Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα ήρωες που λάτρευα κι εχθρούς που απεχθανόμουν. Τη θεά Άρτεμη και τη θεά Αφροδίτη. Τον Τζέισον και τον Μαρκ από το «G-Force». Τον Αλκιβιάδη και το Νικία. Την Τζο και την Άμυ απ' τις «Μικρές Κυρίες». Τον Σάιμον Λε Μπον και τον Τζον Τέιλορ. Τον Κωνσταντίνο Κρηνίτη και τον Μιχαήλ Ιγερινό απ' τον «Καιρό του Βουλγαροκτόνου». Τον Τέρρυ και τον Άντονυ απ' την «Κάντυ-Κάντυ». Τον Άθω και τον Ντ' Αρτανιάν απ' τους «Τρεις Σωματοφύλακες». Για τους ήρωες και τους εχθρούς μου έδινα μάχη με κάθε ευκαιρία – συχνά και χωρίς να μου δοθεί ευκαιρία.
Ο πρώτος μου ήρωας ήταν το μπλε χρώμα και ο πρώτος μου εχθρός το κόκκινο χρώμα. Τη δεκαετία του '70 που γεννήθηκα δεν είχε επικρατήσει ακόμα η παντοκρατορία του ροζ κι έτσι τα περισσότερα κοριτσάκια φορούσαν κόκκινο. Όχι όμως εγώ. Ένιωθα ότι το μπλε χρώμα ήταν πολύ αδικημένο και από τεσσάρων χρονών έδινα αγώνα για την επιβίωσή του – με την οδοντόβουρτσά μου, το μαγιώ μου και τους μαρκαδόρους μου.
Παράλληλα με το μπλε χρώμα η μεγάλη ηρωίδα των παιδικών μου χρόνων ήταν η γιαγιά μου η Έλλη. Η λατρεία μου γι' αυτήν και, μεγαλώνοντας, ο θαυμασμός μου για την απέραντη καλοσύνη της, που την έκανε να βρίσκει πάντα δικαιολογίες για όλους, ακόμα και γι' αυτούς που την είχαν βλάψει, υπήρξε η πιο καθοριστική επιρροή της ζωής μου.
Ήμουν 21 χρονών όταν πέθανε και την σκέφτομαι ακόμα συνέχεια – άλλωστε στο σπίτι μου κάθομαι στην αγαπημένη της πολυθρόνα, τρώω με τα καλά της μαχαιροπήρουνα και σκεπάζομαι με τα ριγέ της σεντόνια.
Αν η γιαγιά μου ήταν το γυναικείο μου πρότυπο, το ανδρικό μου πρότυπο υπήρξε εξίσου υψηλό: ο πολυαγαπημένος μου Έκτορας. Προέβλεπε την πτώση της Τροίας, αλλά θεωρούσε καθήκον του να την υπερασπιστεί μέχρι τέλους. Πήρε την απόφαση να μονομαχήσει με τον Αχιλλέα, μολονότι γνώριζε το αποτέλεσμα. Ο Έκτορας, ο ευγενέστερος των ομηρικών ηρώων. Πόσες μάχες δεν έδωσα για χάρη του στο σχολείο, απέναντι σε συμμαθητές και καθηγητές που εξυμνούσαν τον Αχιλλέα. Πόσο είχα θυμώσει που η αγαπημένη μου φιλόλογος, απηυδισμένη από τους λόγους μου, τον είχε αποκαλέσει «ήρωα με παντούφλες».
Οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Η γιαγιά μου, η θεά Άρτεμις, το μπλε χρώμα, η Τζο Μαρτς, ο Τζέισον, η Λιλίκα, ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, η Σκάρλετ Ο' Χάρα, ο Κάρυ Γκραντ, ο Άθως, ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, ο Τέρρυ, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Αλκιβιάδης, η Αγκάθα Κρίστι, ο καπετάν Άγρας, ο Έκτορας, η Σίρλευ Τεμπλ. Δεν έχω ξεχάσει κανέναν τους.
Get a life, θα μου πείτε... Κι όμως έχω ζωή – έχω τρεις μικρές και πολύ αστείες κόρες, τον υπέροχο μπαμπά τους και μια καθημερινότητα γεμάτη ευχάριστες (και δυσάρεστες) εκπλήξεις.
Αλλά άκουγα πριν λίγο το τραγούδι των Pink Floyd «Wish you were here» κι όταν έφτασε στους στίχους «Did they get you to trade your heroes for ghosts?» (Σ' ανάγκασαν να ανταλλάξεις τους ήρωές σου για φαντάσματα;) δάκρυσα.
Και σκέφτηκα με συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη ότι μπορεί φέτος να έκλεισα τα σαράντα, αλλά ακόμα δεν ξεπούλησα τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Απόδειξη πως όταν έμεινα έγκυος στο τρίτο μου παιδί αποφάσισα ότι αν είναι αγόρι θα το βαφτίσω Έκτορα κι αν είναι κορίτσι Έλλη. Όπως και έκανα!
σχόλια