ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου αρέσουν αρκετά τα eighties αν και γεννημένη την εποχή των nineties. Ίσως ήταν δημιουργικά, διαφορετικά και γι' αυτό παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα. Μόλις διάβασα το κείμενο για τα eighties μου ήρθε στο μυαλό ο Μάνος Λοΐζος με το τραγούδι σ'ακολουθώ και η Άννα Βίσση με το τραγούδι όσο έχω φωνή. Στο εξωτερικό ήταν μία πιο σκοτεινή περίοδος με Eurythmics sweet dreams ( are made of this) και την ταινία ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα ( σε σενάριο John Cleese και σκηνοθεσία Charles Crichton).

Ούσα έφηβη στα '80s, δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι για την αισθητική τους. Ούτε τότε τρελαινόμουν. Ζεις μια εποχή με τα δεδομένα της, όμως.Και φυσική ομορφιά δεν είχαν οι γυναίκες, οκ; Όλες κυκλοφορούσαμε με τη φράντζα-βεντάλια-μισό μπουκάλι λακ, το ρουζ έμπαινε σε αλλεπάλληλες στρώσεις, διαγώνια γραμμή με το χάρακα και στα μάτια έβλεπες όλες τις αποχρώσεις του χρωματικού φάσματος. Ταυτόχρονα.Η δε μόδα... Βάτες τρίπατες, τζιν ψαράδικο, καλτσάκι άσπρο δαντελέ με ομοιόχρωμη γόβα, ένα σκουλαρίκι σταυρό, όλες ξεπατικούρα της άρτι αφιχθείσας τότε Μαντόνα.Σίγουρα ήταν πιο δημιουργικές εποχές, καθώς γινόταν πραγματάκια πρωτότυπα και επί της ουσίας και δεν περιμέναμε το επόμενο άλμα της τεχνολογίας για να προοδεύσουμε τεχνολογικά ή/και πολιτιστικά. Σίγουρα θα χαμογελάσω αν δω κάποια φωτογραφία ή ακούσω κάποιο τότε αγαπημένο τραγούδι. Μέχρι εκεί όμως.

Eighties ειχε και ωραια ρεμπετικα, σωστοι καλλιτεχνες που μερακλωναν το κοινο. μην τα βαζουμε σε κατι συγκεκριμμενο και δη ξενου ρεπερτοριου, ντισκο κλπ.