ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν απο χρονια, για ενα μεγαλο διαστημα η ψυχολογια μου βρισκοταν σε καθοδο. Ημουν ενα ρακος. Τα κομματια του εαυτου μου ηταν διασκορπισμενα. Δεν ημουν πλεον αυτη που ημουν. Η δυναμικη,τσαχπινιαρα που ακολουθουσε παντοτε με βαση τη λογικη,ενω την καρδουλα της, την ακολουθουσε αναλογα απο τη περισταση...ολο αυτο ειχε εξαφανιστει. Οταν κατι τη βασανιζε μεσα της, το εδιωχνε με τις κλωτσιες για να τα εχει καλα με τον εαυτο της. Δεν αφηνε τιποτα να την επηρεαζει. Εκανε παντοτε αυτο που θεωρουσε η ιδια σωστο αν και ακουγε τους αλλους αλλα παντοτε ακολουθουσε τα δικα της πιστευω. Εφτιαχνε τον δικο της δρομο για την ευτυχια/επιτυχια. Εβαζε πανω απ'ολα τον εαυτο της, την υγεια της και μετα ολα τα υπολοιπα. Ηταν σκληρη με τον εαυτο της και τον μαλωνε.Τωρα ο αλλος της εαυτος, ηταν εξουθενωμενος,δακρυα κυλουσαν στο μαξιλαρι της. Αρνιοταν πεισματικα να βγει απ΄το σπιτι για να παρει αερα. Το μονο που ηθελε ηταν να ειναι μονιμως στο κρεβατι με το μαξιλαρι παρεα. Ηταν το καλυτερο της φιλαρακι, δεν ακουγε, δεν μιλουσε. Απλως ηταν ακινητο με τα δακρυα να το εχουν κανει μουσκεμα. Το αλλο που εκανε μονο ολη μερα ηταν να κλαιει. Μερικες φορες οταν κατι μας ποναει πολυ, να κλαιμε. Να κλαιμε τοσο πολυ μεχρι να μην υπαρξουν αλλα δακρυα. Με τον καιρο ειχε ξεκινησει να σηκωνεται,να ντυνεται,να πηγαινει καθε λιγο στα ψιλικα να ψωνιζει τα απαραιτητα για το σπιτι. Ενα μηνα αργοτερα ειχε αποφασισει να φροντισει τον εαυτο της. Εβαλε ενα καλο τζην και μια μοντερνη μπλουζη, το ειχε αναγκη προκειμενου να ανεβει λιγο το ηθικο της.Φροντισε λοιπον να βαφτει και λιγο για να φαινεται ομορφη και λαμπερη η επιδερμιδα του προσωπου της. Καποιο καιρο αργοτερα,βρισκοταν πλεον τις περισσοτερες ωρες με τους φιλους της, να πηγαινει πιο συχνα στο πανεπιστημιο. Μεσα απο την παρεα της ειχε γνωρισει καινουργια ατομα. Ειχε γινει ξανα η δυναμικη και η τσαχπινιαρα αλλα υπηρχε ακομη μεσα της εκεινο το μελαγχολικο κοριτσι. Δεν ηταν εκατο τοις εκατο αυτη που ηταν. Εκεινο το κοριτσι εχει σχεδον χαθει. Της ελειπε τρομερα ο παλιος της εαυτος. Αυτο που ηταν καποτε, ηταν η σωτηρια της. Τωρα δεν ειχε καμια σωτηρια. Ενιωθε τοσο διαφορετικη μεσα της. Δεν ηταν αυτο που ηθελε. Δεν ενιωθε ο εαυτος της. Αν και της αρεσαν μερικα καινουργια κομματια του εαυτου της που ειχαν εμφανιστει αλλα της ελειπαν μερικα παλια. Ηταν δυσκολο να τα ενωσει παλι,μαζι με τα καινουργια κομματια. Δεν γνωριζε ποσο καιρο θα επαιρνε μεχρι να ενωθουν. Στη ζωη οταν πληγωνομαστε απο κατι και ειναι οδυνηρο, μερικα κομματια του εαυτου μας μετα απο καποιο καιρο ή επιστρεφουν ή δεν επιστρεφουν ποτε. Για να επιστρεψουν πρεπει να το θελεις πολυ, αν δεν επιστρεψουν, τοτε δεν το θες πραγματικα.Ακουγεται σκληρο αλλα και πολυ αληθοφανες. Πριν μερικα χρονια ειχαν επιστρεψει σχεδον ολα μου τα κομματια με πολλη υπομονη και προσπαθεια,ομως δεν ειχαν επιστρεψει μερικα κομματια, πραγμα που σημαινει οτι μου ελειπαν. Αυτα τα μικρουτσικα κομματακια αντιπροσωπευαν ξεκαθαρα αυτο που ημουν.Ενας τσακωμος ηταν η αιτια της επιστροφης του παλιου μου εαυτου, ηταν η πρωτη φορα που προσπαθησα να μην επηρεαστω απ'τα λεγομενα του αλλου και να ακολουθησω το ενστικτο μου.