ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρόνων φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη. Το να φύγω από το σπίτι μου στην μικρή κοινωνία ήταν πάντα το όνειρο μου. Έχω δυο δαδερφές που οποίες έχουν τελειώσει ιατρική και ζουν Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα η μια μετακόμισε με το αγόρι της σε άλλη πόλη και άρχισε να δουλεύει ενώ εγώ έμεινα με την άλλη Θεσσαλονίκη. Για να τα πάρω από την αρχή. Είχα μια δύσκολη παιδική ζωή καθώς παρόλο που δεν δυσκολευόμασταν ιδιαίτερα οικονομικά ο πατέρας μου ήταν βίαιος τόσο σε εμένα όσο και στην μητέρα και στις αδερφές μου. Έμαθα από μικρή να τον μισώ και να το φοβάμαι. Η βία τόσο σωματική όσο και λεκτική ήταν καθημερινότητα μου. Η μητέρα μου μας αγαπούσε και πάντα την λυπομουν για την αθλιότητα του πατέρα μας... όλα αυτά μέχρι τα 19. Τότε έμαθα ότι η μητέρα μου είχε εξωγαμικη σχέση και άρχισα να συνδέω το παζλ και να κατανοώ ότι πολλά ξεσπάσματα του πατέρα μου σαν παιδι οφειλόταν σε αυτό διότι προφανώς το είχε καταλάβει. Το ιδανικό πρότυπο που είχα για την μητέρα μιυ γκρεμίστηκε σε ένα βράδυ. Οι αδερφές μου πάντα ήταν ένα όποτε δεν είχα ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις με αυτές πιο πολύ τυπικές αδελφικές. Όλα άρχιζαν να αλλάζουν στην εφηβεία όταν η μητέρα μου έφευγε ολόκληρους μήνες για να πάει στις αδερφες μου και με άφηνε μόνη με τον πατέρα μου ο οποίος γινόταν ιδιαίτερα βίαιος και εγώ ζούσα κυρίως κλειδωμένη στο δωμάτιο μου. Τότε ήταν που η μητέρα μου αρρώστησε και έφυγε σχεδόν μόνιμα Θεσσαλονίκη ερχόμενη μόνο το καλοκαίρι για δουλειά. Τότε άρχισα τα ψέματα τις κακές παρέες να βγαίνω κρυφά και να γυρνάω χαράματα παρόλο που πήγαινα γυμνάσιο. Πίστευα ότι όλα θα άλλαζαν όταν θα ερχόμουν φοιτήτρια. Έκανα λαθος. Όπως ήδη ανέφερα η μια αδερφή μ έφυγε και έμεινα με την άλλη . Η άλλη έφερε χωρίς να με εωτησει αν συμφωνώ ή όχι το αγόρι της να μείνει μαζί μας που αν και καλό παιδι ήταν κάτι που δεν ήθελα. Άρχισαν να μιυ ζητάνε να κάνω όλες τις δουλειές άρχισαν να με κάνουν να νιώθω σκουπίδι και ότι δεν πληρωμή εγώ όποτε δεν έχω δικαίωμα για τιποτα. Πήρα άπειρες φορές την μητέρα μου τηλέφωνο λέγοντας της ότι δεν αντέχω άλλο αλλά πάντα τους δικαιολογούσε κι έλεγε ότι αυτοί δουλεύουν κι με συντηρούν και ότι πρέπει να βάλω εγώ νερό στο κρασί μου. Προσπάθησα. Αλλά η κατάσταση έγινε χειρότερη. Ήρθα φοιτήτρια ποτέ δεν ζήτησα τίποτα δούλευα από έφηβη σερβιτόρα έβγαζα το χαρτζιλίκι μου ότι λεφτά μου έστελναν πάντα τα κρατούσα και έκανα οικονομία δεν ζήτησα ποτέ να μείνω μόνη μου προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι δεν γίνεται άλλο να μ φέρονται έτσι αλλά κνεις δεν ακούει. Το μοναδικό που με σώζει είναι ότι έχω ένα αγόρι που με αγαπάει αλλά και αυτός δεν καταλαβαίνει συχνά ότι δεν είμαι όπως δείχνω. Θα ήθελα να ζητήσω βοήθεια σε ειδικό γιατί νιώθω βάρη μεσά μου αλλά προφανώς ντρέπομαι και ούτε έχω την οικονομική ικανότητα όντας φοιτήτρια. Άρα εν συντομία: ένας βίαιος ψυχοπαθής πατέρας μια μοιχαλίδα μητέρα που παρόλο την αγάπη που μου έδειχνε πάντα ήταν μεροληπτική προς της αδερφές μου οι οποίες το εκμεταλλεύονται πλήρως αυτό. Εγώ ένα μαύρο πρόβατο που δεν πέρασα σε καλή σχολή δεν έχω λόγο ούτε ν κανέναν να καταλαβαίνει και απλά πρέπει να υπακούω. Φέτος πλήρωσα στην μητέρα μου το πρώτο ταξίδι της στο εξωτερικό με έξοδα δικά μου ελπίζοντας να δει ότι προσπαθώ για εκείνη αλλά ούτε που παρατηρήθηκε. Νιώθω τόσο αδικημένη ξέρω ότι υπάρχουν χειρότερα πάντα αλλά ίσως όλο αυτό είναι υπερβολικό για εμένα σαν άτομο να το αντέξω. Ελπίζω να καταλάβετε