ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Που λέτε για το Νινάκι ακούω 25 χρόνια τώρα… Συνάδελφος, δίπλα δίπλα στο γραφείο αναγκαστικά τα άκουγα όλα, τα έβλεπα όλα. Μετά τους γάμους και τα πανηγύρια «έβαλαν μπρος» αμέσως με τον σύζυγο. Αγωνία, ιδρώτας και ορμόνες για «να πιάσουμε το παιδάκι μας». Λεφτά; Πολλά λεφτά σε γιατρούς, σε κλινικές, σε σπέρματα, σε καφετζούδες και αστρολόγους. Και κλάμα. Μαύρες μέρες στο γραφείο. Ευτυχώς όμως μία μέρα ήρθε το καλό το νέο και έτρωγα τουλούμπες για κανα δυό βδομάδες από τα κεράσματα. Γεννήθηκε που λέτε το Νινάκι. Ησυχία στο γραφείο, πήρα ανάσες για κανένα χρόνο. Πήρα και μία βαθιά όταν επέστρεψε και πάμε από την αρχή. Τι θα φάει το Νινάκι; Τι κακάκια κάνει; Τι είπε η πεθερά, ο θείος, η νονά, ο γαμπρός, ο τριτοπεμπτομπατζανάκης ; Γιατί ο σύζυγος δεν τη βοηθά όσο περίμενε ; Τρέξιμο, ξενύχτια και αγωνίες και αρρώστιες και ιώσεις. Και μετά ; Α μετά ; μετά έχουμε το νηπιαγωγείο και σε ποιο να πάμε και τι ώρες θα πηγαίνει, και που θα το αφήσουμε το παιδί; Και τι «να κάνω με τη μάνα μου/πεθερά/θεία που με προσβάλει ; την έχω βλέπεις ανάγκη». Κάπου εκεί που λέτε αρχίσανε και τα σχόλια. Βλέπεις εγώ ούτε παντρεμένη, ούτε παιδιά. «Τι το αργείς; Τι το ψυρίζεις; Θα μείνεις μόνη σου. Στη ζωή πρέπει να συμβιβάζεσαι». Και δώστου οι μπιχτές. Είχαν αρχίσει και τα σχολεία. Α εκεί να δεις υστερία. Διαβάσματα μέχρι το βράδυ, δασκάλες, φροντιστήρια, αγγλικά, γερμανικά και παραδοσιακοί χοροί. Και το αμάξι ταξί κάθε μέρα να πηγαινοφέρνει ένα κατάκοπο παιδί. Και δώστου τα τηλέφωνα με τις δασκάλες και δώστου τα ιδιαίτερα και οι περικοπές και τα δάνεια για να πληρωθούν όλα αυτά. «Έχουμε να πάμε διακοπές 4 χρόνια αλλά αξίζει, είναι επένδυση το παιδί». Σερνόταν στη δουλεία, απεριποίητη, με μαύρους κύκλους και λίγδα μαλλί «γιατί χθες ξενυχτήσαμε… διαβάζαμε Ιστορία μέχρι τα ξημερώματα.» Φτάσανε και οι πανελλήνιες. Καλά δεν το συζητώ, εκεί χτυπήσανε τα κόκκινα. Χιλιάρικα τα ευρώ κάθε μήνα για μαθήματα, να μπαινοβγαίνουν οι καθηγητές, να έχουν πάρει φωτιά τα φροντιστήρια, οι φρουτοχυμοί και οι μπάρες σοκολάτας. Εντωμεταξύ εγώ πια καμένο χαρτί. Είχα πατήσει τα –άντα και μπακούρι. Ούτε παιδιά, ούτε άντρας. Άχρηστη. «Μην απελπίζεσαι δεν είναι αργά, αλλά και εσύ βρε παιδί μου, κάνε λίγο πίσω. Η ζωή θέλει θυσίες!» μου έλεγε και μετά με ξέχναγε γιατί είχε τόσα να κανονίσει για το Νινάκι της και δεν είχε και πολύ χρόνο… Δεν πήγαν όμως οι κόποι χαμένοι, πέρασε το Νινάκι! Ναι βέβαια ! Οικονομικά. Ε φυσικά αφού και ο μπαμπάς οικονομολόγος και η μαμά λογίστρια. Ξανά τα κεράσματα, αυτή τη φορά μακαρόν. Πιο μοντέρνα πράγματα. Ασε που μαζί με τα Πανεπιστήμια μας