Τοτε ηταν που επιτελους ο παλιος μου εαυτος ειχε για τα καλα επιστρεψει. Χαρη σε αυτο το ατομο. Τα λογια που μου ξεστομισε, με εφεραν στα ορια μου, μου εδωσαν να καταλαβω περι τινος αντιμετωπιζα εκεινη τη στιγμη. Εκαναν για την ακριβεια τα κομματια του εαυτου μου να ξυπνησουν και να λαβουν μετρα. Αντι να με ανεβασει, με κατεβαζε. Αντι να μου ανεβασει το ηθικο, με μειωνε κι απο πανω. Δημιουργουσε προβληματα εκει οπου δεν υπηρχαν προβληματα. Ετσι λοιπον για πρωτη φορα τα ειπα εξω απ'τα δοντια. Ισως να εκλαιγα με λυγμους αλλα για πρωτη φορα κρατησαν τα δακρυα μου μονο μια ωρα και εχω να κλαψω απο τοτε τοσο πολυ. Μπραβο, αν δεν ησουν εσυ,δεν θα ειχα βρει παλι τον παλιο εαυτο μου. Παλευα απο το 2012 για να ξαναβρω τον εαυτο μου,και εσυ μου εδωσες πισω τον παλιο μου εαυτο εν αγνοια σου. Οπως και να εχει,αγαπω πλεον τα καινουργια κομματια που εμφανιστηκαν, αλλα και τα παλια που επεστρεψαν. Η θλιψη που περνουσα, ηταν η δυναμη που με βοηθησε να αντιμετωπισω το αυριο. Δεν φοβομαι τα σημαδια απο τις πληγες διοτι ειναι παρασημα για να θυμαμαι οτι καποτε τα εβαλε μαζι μου η ζωη κι εγω τη νικησα!Γιατι η μονη μαχη που εδινα εκεινα τα χρονια ηταν η μαχη με τον εαυτο μου. Τον εχασα και τον ξανα βρηκα! Mονο αν χασεις τα κομματια του εαυτου σου, θα μπορεσεις να τα βρεις. Να τα δημιουργησεις απο την αρχη, να μηδενισεις για να αρχισεις να μετρας παλι,ανθρωπους,στιγμες και εμπειριες.Επεσα, απομακρυνθηκα για λιγο απ'ολους και απ'ολα. Μαζεψα τις δυναμεις μου και οταν επεστρεψα δεν αφησα κανεναν να με ριξει. Και δεν θα μπορει κανενας να με ριξει.Γιατι οι ανθρωποι που εχασαν την ψυχη τους δεν εχουν τιποτα να φοβουνται πια. Το να χασω εκεινα τα πολυτιμα κομματια ηταν το πιο σκοτεινο σημειο της ζωη μου και ηταν ταυτοχρονα η πιο σωστη περιοδος να ξεκινησω απο την αρχη. Βρηκα το δρομο μου παλι προς το φως. Η ευτυχια δεν βρισκεται στον περιορισμο αλλα στον ελεγχο του εαυτου μου.Γι'αυτο λοιπον φροντιζω τον εαυτο μου οσο καλυτερα μπορω, τον ταιζω, τον "ποτιζω" με νερο, τον περιποιουμαι, τον συμποναω, το ντυνω, το βγαζω βολτα. Γιατι αν δεν το κανω εγω, κανεις δεν προκειται να το κανει. Φυσικα δεν ειμαι η ιδια, ομως εκεινη η απαραδεκτη συμπεριφορα εκεινου του ανθρωπου με εκανε να αλλαξω τροπο σκεψης και συμπεριφορας. Δεν λεω οτι αλλαξα, γιατι καλως ή κακως ο ανθρωπος δεν αλλαζει, λεω πως απλα θυμηθηκα ποια ειμαι, τι πραγματικα μου αξιζει και πηρα την αποφαση να το διεκδικησω κιολας. Μαλλλον επρεπε να συναντηθουμε, να με πατησει και να ξυπνησω και να δω τα πραγματα οπως ειναι κι οχι οπως φανταζομουν οτι ειναι. Η αληθεια ειναι οτι ο χειροτερος μας εχθρος ειναι ο ιδιος ο εαυτος μας. Εκλεισα πριν λιγο καιρο τα 26 μου και εξακολουθω να χαιρομαι ακλονητα που πλεον ζω οσο καλυτερα τη ζωη μου με το να ειμαι ο εαυτος μου και παλι! Παρ'ολα αυτα...εχω μοναχα ενα πραγμα να σου πω εαυτε μου: Σ'αγαπαω! Υ.Γ. Αν σας κουρασα, ζητω συγνωμη, ηθελα απλως να το μοιραστω μαζι σας. Υ.Γ1: Αφιερωμενο σε οσους πολεμανε με τον ιδιο τους τον εαυτο. Αν η θεληση σας ειναι αληθινη, μπορειτε να καταφερετε τα παντα!