Ποιος: Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας από το 2014, πιθανόν και... ισόβιος όπως φοβούνται στη γειτονική χώρα όπου ήδη έχει αποκτήσει το προσωνύμιο «Σουλτάνος». Ο πρώτος εκλεγμένος απευθείας από τον λαό Τούρκος ανώτατος πολιτειακός άρχων έχει ήδη θητεύσει ως πρωθυπουργός μεταξύ 2003-2014 με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) το οποίο ο ίδιος ίδρυσε καθώς επίσης δήμαρχος Κωνσταντινούπολης (1994-8).
Πού: Στην Τουρκία την οποία κυβερνά με σιδηρά πυγμή, ειδικά αφότου κατέστειλε βίαια το υποτιθέμενο πραξικόπημα που φερόταν να προετοίμαζε εναντίον του ο πρώην ιδεολογικός του μέντορας Φετουλάχ Γκιουλέν το '16 – ένα πραξικόπημα «μαϊμού» που ο ίδιος ο Ερντογάν σκαρφίστηκε προκειμένου να σταθεροποιήσει τη θέση του και να αποκτήσει υπερεξουσίες, όπως επανειλημμένα τον έχουν κατηγορήσει - και την οποία φιλοδοξώντας να αναδείξει υπό την ηγεσία του σε ισχυρή περιφερειακή δύναμη κυρίαρχη από το Αιγαίο μέχρι την κεντρική Ασία έχει εκθέσει σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, εσωτερικά κι εξωτερικά.
Γιατί: Τελευταία αφορμή – μια από τις πολλές που δίνει κάθε μήνα στα διεθνή ΜΜΕ να ασχοληθούν μαζί του - οι απειλές που εξαπέλυσε κατά της Ελλάδας πως «θα πληρώσει το τίμημα των πράξεών της» με αφορμή την απέλαση του Λίβυου πρόξενου από την Αθήνα ύστερα από το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψε η χώρα του (ή μάλλον η «φράξια» της Τρίπολης καθώς η Λιβύη αφότου ανατράπηκε ο Καντάφι δεν απέκτησε ακόμα μια σταθερή και κοινά αποδεκτή κυβέρνηση) με την Τουρκία και το οποίο επιτρέπει στην τελευταία να εκμεταλλευτεί θαλάσσιες περιοχές νοτίως της Κρήτης που θεωρούνται ελληνικής δικαιοδοσίας.
Τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης που χαρακτήρισε «παράνομη και ύποπτη» ο ΟΗΕ κατήγγειλε και η έτερη λιβυκή κυβέρνηση στη Βεγγάζη, εντούτοις ο «Σουλτάνος» διαμηνύει ότι θα ξεκινήσει άμεσα γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες στην επίμαχη περιοχή και ότι θα συνεχίσει να υπερασπίζεται σθεναρά τα δικαιώματα τόσο της Τουρκίας όσο και της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» στην Ανατολική Μεσόγειο.
Δια ταύτα: Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν σπρώχνει μια κατάσταση στα άκρα προκειμένου να αποκομίσει το μεγαλύτερο δυνατό όφελος, ούτε φυσικά η πρώτη φορά που απειλεί την Ελλάδα παρά την πολυδιαφημισμένη κουμπαριά του με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή το 2004.
Ο άνθρωπος που ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα με εκσυγχρονιστικό, φιλελεύθερο αέρα κάνοντας γενναία ανοίγματα στους Κούρδους και τις άλλες εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες στράφηκε σε έναν αυταρχικό και άκρως συντηρητικό ισλαμικό σοβινισμό στη συνέχεια υπονομεύοντας – παρότι όχι ευθέως - την κοσμική κεμαλική κληρονομιά. Έχει επιδείξει δεινή πολιτική και διπλωματική ευελιξία αλλάζοντας διαρκώς συμμαχίες (χτες με τον Τραμπ, σήμερα με τον Πούτιν και πάει λέγοντας) και εκβιάζοντας πότε το ΝΑΤΟ με την αγορά ρωσικών οπλικών συστημάτων και πότε την ΕΕ με «όπλο» το μεταναστευτικό-προσφυγικό.
Κατέστειλε άγρια τους Κούρδους της ΝΑ Τουρκίας όπως και το κίνημα του Gezi Park, ενεπλάκη στον συριακό εμφύλιο, θέλει να αναδειχθεί οιωνεί ηγέτης όλου του ισλαμικού κόσμου, υπήρξε δε σύμφωνα με όλα τα στοιχεία ο καλύτερος σύμμαχος του ISIS. Το αχανές, υπερπολυτελές προεδρικό μέγαρο που έκτισε για εαυτόν στην Κωνσταντινούπολη είναι ενδεικτικό των φιλοδοξιών του τις οποίες ενισχύει το γεγονός ότι πολλές φορές ως τώρα «έπαιξε με τη φωτιά» και βγήκε κερδισμένος. Όπως όμως λέει κι ένα τούρκικο γνωμικό, «εκείνος που κουβαλάει το νερό, αυτός στο τέλος θα σπάσει και τη στάμνα».
σχόλια