ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνωριστήκαμε. Υπήρχε χημεία. Αρχίσαμε να βγαίνουμε, όχι συχνά, λόγω του πιεσμένου του ωραρίου. Συζητουσαμε, κάναμε αστεία. Αρχίσαμε να μιλάμε από φβ, βροχή τα μηνύματα. Μιλήσαμε για προσωπικά θέματα, του άνοιξα την καρδιά μου, μου είπε και εκείνος προσωπικά πράγματα για εκείνον. Αισθανόμουν ότι είχαμε χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης και άρχισα να του εκμυστηρευομαι πράγματα για μένα, για τη ζωή μου, τα συναισθήματα μου, τις σκέψεις μου. Μέχρι που μια μέρα σταμάτησε να απαντάει. Στο άκυρο. Δεν νομίζω ότι έκανα κάτι η είπα κάτι άσχημο, ούτε τον προσέβαλλα, κι όμως δεν απάντησε ποτέ στο μήνυμά μου. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τότε και δεν μου έστειλε ποτέ. Τον βλέπω online να σχολιάζει σε φωτογραφίες φίλων, αλλά δεν έχει απαντήσει στο δικό μου μήνυμα. Μην μου πείτε να του στείλω, του έχω ήδη στείλει, εάν ενδιαφερόταν θα άνοιγε το μήνυμα να δώσει μια απάντηση. Έστω ότι δεν έχει χρόνο, έστω ότι ξέχασε να απαντησει. Κάτι, μια εξηγηση. Έστω και ότι δεν ενδιαφερόταν πλεον. Κατι. Δηλαδή απλώς με ξέχασε τελείως. Η με γραφει. Ενώ μιλούσαμε συνέχεια. Δεν ξέρω. Τι στο καλό συμβαίνει επιτέλους με τους ανθρώπους; Ούτε μια εξήγηση;