πέσανε και οι εξετάσεις για τις γλώσσες. Αγγλικά και Γερμανικά. «Και εγώ και ο πατέρας της επιμένουμε όμως. Μια γλώσσα ακόμα πρέπει. Ισπανικά. Να κάνει και Ισπανικά. Σήμερα τι είναι 2 ξένες γλώσσες; Τίποτα.» Αλλά τσίναγε το Νινάκι. Δεν ήθελε. Μήπως να πήγαιναν σε ψυχολόγο; «Γιατί τέτοια άρνηση ξαφνικά το παιδί ;»Στο πτυχίο που λέτε όπως καταλαβαίνετε, τα δώσαμε όλα. Τι χαρές και γλέντια «δεν περιγράφω άλλο» που λένε. Άσε που το πήραμε με καλό βαθμό. Και στην ώρα της. Όπως ακριβώς έπρεπε. Αλλά βρε παιδί μου και τι να φτουρίσει ένα πτυχίο; Σήμερα θέλει και μεταπτυχιακό. Άλλος γολγοθάς μας βρήκε… Ποια χώρα; Ποιο πανεπιστήμιο; Τι πτυχίο; Ποιο είναι το καλύτερο; Που θα βρεθούν τα λεφτά ; Αχ τα λεφτά ! Πολλά, πάρα πολλά. Αλλά χαλάλι. «Ένα παιδί έχουμε .. θέλουμε το καλύτερο.» Τελικά που λες Γερμανία. Στο καλύτερο το Νινάκι μας. Πήγανε όοοολοι μαζί να βρούνε σπίτι, που θα τρώει που θα κάθεται, που θα διαβάζει, που θα κοιμάται. Θα κάτσει και ο μπαμπάς μαζί μέχρι να βρεί την άκρη της. «Αντε βρε κορίτσι μου και εσύ, το Νινάκι κάνει μεταπτυχιακό και εσύ ακόμα μόνη; Υιοθέτησε ένα παιδάκι τουλάχιστον, κάνε κάτι έτσι θα τη βγάλεις;» Για να μην ξεχνιόμαστε. Κάπου κάπου υπήρχα και εγώ με τη σκατοζωή μου. Και να σου μία μέρα που πάγωσε το χαμόγελο. Μπαίνω στο γραφείο και βλέπω άγαλμα την καλή μου. Το Νινάκι… Σταματάει το μεταπτυχιακό και επιστρέφει μετά του συντρόφου της, έγκυος !!! Ερωτεύτηκε αλλόθρησκο (παναϊα μου), και θέλει να το κρατήσει. Σε πέντε μήνες. Ναι. Σε πέντε. Έτσι γίνονται αυτά μαμά. Έτσι είναι ο έρωτας. Τέρμα και οι σπουδές και όλα. Τα ακούς; Το θέλει αυτό το παιδί. Και τον άντρα. Θα έρθουν να μείνουν εδώ. Θέλει να γεννήσει εδώ κοντά στη μαμά της να την βοηθάει κιόλας με το μωρό.Αυτά με το Νινάκι που λες. Δεν ήθελε τίποτα από όλα αυτά τελικά. Δεν πρόλαβε να ζήσει, να ερωτευτεί, να δει τι θέλει. Βασικά δεν πρόλαβε να θέλει. Τα ήθελαν όλα από πριν, άλλοι για αυτή. Και εκείνη έκανε ό,τι μπορούσε η κακομοίρα, ακολουθούσε αλλά κάπου μπάστα ! Ξαφνικά άρχισε και αυτή να θέλει. Ολά μαζί; Όλα λάθος; Αλλά τι να πεις; Τα θέλει. Άσε που της άρεσε πάντα η αισθητική. «Θέλει να μάθει μακιγιάζ μόλις μεγαλώσει λίγο το παιδί» μου λέει η συνάδελφος με παγωμένο βλέμμα. «Τώρα το σκέφτηκε, που είχε χρόνο να καθίσει στην εγκυμοσύνη». Και ένιωσα για πρώτη φορά την ανάγκη να της κρατήσω το χέρι να μην πέσει κάτω από τη χαστούκα της ζωής.Όσο για εμένα ;…ακόμα μαγκούφα. Στο ίδιο γραφείο, στο ίδιο σπίτι, με τις γάτες μου, με την άδεια τη φωλιά, στο ράφι μου όπως μου λένε. Μόνη. Τρόμαξα τόσα χρόνια με αυτά που έβλεπα. Φοβήθηκα μου φαίνεται. Και προτίμησα το τίποτα. Τουλάχιστον ήταν επιλογή μου.