ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας και πάλι παιδιά... Γράφω από το νοσοκομείο ξανά. Χημειοθεραπεια νούμερο τρία. Απόψε δεν είμαι πολύ καλά...Και δεν ντρέπομαι να το πω. Πάντα με βοηθάει να μιλάω. Κάθομαι και παρακολουθώ το μαγικό υγρό που πέφτει από τον ορο, περνάει από ένα μηχάνημα και καταλήγει στη φλέβα του. Αυτό πρόκειται να του καθαρίσει τον οργανισμό. Κάνει έναν επαναλαμβανόμενο και σπαστικό θόρυβο. Δεν έχει νόημα που τον κοιτάζω. Θέλω να πω, πως είναι αχρείαστο που έχω απορροφηθεί τόσο πάνω του. Το μηχάνημα θα ούρλιαξει διαπεραστικα μόλις πέσει όλο το φάρμακο... Πραγματικά η λειτουργία του μου θυμίζει εμένα. Ζω επαναλαμβανομενες ημέρες, σε ίδιους χώρους, ίδιες κινήσεις, ίδιοι άνθρωποι, ίδια ρουτίνα. Και έρχεται η στιγμή που στερευω και ούρλιαζω. Μια τέτοια στιγμή είναι και τώρα. Απλά η διαφορά μου με το μηχάνημα είναι πως ούτε θα έρθει κάποιος να με χαιδεψει για να ησυχάσω ούτε θα με κλείσει μ ένα κουμπί. Γιατί αυτός ο κάποιος βρίσκεται απέναντι μου ξαπλωμένος και παλεύει. Ο καθένας από τους δύο μας παλεύει βουβα... Το μόνο που κάνει φασαρία ειναι αυτό το κωλομηχανημα. Κι είναι που θα του σώσει τη ζωή, αλλιώς θα το έσπαγα σε χίλια κομμάτια. Η δασκάλα. Καληνύχτα...