Σε μέρες ανήσυχες, μέρες που οι παρατάξεις αναγνωρίζουν ως κομβικές και ιστορικές για το μέλλον της τριτοβάθμιας παιδείας, συνελεύσεις μαίνονται κάθε εβδομάδα σε αμφιθέατρα που πνίγονται στον καπνό του τσιγάρου και του προπαγανδιστικού, ξύλινου λόγου των wannabe political leaders of tomorrow.
Ή αλλιώς μερικών από τα καλύτερα και εξυπνότερα μυαλά της Ελλάδας.
Ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να νομίζουμε.
Η ώρα είναι 2 και κάτι το μεσημέρι, το μάθημα έχει ακυρωθεί και στα ξερχαβαλωμένα έδρανα του Αμφιθεάτρου Α της Σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου μαζεύονται νωχελικά φοιτητές για να ξεκινήσει μια από τις μεγαλύτερες συνελεύσεις των τελευταίων ετών. Τα θέματά μας δεν θα είναι η άθλια κατάσταση της σχολής όπως οτι δεν έχουμε χαρτί στις τουαλέτες ή μάλλον καλύτερα οτι δεν έχουμε καν τουαλέτες στο εν λόγω αμφιθέατρο που να λειτουργούν. So I guess problem solved. Μαζευόμαστε για να συζητήσουμε για τις διαγραφές φοιτητών στα Ν+2 έτη, την κατάργηση του ασύλου και την εξίσωση πτυχίων δημοσίων σχολών και ιδιωτικών κολλεγίων. Μαζευόμαστε στο παλιό, καλό και απαράλλαχτο δημοκρατικό μπάχαλο της σχολής μας.
Και πως τολμάω να λέω -φυσικά ανώνυμα- ότι πρόκειται για μπάχαλο; Το λέω γιατί με τα μάτια μου είδα φοιτητή να κατεβάζει πλαίσιο όπου ζήτησε να παραμείνει ανοιχτή η σχολή για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας και όχι να κάνουμε την τρίτη μονοήμερη κατάληψη για το έτος. Το έτος που ξεκίνησε δυόμιση εβδομάδες νωρίτερα...Είδα με τα μάτια μου-μάτια που τσούζουν από καπνό- να κάνουν προσωπική λεκτική επίθεση στο άτομο αυτό, που όπως όλοι εκείνοι οι πρωτοστάτες, έτσι και αυτός τόλμησε να πει την άποψή του.
Είδα άνθρωπο να του ζητάει να πει μπροστά σε 291 αγνώστους ποιους έχει ψηφίσει στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές. Είδα έναν άνθρωπο να στήνεται μεταφορικά στον τοίχο και να του απευθύνονται ειρωνικά και υποτιμητικά σχόλια επειδή τόλμησε να υψώσει τη φωνή του μέσα στο τσιφλίκι τους. Συγχωρέστε με για την έκφραση αλλά αποτελεί μια από τις αγαπημένες λέξεις των παραταξιακών κειμένων τους και μάλιστα μπορώ να πω ότι είναι και ό,τι καλύτερο έχουν να προσφέρουν από γραπτό λόγο. Για άλλη μια φορά να πούμε ότι όλα αυτά έρχονται από τα καλύτερα μυαλά της Ελλάδας.
Φωνές, άνθρωποι στοιβαγμένοι σε σκαλιά, ανύπαρκτος εξαερισμός, ατελείωτες ώρες, κούραση, εξευτελισμός και άδεια λόγια χωρίς ουσιαστικές προτάσεις πέραν της παρωχημένης κατάληψης και πορείας. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τις τραγικές συνθήκες προσπάθειας διεξαγωγής δημόσιου διαλόγου που επικρατούσαν.
Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις αλλαγές που συζητήθηκαν, είμαι εδώ για να κοινοποιήσω πως οι ίδιοι άνθρωποι που μιλάνε για μπάτσους (άλλη αγαπημένη λέξη) και φασίστες γίνονται οι ίδιοι οι χειρότεροι φασίστες που έχω δει. Τέτοια προσπάθεια αστυνόμευσης ιδεών είναι ντροπή για κάθε τι που θέλει να θεωρείται δημοκρατικό.
Η σκληρή πραγματικότητα είναι οτι κάθε μέρα βρισκόμαστε σε μια σχολή που παραπαίει. Πότε όμως θα ξυπνήσουμε και θα ξεχωρίσουμε τα κομματικά/παραταξιακά συμφέροντα από αυτά των φοιτητών; Κάθε άνθρωπος που σε εκείνο το αμφιθέατρο χρησιμοποίησε το λόγο του για να εκφοβίσει κάθε διαφορετική άποψη είναι ντροπή. Και αν ντρέπομαι για κάτι περισσότερο από την κατάσταση της σχολής μου είναι για αυτά τα μυαλά που βρίσκονται βαθιά στο βούρκο.
