ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σωστο κι αυτο ..................... απλα μερικές φορές λες κατι να τον παρηγορήσεις .................

Όπως υπάρχει η κλίμακα με τα "δεινά " που αναφέρεις έτσι αντίστοιχα θα πρέπει τότε να υπάρχει η κλίμακα "παραπονου" . Όπως λες ο άλλος μπορεί να νιώθει και να εξωτερικευει ότι βρίσκεται στο 3 αλλά ορισμένοι σχολιαστές να το αξιολογούν ως 7. Έτσι το νιώθουν και το εξωτερικευουν, τι να κάνουμε. Ε, αν είσαι στο 7 δεν γίνεται να κλαιγεσαι σαν να μην έχεις στον ήλιο μοίρα.

"Υπάρχουν και χειρότερα" ή το "να ευχαριστείς τον θεό που έχεις κι αυτά" είναι μια στενόμυαλη προσέγγιση. Θα επιχειρησω ενα λογικό άλμα και θα ταυτίσω αυτή τη νοοτροπία με την απαρχή της συγγραφής των παιδικών παραμυθιών. Η κοκκινοσκουφίτσα, ο Χένσελ και η Γκρέτελ και αλλά παραμύθια των αδερφών Γκριμ συγκεντρώθηκαν από τα λαϊκά στρώματα, όπου κυκλοφορούσαν ευρέως, ομως μονο προφορικά κι από γενιά σε γενιά. Ο λύκος ήταν η αποτρεπτική μορφή, η απόδειξη του "κακού", που θα συντελεστεί όταν καποιος γινει τολμηρός και αψηφήσει τις δήθεν σοφές προτροπές των καλά γνωρίζοντων. Ο Hänsel και η Gretel αψηφησαν τον φόβο που προκαλεί το άγνωστο δάσος κι έτσι "τιμωρήθηκαν", αφού έπεσαν σαν χέρια της κακιάς μάγισσας.Φυσικά και δεν δημιουργήθηκαν τα παραμύθια αυτά για νανουριζουν τα μικρά παιδάκια και να τους δημιουργούν αισθήματα ασφαλείας και θαλπωρής, αλλά να τα τρομάξουν για το κακό που κρύβει ΠΑΝΤΟΤΕ το άγνωστο. Προεκτάσεις αυτής της τακτικής βρίσκω σε πολλές άλλες εκδηλώσεις της κοινωνικής και εργασιακής μας ζωής. Προσωπικά έχω μάθει να γράφω στις σόλες μου κάτι τέτοιες συντηρητικές "συμβουλές" και να τολμάω γενικά.

Μια και αναφέρεις "κλίμακα", θα ήμασταν πολύ μπροστά αν υπήρχε μια αντικειμενική για όλους. Να είχαμε ένα μικρό Θεό να κάθεται πάνω σε ένα σύννεφο, και κάθε φορά που εκφέρει κάποιος μια άποψη να βροντοφωνάζει: "τώρα μιλάει η Αγράμπελη. Οι δικές της εμπειρίες σχετικά κυμαίνονται από το 4 έως το έξι". Όχι ότι αυτός που θα πάρει 10 δεν θα έχει δικαίωμα να πάρει θέση! Απλά καμιά φορά σκέφτομαι ότι κάποιος που είναι του 8, μπορεί να κάνει "συστάσεις" σε κάποιον που είναι του 2. Τουλάχιστον στον έξω κόσμο το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές και προσωπικά με εκνευρίζει. Πολλές φορές κρίνεται μια κατάσταση (όταν μας αφορά προσωπικά), όχι με τον αντικειμενικό βαθμό της δυσκολίας που έχει, αλλά σύμφωνα με το κατά πόσο είμαστε εμείς οι ίδιοι ικανοί να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Αν εγώ δεν μπορώ να περάσω πάνω από μια μικρή λακούβα με νερό, δεν είναι τρομακτική η ίδια η λακούβα. Άλλο είναι το πρόβλημα, η μικρή λακούβα παραμένει μικρή λακούβα όπως και αν την βλέπει ο καθένας μας. Σχετικά με προβλήματα που αφορούν την Οικογένεια, διαβάζω και εγώ καμιά φορά σχόλια που είναι εκτός τόπου χρόνου και ανάλογες απόψεις ακούω να εκφράζονται και σε παρέες. Ο άλλος μπορεί να περιγράφει απαράδεκτες συμπεριφορές που βιώνει από δικούς του ανθρώπους, και οι συμβουλές να είναι τύπου "μάνα είναι μόνο μια" και "όταν την χάσεις θα μετανοιώσεις που μιλάς έτσι". Τρία πουλάκια κάθονταν με άλλα λόγια. Γενικότερα υπάρχει μια τάση να συγχωρούμε τα ασυγχώρητα όταν αυτά προέρχονται από το στενό οικογενειακό περιβάλλον, πράγμα που δεν έχει καμία λογική. Και φυσικά όσο πιο μακριά μας συμβαίνουν και όσο λιγότερο μας αφορούνε, τόσο πιο εύκολα μοιράζουμε συγχωροχάρτια. Πολλοί άνθρωποι είναι πολύ γενναιόδωροι όταν δεν πρέπει οι ίδιοι να υποστούνε αχαρακτήριστες συμπεριφορές. Άλλοι πάλι επειδή δεν έχουν καταφέρει οι ίδιοι να τις αντιμετωπίσουν, προτρέπουν και άλλους να κάνουν το ίδιο. Και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που προέρχονται από νορμάλ ή και σωστή Οικογένεια και από αυτούς θα ακούσεις τα "καλύτερα".

Υπήρξαν κάποιες εξομολογήσεις (ελάχιστες) που κάποιοι ανακοίνωναν την οικονομική ένδειά τους. Εκεί, το μόνο που ''επιτρέπεται'' είναι να πει κάποιος ''Δίνω τόσα που τα χρειάζεσαι''. Σωστά;;; Αμ δε! Ξέρεις τι παπαρολογία μαζεύουν κάτι τέτοιες εξομολογήσεις από δήθεν πονόψυχους ευαίσθητους από μακριά και αγαπημένοι;;; Ξέρεις ότι ο άλλος που πεινάει, δεν έχει ανάγκη από ευχές; Θα περιμένω να μπεις να κατσαδιάσεις τον τρόπο σκέψης (ο Θεός να τον κάνει) κάποια στιγμή εκείνων οι οποίοι παπαρολογούν πάνω στον πόνο κάποιων. Και μετά τα ξαναλέμε.