέθηκα λοιπόν στο Ναϊρόμπι χωρίς να έχω δουλέψει ποτέ στη ζωή μου και δεν ήξερα τι να κάνω μέχρι που συνάντησα τους αγγέλους που ήταν σε μια ΜΚΟ και με ρώτησαν τι μπορώ να κάνω κι εγώ τους είπα ότι μιλάω τρεις γλώσσες. Μου βρήκαν αμέσως δουλειά ως διερμηνέα και ακολούθως με βοήθησαν να μπω στο Πανεπιστήμιο του Ναϊρόμπι και να βρω κάπου να μείνω».
«Δεν είχα κλείσει καν τα 16 όταν βρέθηκα σ΄ αυτή τη δύσκολη και ευάλωτη θέση, οπότε κατανοώ απολύτως τι μπορεί να συμβεί σε κορίτσια κάτω από αντίστοιχες συνθήκες. Το χειρότερο που συμβαίνει στα κορίτσια που γίνονται πρόσφυγες είναι η εκμετάλλευση, η σεξουαλική κακοποίηση, οι βιασμοί. Οι πρόσφυγες δεν είναι ανώνυμα άτομα, χωρίς πρόσωπο, από κάπου πολύ μακριά. Είναι παντού και το ζήτημα αγγίζει κάθε χώρα».
«Είναι κάποιες φορές που δεν με ικανοποιεί ο προσδιορισμός "Αφροαμερικανίδα". Νοιώθω περισσότερο να είμαι Αμερικανίδα Αφρικανή. Είμαι 64 τώρα και είμαι Αμερικανίδα πολίτης όλη μου την ενήλικη ζωή. Όταν έφτασα εδώ το 1975 και πήγα να δουλέψω σε φωτογράφηση της Vogue, ο μακιγιέρ δεν είχε καν τα υλικά, δεν υπήρχε η "υποδομή", για τη βαφή σκούρου δέρματος. Γι' αυτό και αποφάσισα αργότερα να δημιουργήσω τη δική μου γραμμή καλλυντικών».
Με στοιχεία από το W
σχόλια