Είναι που θες να κοιτάξεις λίγο το κενό, να ξαναθυμηθείς όλες τις στιγμές και τις συζητήσεις, να μυρίσεις για λίγο ακόμα τα σεντόνια. Τόσες μέρες τον κοιτούσες και δεν πίστευες ότι υπάρχει ανάμεσα στην καθημερινότητα σου, ότι τριγυρνάει στο σπίτι σου, σερφάρει στο λάπτοπ σου και συζητάει με τις κολλητές σου. Ήταν τότε που σώπασες, κόπηκε η μιλιά σου και τον άφησες να νιώσει άνετα κι ας φαινόσουν αγγούρι ανάμεσα τους. Λίγες μέρες πριν περίμενες σαν τρελή τη στιγμή που θα σε δει πως κινείσαι μέσα στις δικές σου παρέες κι ότι ήταν η ευκαιρία σου να σε γνωρίσει επιτέλους όπως πραγματικά είσαι αλλά δεν μπόρεσες και δεν ήθελες να τους διακόψεις. Καμάρωνες, η καρδιά σου χτύπαγε σαν τρελή και συνειδητοποιούσες πόσο αναλώθηκες σε φόβους και άγχη ότι τα πράγματα δεν θα κυλούσαν ωραία. Ένιωθες ηλίθια και την ίδια στιγμή ερωτευμένη. Κάποιος κάποτε είπε ότι αυτά τα δύο ίσως και να πηγαίνουν μαζί...
Όλα στη ζωή μας σχετίζονται με τον όρο timing και κατά ένα σατανικό τρόπο με τον στίχο
"the day that you stop running is the day that you arrive". Ένα χρόνο πριν δεν πίστευες στα ακατόρθωτα και χτυπούσες το κεφάλι σου στο πάτωμα μη καταλαβαίνοντας τι και πως είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Την επόμενη μέρα σε πήρε τηλέφωνο και σχηματίστηκε ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο σου. Το ίδιο χαμόγελο είδες να τσακίζεται στην αντανάκλαση του τζαμιού όταν κατάλαβες ότι προσπαθεί να βρει τις σωστές λέξεις για να σε βγάλει από τη ζωή του και κρατήθηκες να μην σπάσεις. Όχι ότι ήσουν ερωτευμένη, μάλλον περίεργη θα έλεγα να δεις που θα πήγαινε , αλλά, όσο ξαφνικά άνοιξε το κεφάλαιο κάπως έτσι το ήθελε να κλείσει. Τον σεβάστηκες και του χαμογέλασες γιατί έτσι είσαι και έτσι ήθελες να σε θυμάται. Εντάξει δεν έγινε και τίποτα..
Ήταν τότε στο εαρινό εξάμηνο που άκουσες για την υποχρεωτική εργασία ενός μαθήματος σου και τον ξαναθυμήθηκες. Γιατί όχι είπες, αφού μπορεί να με βοηθήσει και ο ίδιος σου είχε πει ότι δεν ήθελε να χαθείτε. Δύο μήνες μετά κάπου μέσα σε μακροσκελείς σημειώσεις και αμήχανα βλέμματα σου είπε να μην καπνίσεις άλλο, πέταξε κάτω τον καπνό σου και άρχισε να σε φιλάει. Θέλησες να αρχίσεις την κουβέντα, να καταλάβεις-ή μάλλον ν ακούσεις- αυτό που περιμένεις αλλά τίποτα δεν ακούστηκε πιο άσχημα στ αυτιά σου από την σιωπή του. Ήταν η αρχή ενός πλαστού κυνηγιού της ευτυχίας κάτω απ την ταμπέλα του ορισμού «περνάμε καλά» που σε τρύπαγε κάθε φορά που έφευγε και σε άφηνε μόνη στο κρεβάτι να παλεύεις με τον εαυτό σου που άλλαζε πρόσωπα κι εκφράσεις όσο κυλούσαν οι επόμενες μέρες. Ένιωθες την ψυχή σου να παίρνει απότομη χαρά και να εξιτάρεται από το παιχνίδι και την επόμενη στιγμή να διαλύεται σε χίλια κομμάτια καθώς προσπαθούσε απεγνωσμένα να ξαναφέρει πίσω αυτές τις στιγμές. Ένιωσες αδύναμη -ίσως και λίγο περήφανη- να διεκδικήσεις τέτοιου είδους κόλπα και πάτησες στα πόδια σου. Όλα ή τίποτα, αγάπη μου και μετά χαθήκατε.
