ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι για τις γιορτές στο χωριό του άντρα μου. Σήμερα, γυρνώντας το πρωί από την εκκλησία, χαιρετήσαμε έναν πολύ ευγενικό παππούλη που μας φώναξε να περιμένουμε ένα λεπτό να μας δώσει ένα μελομακάρονο για το καλό. Μας το ζήτησε πολύ καλόκαρδα και φυσικά δεχτήκαμε το κέρασμα, ήταν στο δρόμο για το σπίτι μας. Μετά, όταν φτάσαμε στο σπίτι μας, σε συζήτηση στο τραπέζι έτυχε να μάθω ότι αυτός ο παππούλης ήταν χρόνια χήρος και την γυναίκα του την υπεραγαπούσε. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο μοναδικός γιος που έχει ζει πλέον στην Αθήνα και έχοντας βρει δουλειά με πολλά λεφτά καθώς και γυναίκα από ''καλή οικογένεια''(=πλούσια), έριξε μαύρη πέτρα και δεν ξαναπάτησε στο χωριό. Ούτε ενδιαφέρθηκε για τον πατέρα του που είναι χρόνια μόνος και μεγάλος σε ηλικία, αλλά επειδή ήταν ο ίδιος από ''χωριό'', ντρεπόταν προφανώς για την καταγωγή του. Λυπήθηκα πραγματικά πολύ...σκέφτομαι πόση μοναξιά μπορεί να αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος όχι μόνο στις γιορτές αλλά κάθε μέρα. Το κάπως καλό είναι ότι στο χωριό έχει κάποιο σόι ο άνθρωπος, σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι. Αλλά σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι σε χωριά ή σε πόλεις επίσης είναι στη θέση του, μόνοι, ξεχασμένοι, θλιμμένοι, αλλά με τόση καλοσύνη και θέληση να δώσουν αγάπη μέσα τους. Αυτή μου η εξομολόγηση και η σκέψη μου είναι μαζί τους. Μακάρι να είχα μια αγκαλιά τόσο μεγάλη να χωρέσει μέσα της τη δυστυχία όλων αυτών των ανθρώπων. Ξεχνάμε εύκολα πως η ζωή δεν ξέρεις ποτέ πως μπορεί να σου τα φέρει, ακόμη κι αν δεν το επιλέξεις. Εύχομαι να μην οδηγήσουμε με τις στάσεις μας την μελλοντική νέα γενιά ώστε να είναι τόσο απάνθρωπη.