ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο άσχημο είναι τελικά να μην έχεις τον ανρθωπο που αγαπάς; Δηλαδή ναι, χωρίσατε είδες κι εσύ ότι πληγώθηκες και δεν πήρες κάποια ανταπόκριση πίσω, ένα γύρνα ας πούμε σε αγαπάω. Κι έτσι βάζεις με το μυαλό σου καταστάσεις που σε κάνουν να ξεχνάς, πχ να βγαίνεις με φίλους, να περνάς καλά, να ασχολείσαι με τον εαυτό σου κτλ. Αλλά όμως μέσα σου να έχεις αυτή τη σπίθα που σε καίει και σου φωνάζει γιατί; Κρύβεσαι, τα θάβεις όλα μέσα σου και σε μια στιγμή έρχεται και σε πνίγει ξανά, και ξανά. Ενώ πληγώθηκα, άκουσα λόγια που δεν πίστευα ότι τα είπε, είδα πράγματα που με έκανα να νιώθω ταπείνωση , ανασφάλεια, άχρηστη τελείως ένα τίποτα και Παρ όλα αυτά μέσα σε αυτό το χάος και την λογική μου να τον ξεχάσω και να πάω παρακάτω σκάει μύτη ένα άκυρο συναίσθημα της ανάγκης, αυτής που θες να τον πιάσεις αγκαλιά και να μην τον ξανά αφήσεις, αυτό το φιλί κι αυτά τα χέρια και τα μάτια, και δώστου κλάμα. Είναι δυνατόν; Τι να πω; Δεν ξέρω πραγματικά τι γίνεται. Απλά θέλω να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερη, να μη με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ τον αγαπάω γαμω το ψέμα μου, απλά εύχομαι να ήταν όλα ένα ψέμα και αυτή τη στιγμή να γυρνούσαμε σπίτι και να κοιμόμασταν αγκαλιά, γίνεται; Όχι, όχι, όχι .. .. .. πειράζει και δεν πειράζει. Και αν μη τι άλλο πόσο περίπλοκα μυαλά έχουμε; αιντααα