Ποιος: Φρανθκίσκο Φράνκο, στρατηγός- δικτάτορας (4/12/1892-20/11/1975) επονομαζόμενος επίσης «χενεραλίσιμο» ή «καουντίγιο».
Πού: Στην Ισπανία την οποία κυβέρνησε απολυταρχικά για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες (1939-1975) αφότου με τη βοήθεια των Γερμανοϊταλών ομοϊδεατών του (που στην πορεία ωστόσο «πούλησε») επικράτησε στον ισπανικό εμφύλιο, τον οποίο πυροδότησε το πραξικόπημα του '36 κατά της νόμιμης δημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού της Μαδρίτης – ο Φράνκο ήταν τότε διοικητής των αποικιακών στρατευμάτων στο Μαρόκο.
Γιατί: Διότι ύστερα από μακροχρόνιες διαβουλεύσεις και παλινωδίες πραγματοποιήθηκε επιτέλους χτες η μεταφορά της σορού του από το μαυσωλείο του στην λεγόμενη Κοιλάδα των Πεσόντων σε νεκροταφείο της Μαδρίτης. Το μνημείο αυτό, κάπου 40χλμ. από την ισπανική πρωτεύουσα που ο «καουντίγιο» ανήγειρε ως σύμβολο εθνικής συμφιλίωσης – άσχετα που οι διώξεις πολιτικών αντιπάλων που εξαπέλυσε ύστερα γέμισαν τις φυλακές και στοίχισαν κάπου 50000 νεκρούς, με τις τελευταίες πέντε εκτελέσεις να τις υπογράφει λίγο προτού πεθάνει - είναι από τους μεγαλύτερους ομαδικούς τάφους στον κόσμο, το «στεφανώνει» ένας ύψους 152 μ. σταυρός και περιλαμβάνει ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων-φυλάκων. Χτίστηκε με την καταναγκαστική εργασία πολιτικών κρατουμένων κι εκεί θάφτηκαν κάπου 34 χιλιάδες θύματα του εμφυλίου κι από τις δύο πλευρές, ανάμεσά τους ο δημιουργός της φασιστικής Ισπανικής Φάλαγγας Πρίμο ντε Ριβέρα. Στην επέτειο του θανάτου του Φράνκο γίνονταν εκεί κάθε χρόνο γιορτές και παράτες από τους «νοσταλγούς». Παρότι μάλιστα ο χώρος θεωρείται δημόσιος και η κυβέρνηση απαγόρευσε σημαίες κι επίσημες, τελικά επιτράπηκε στην (πολυμελή και εξαιρετικά ευκατάστατη) οικογένεια του να τον τιμήσει όπως επιθυμεί. «Κλείνουμε ένα σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας μας. Κανένας εχθρός της δημοκρατίας δεν αξίζει να έχει ένα λατρευτικό μνημείο. Είναι μία μεγάλη νίκη για τη δημοκρατία», δήλωσε ο σοσιαλιστής Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ. Εντούτοις την όλη διαδικασία εκταφής, μεταφοράς κ.λπ. (πάνω από 120.000 ευρώ) θα χρεωθούν οι Ισπανοί φορολογούμενοι, όπως επίσης τα έξοδα συντήρησης και φύλαξης του νέου τάφου, παρούσα δε σε αυτή τη «δεύτερη ταφή» του δικτάτορα θα είναι η υπουργός Δικαιοσύνης ως εκπρόσωπος του στέμματος!
Διά ταύτα:Παραμένει λίαν εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε μια σύγχρονη δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα και μάλιστα από τις πιο φιλελεύθερες στο δικαιωματικό κομμάτι (από την καθιέρωση του ομόφυλου γάμου μέχρι την αποποινικοποίηση της κάνναβης για προσωπική χρήση) ένας μακελάρης χουνταίος γαλονάς εξακολουθούσε – και εν μέρει εξακολουθεί - να απολαμβάνει σέβη και τιμές, κάτι αδιανόητο σε άλλες χώρες που ανέτρεψαν δικτατορικά καθεστώτα μεταπολεμικά όπως η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Το μαυσωλείο αυτό όφειλε να είχε «ξηλωθεί» αμέσως μετά τη μεταπολίτευση κι ο αρχιπραξικοπηματίας να περάσει στα «αζήτητα», έλα όμως που στην ισπανική περίπτωση το καθεστώς δεν ανατράπηκε ακριβώς, παρέδωσε απλώς μετά τον Φράνκο τη σκυτάλη στους Βουρβώνους ώστε να προχωρήσουν στον εκδημοκρατισμό της χώρας δίχως να θιγούν οι ίδιοι και τα προνόμιά τους. Οι Φαλαγγίτες «απορροφήθηκαν» από τη συντηρητική παράταξη, εξακολουθώντας να στελεχώνουν το ισπανικό «βαθύ κράτος» και να νέμονται θέσεις εξουσίας και προνόμια οικονομικά. Γι΄αυτό ίσως και μέχρι πρόσφατα, οπότε το φασίζον νεοπαγές κόμμα Vox κατάφερε να εκλέξει αντιπροσώπους σε Γερουσία και Ευρωβουλή, η ισπανική ακροδεξιά ήταν πολιτικά περίπου ανύπαρκτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποια μνημεία, ακόμα και αγάλματα του «καουντίγιο» υπήρχαν μέχρι πρόσφατα σε ισπανικές πόλεις, η ημέρα που καταλύθηκε η δημοκρατία (1/4/1939) δεν τιμάται, ενώ μόλις τα τελευταία χρόνια κατέστη δυνατή η εκταφή πλήθους θυμάτων του φρανκισμού.
σχόλια