Ήταν όταν έμαθες ότι έφευγες στο εξωτερικό απ τους πρώτους ανθρώπους που το ανακοίνωσες και μέσα σου ήξερες ότι ξεκινάει μια νέα ζωή παίρνοντας από την Αθήνα μόνο αυτά που ήθελες και που άξιζαν. Είχες αποφασίσει δυναμικά ότι πέρα από τις όμορφες αναμνήσεις που μπορεί αυτός ο ανεκπλήρωτος έρωτας να σου είχε χαρίσει και είχαν ζυμωθεί μέσα σου δεν θα έπαιρνες τίποτε άλλο από αυτόν μαζί σου. Ήξερες ότι ο Σεπτέμβρης στο όνομα του άγνωστου, του καινούριου και του διαφορετικού θα σήμαινε την ελευθερία σου από τα φαντάσματα των τελευταίων μηνών που βασάνιζαν το μυαλό σου. «Να τα πούμε πριν φύγεις» έγραφε το μήνυμα του και μειδίασες λίγο κουρασμένα. Για μια ακόμα φορά δεν είχες να χάσεις τίποτα και σίγουρα τίποτα να κερδίσεις. Κάπου στα Λιμανάκια, σε κάτι βράχια, πιο χαλαροί και οι δύο από ποτέ ανταλλάσατε για ώρα νέα και απόψεις με φόντο την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Κάτι είχε αλλάξει και το νιώσατε και οι δύο αλλά κανείς δεν μπορούσε να το προσδιορίσει . Τα είπατε και τα ξαναείπατε σε έναν Αύγουστο με ημερομηνία λήξης που θα έδινε την σκυτάλη στον πολλά υποσχόμενο Σεπτέμβρη. Κάπου εκεί στο αεροδρόμιο σου έγραψε ότι θα του λείψεις σε ένα λακωνικό μήνυμα στο κινητό και την ίδια στιγμή η φίλη σου σε συνέτισε, σου είπε να μην ονειροπολήσεις γιατί μπορεί να ξαναπληγωθείς. Το ήξερες κι εσύ μέσα σου, αλλά πάντα είχες την τάση να αφήνεσαι σε σκέψεις και σενάρια. Κανένα από αυτά που φανταζόσουνα, όμως, δεν περιελάμβανε αυτόν μετά από 3 μήνες μαζί σου να ταξιδεύετε στα πιο παραμυθένια μέρη της Γαλλίας...
Τι άλλαξε τον ρώτησες κάποιο βράδυ που σε κράταγε αγκαλιά κι αυτός για ακόμη μια φορά δεν μπόρεσε να τακτοποιήσει την σκέψη του και να σου το κάνει όσο ξεκάθαρο θα ήθελες να ήταν. Το πάθαινες κι εσύ αυτό μαζί του, σε σημείο που θα νόμιζε κανείς ότι έχεις δυσκολίες έκφρασης. Περάσατε μια απίστευτη εβδομάδα που σίγουρα θα μείνει μια αξέχαστη γλυκιά εμπειρία και για τους δύο. Τότε είναι που κατάλαβες ότι κέρδισες. Όχι κάποια ανούσια μάχη επιβεβαίωσης, κέρδισες αυτό το φτερούγισμα στην κοιλιά σου και τα καυτά σου δάκρυα τη στιγμή που έφευγε το τραίνο του. Και είχες καιρό να την πάθεις έτσι.
Δεν έχει φύγει πολλές ώρες κι εσύ κλαις δίχως αύριο και γελάς παράλληλα. Τι νιώθεις? Εντάξει, δεν άλλαξες και πέτσα με τη μια εβδομάδα, εξακολουθείς να φοβάσαι, να γεμίζεις και να αδειάζεις κάθε μέρα ανασφάλειες σου και να ζορίζονται ακόμα να βγουν οι λέξεις από το στόμα σου. Φοβάσαι ότι κάποια μέρα κάποιος θα σου ξαναπάρει αυτό που νιώθεις και δεν το θέλεις αλλά είσαι διατεθειμένη να προσπαθείς κάθε μέρα για το αντίθετο. Και όσο αντέξετε, στο κάτω κάτω αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ξέρεις όμως ότι αύριο που θα περπατήσεις με τα ακουστικά για τη σχολή σου και θα ακούσεις μουσική από το iPod που σου έχει χορηγήσει ευγενικά για αυτούς τους κρύους μήνες στα ξένα θα έχεις άλλα τόσα πράγματα να θυμηθείς που τον περικλείουν και να χαμογελάσεις, όπως ούτως ή άλλως έκανες τόσο καιρό, ικανοποιημένη με τα λίγα και ελπίζοντας για τα πολλά. Το καλύτερο είναι ότι αυτή τη φορά είσαι κάπως σίγουρη ότι θα τα έχει και αυτός.... A la prochaine!
σχόλια