ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τα χρόνια.. Μένοντας σε ένα σχετικά μικρό μέρος κι έχοντας την ατυχία να σπουδάσω κιόλας εδώ, μπορώ να πω ότι με προσπέρασε η ζωή μου.. Οι γονείς μου είχαν υποσχεθεί ότι θα με στήριζαν όντας καταθλιπτικό άτομο, όμως δε τηρήσαν την υπόσχεση.. Αυτό με γέμισε οργή κι απογοήτευση.. Με ακύρωσε τελείως.. Πέρασα τα 30 και βλέποντας γνωστούς και φίλους να κάνουν τους κύκλους τους κι εγώ μες τη στασιμοτητα πάρα τα οποια χόμπι και δουλειές, ζηλεύω νιώθω κόμπλεξ, έχω απομονωθεί.. Ντρέπομαι για τη μη πορεία που έχει πάρει η ζωη μου.. Με βλέπω να καταλήγω μες τη μοναξιά.. Πήγα και σε ψυχολόγο, έχω πολλά χρόνια που νιώθω τέτοια ψυχική κούραση.. Δεν έχω αυτοεκτίμηση καθόλου.. Συγγνώμη για τη μιζέρια που μετέδωσα, είμαι σε αδιέξοδο και πνίγομαι.. Ευχαριστώ όποιον μπει σε διαδικασία να σχολιάσει.. Ήθελα να τα πω ειλικρινά..