ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μένω στο εξωτερικό και πληροφορήθηκα πως μια πολύ καλή μου φιλη, πίσω στην Ελλάδα, έχασε την μητέρα της από τροχαίο ατύχημα. Η μητέρα της νεότατη, 55 χρόνων. Έκλαιγα όλη την ημέρα στη δουλειά και δεν ξέρω αν θέλω να πάω η όχι, είμαι αδύναμος χαρακτήρας, δεν θα άντεχα κάτι τέτοιο να το ζήσω από κοντά. Οι άλλες μου φίλες θα προσπαθήσουν να πάνε , αλλά κ αυτές δεν ξέρουν αν θα έχουν το ελεύθερο από τις υπεύθυνες τους. Στο εξωτερικό ότι και αν γίνει , μας δίνουν 3 ημέρες άδεια για απώλεια συγγενικού προσώπου. Είπα ψέματα πως πέθανε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο, γιατί αν έλεγα συγγενείς φίλου, δεν θα με άφηναν. Θα στειλω στεφάνι στην οικογένεια αλλά παραδέχομαι πως δεν έχω το ψυχικό θάρρος να δω την φίλη μου από κοντά και να να της σταθώ. Νιώθω κουρέλι, νιώθω κακή φίλη, νιώθω κομμάτια. Η γυναίκα αυτή ήταν το στήριγμα της οικογένειας της, κ τώρα δίχως γονείς και δουλειά, έχοντας μόνο μικρότερα αδέρφια, δεν ξέρω τι θα γίνει. Είμαι διατεθειμένη να της στέλνω κάθε μήνα ένα χρηματικό ποσό ώστε να μπορέσει να στηριχθεί στα πόδια της σιγά σιγά. Η μαμά μου λέει να κάνω αυτό που αισθάνομαι. Ξέρω πως θα καταρρακωθώ αν πάω και μετά δεν ξέρω ποιος θα στηρίξει εμένα....