Μηδενική αξία δεν έχουν τα 5 λεπτά.Μηδενική αξία έχουν τα 0 λεπτά.Μη δίνετε λεφτά στους τεμπέληδες στην καλύτερη,στα πρεζάκια ή στους ψυχοπαθείς.Υπάρχουν κρατικές δομές για φιλοξενία,διατροφή και διαμονή και αυτοί οι τελειωμένοι προτιμούνε να τριγυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες έξω.Λες και θα χάσουνε την τρελή ζωή αν στρώσουνε τον κώλο τους κάτω στα καταφύγια που τους προσφέρουν και ζήσουνε σαν άνθρωποι.Για να μην πω για τους άλλους που με το ζόρι να σου πλύνουν το τζάμι.Τα καλά της Αθήνας σας βλέπεις.Ωραία χώρα με ωραίους κατοίκους.Δεν είναι τυχαίο που όσοι τους έκοβε το μυαλό και μπορούσαν την πούλεψαν για εξωτερικό.Δώσε τα διφραγκάκια σου εσύ που θα ήταν πολύ καλύτερο να τα δώσεις για να υιοθετήσεις εξ αποστάσεως ένα αφρικανάκι.Αλλά που μυαλό.
18.11.2019 | 15:39
Με αφορμή κάτι που είδα στο δρόμο το πρωί
Σήμερα που ήμουν κέντρο Αθήνας στην Πανεπιστημίου είδα μια γυναίκα σε μια γωνία του δρόμου με ένα χαρτόνι μπροστά της που έγραφε με μεγάλα γράμματα ότι πεινάει και έχει οικογένεια και ζήταγε βοήθεια.Γνώριμη εικόνα, αλλά σήμερα σκέφτηκα κάτι άλλο. Πόσο τραγικό είναι ότι τα γράμματα πάνω στο χαρτόνι ήταν μεγάλα, τα είχε γράψει σε μεγάλο μέγεθος για να τα προσέξουν οι περαστικοί.Ξέρω κάποιοι θα πουν ότι είναι εκμετάλλευση αυτό, ότι τους επαίτες τούς εκμεταλλεύονται κυκλώματα και διάφορα τέτοια.Αλλά δεν ξέρω αν είναι έτσι, σκεφτείτε τώρα τη συγκεκριμένη γυναίκα να γράφει (ή να της γράφουν) το χαρτόνι και να σκέφτεται με ανακούφιση ότι εντάξει είναι ικανοποιητικό το μέγεθος των γραμμάτων στο χαρτόνι κι ότι θα το πάρει το μάτι κάποιου περαστικού κι ίσως της αφήσει κάποιο κέρμα για βοήθεια.Τι βοήθεια από ένα κέρμα. Τίποτα.Κι εδώ θέλω να πω να μην αφήνετε ψιλά στους επαίτες με μηδενική αξία τα οποία δε χρειάζεστε. Π.χ. ένα σεντ ή πέντε σεντ και τέτοια, καλύτερα μην αφήνετε τίποτα, όχι τέτοια κέρματα για να τα ξεφορτωθείτε.Είμαστε αχάριστοι.Να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε.Ακόμα και δέκα-είκοσι ευρώ αν έχουμε στο πορτοφόλι ως το τέλος του μήνα και περιμένουμε να πληρωθούμε από τη δουλειά μας, είναι σημαντικό.Εντάξει , όλοι περνάμε δυσκολίες αλλά σκεφτείτε, τους επαίτες στο δρόμο που δεν έχουν τίποτα.Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν να είμαστε εμείς στη θέση τους, πώς θα ήταν να κοιμόμαστε σε εισόδους μαγαζιών και να πρέπει να σηκωθούμε ξημερώματα για να μη μας βρουν οι καταστηματάρχες όταν θα ανοίξουν πρωί-πρωί το μαγαζί τους.Πώς θα ήταν να είχαμε ένα χαρτόνι και να ζητάμε βοήθεια, κάτω στο έδαφος και να μας προσπερνούν.Μη γκρινιάζουμε όσοι έχουμε σπίτια κι έστω λίγα χρήματα. Και έστω μια μικρή δουλείτσα.Όλοι σχεδόν περνάμε δύσκολα αλλά υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν απολύτως τίποτα.
30
