ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από περίπου 6 μήνες έκανα σχέση με μια κοπέλα. 40 ετών και οι δύο...Τους πρώτους 1-2 μήνες τα πράγματα πήγαιναν πάρα πολύ καλά και πάνω που λέω: ''Δόξα τω Θεώ, βρήκα μια κοπέλα αξιόλογη, να ταιριάζουμε, να συνεννοούμαστε κλπ.'', πάνω στο δίμηνο αρχίζει να με πιέζει, κλιμακώνοντας μάλιστα την πίεσή της, να επισημοποιήσουμε την σχέση, να συζήσουμε με αποκορύφωμα να μου θέσει, υπό την μορφή τελεσιγράφου, το αν έχω σκοπό να παντρευτούμε ή όχι, λέγοντάς μου επί λέξει: ''Φρόντισε μέχρι το τέλος του μήνα να μου απαντήσεις, να ξέρω''(!!!), με αποτέλεσμα τελικά να επέλθει χωρισμός (με παράτησε...)Στενοχωρήθηκα πολύ, διότι την αγαπούσα πολύ και πραγματικά. Και, ειλικρινά, είχα και εγώ τα σχέδιά μου για εμένα και εκείνη. Αλλά όχι και τόσο σύντομα...Τώρα που έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από τον χωρισμό, κάθομαι και σκέφτομαι που έκανα (αν έκανα) το λάθος...Δεν ήθελα να χωρίσουμε, αλλά με πίεσε τόσο πολύ και με τέτοιον τρόπο που, αφενός μεν πειράχτηκα με την συμπεριφορά της, αφετέρου δε, μια τόσο σοβαρή απόφαση δεν μπορούσα να την λάβω μέσα σε τρείς μόλις μήνες. Προσωπικά θεωρώ ότι ένα τρίμηνο είναι, όχι απλώς μηδαμινό, αλλά ΜΗΔΕΝΙΚΟ χρονικό διάστημα για μια τόσο σοβαρή απόφαση...Επίσης, επειδή έχουμε κοινές παρέες, πληροφορήθηκα ότι κάτι πήγε να κάνει με κάποιον άλλον προ λίγου καιρού, αλλά δεν έγινε τίποτα και τέλος πάντων, είναι τελείως μόνη της (ουσιαστικά είναι μόνη της όλο αυτό το χρονικό διάστημα μετά τον χωρισμό...)Μήπως το χειρίστηκα λάθος;;;Μήπως έπρεπε να κάνω κάτι άλλο;;;Ειλικρινά, είχα κάθε καλή διάθεση να προχωρήσω μαζί της μέχρι και τον γάμο, γιατί όχι...Αλλά όχι σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα... Στο τέλος ''μου την είπε'' και από πάνω, λέγοντάς μου ότι την κορόιδευα και η επικοινωνία μεταξύ μας κόπηκε ''μαχαίρι''. Από εκείνη την ημέρα δεν έχουμε καμία απολύτως επικοινωνία...Όπως καταλαβαίνετε, μου λείπει ακόμα.