ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω γιατί τον τελευταίο καιρό νιώθω έτσι όπως νιώθω. Από τον προηγούμενο Μάρτη έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου, έχουν γίνει πολλά άσχημα περιστατικά. Τους τελευταίους 3 μήνες υπάρχει μια σχετική ηρεμία αν εξαιρέσω το γενικότερο άγχος, παρά το γεγονός ότι ειδικά σε αυτό το τρίμηνο ουσιαστικά κάνω μια διαφορετική ζωή από πέρσυ.Καινούριες δραστηριότητες, δουλειά, νέοι φίλοι, νέοι γνωστοί, νέα μέρη. Χρειαζόμουν κάτι καινούριο. Νιώθω μια απέχθεια και αποφεύγω ότι έχει σχέση με την παλιά μου ζωή, θέλω να ξεκοψω εντελώς αλλά ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Δεν μπορώ να παρατήσω παλιές ασχολίες και ειδικά φίλους... Αλλά όποτε ασχολούμαι με αυτές τις ασχολίες (που είναι μεγάλο τμήμα της μερας) και όποτε βγαίνω με αυτά τα παιδιά νιώθω ότι αναγκάζομαι, νιώθω ότι κάνω αγγαρεία. Προσπαθώ να το δω αλλιώς αλλά δεν μπορώ είναι σαν να μου έχει πεθάνει και να προσπαθώ με το ζόρι να το κρατήσω ζωντανό. Υπάρχουν μετρημένοι μόνο 2 άνθρωποι με τους οποίους δεν θεωρώ αγγαρεία να τους μιλάω. Ταυτόχρονα αυτή τη περίοδο είμαι απίστευτα πιεσμένος. Δεν μπορώ να βγαίνω καθόλου με αποτέλεσμα να ακούω συνεχώς παράπονα και γκρίνιες, με αγχωνει και με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα. Αυτό θα συνεχιστεί σίγουρα άλλους 3 μήνες. Σκέφτομαι να διαγράψω τα σοσιαλ, το μεσεντζερ δηλαδή, να μην μου στέλνει κάνεις και να έχω κλειστό το τηλέφωνο. Θέλω να αφοσιωθώ στις ασχολίες, στην δουλειά και στην σχολή μου ολοκληρωτικά, να χαθώ εκεί χωρίς να έχω επαφή με σχεδόν κανένα εκτός από αυτούς που βλέπω εκεί.