ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
6.2.2020 | 05:28

Μου λείπει η μάνα μου

Πέθανε η μάνα μου. Πέθανε το καλοκαίρι. Έφυγε το βάρος στην καρδιά μου όταν πέθανε. Έφυγε και με τύλιξε μια ομίχλη. Μια μαύρη ομίχλη που δεν με αφήνει να αναπνεύσω. Μήνες τώρα. Η επικοινωνία μας. Τα αστεία μας. Λέγαμε, "έλα να κάνουμε ένα διάλειμμα" και εννοούσαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο και να τα πούμε. Όλα λυνόταν έτσι. Τώρα δεν έχει πια διάλειμμα, είναι μια συνεχόμενη πορεία προς την άβυσσο. Δεν έχω με ποιον να μιλήσω όπως μιλούσα με την μάνα μου. Δεν έχω από ποιον να πάρω συμβουλές. Δεν βλέπω το χαμόγελο, την δύναμή της. Ήταν πολύ δυνατή η μάνα μου. Ήρθαν 500 άτομα στην κηδεία της. Τι να το κάνεις. Πού είναι όλοι όσο ζούμε, δεν ξέρω. Εγώ είχα μόνο την μάνα μου. Είχαμε τόσα θέματα. Πολιτική, θρησκεία, θέατρο, οικονομία, τα όνειρά μας. Τώρα τι να πω; Με ποιόν; Ποιον ενδιαφέρουν αυτά; Ποιος μπορεί να μου δώσει δύναμη, ποιος ξέρει πώς νιώθω; Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πνίγομαι. Να την κάνω υπερήφανη και να χαίρεται από ψηλά, μου λένε. Υπερήφανη την έκανα όσο ζούσε. Τώρα δεν έχω κίνητρο. Η ζωή χωρίς την μάνα μου είναι σαν ανάλατο φαΐ της πεθεράς. Πρέπει να το φας, γιατί πεινάς. Πρέπει να δείξεις κι ότι σ' αρέσει για να μην σε πουν ξινή. Δεν κατεβαίνει όμως μπουκιά. Αλλά τρως, κι όταν σε ένα βλέμμα σου φαίνεται η απόγνωση, ρωτάν, "τι έχεις;". Τι νά 'χω; Είχα παλιά. Τώρα δεν έχω τίποτα. Δεν την βλέπω ούτε στα όνειρά μου. Μου στέλνουν, κατά καιρούς, "είδα την μαμά σου στον ύπνο μου, χαμογελούσε!". Σ' εμένα χαμογέλασε τελευταία φορά όταν της είπα, μην ανησυχείς μαμά, μέχρι να βγουν οι κολοκύθες οι αμερικάνικες του μπαμπά θα έχεις γίνει καλά! Κι εκείνη πέθανε. Κι οι κολοκύθες δεν βγήκαν ποτέ. Πριν πεθάνει κάθε βράδυ ούρλιαζε ο σκύλος. Δεν μεγάλωσα ποτέ με αυτές τις δοξασίες. Πρώτη φορά διάβασα κάτι τέτοιο στον Χακ Φιν. Είχα τρομοκρατηθεί! Έλεγα, μαμά, γίνονται αυτά; Πεθαίνει ο ιδιοκτήτης όταν ουρλιάζει ο σκύλος, είναι σημάδι; Κι εκείνη μου εξηγούσε τους ξεχασμένους θρύλους. Κι όταν ήρθε η ώρα της και άκουγε το καταραμένο αυτό το σκυλί -ποτέ δεν το συμπάθησα- φώναζε στον πατέρα μου "ΚΑΝ' ΤΟΝ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ" κι εκείνος πήγαινε έξω κι έκλαιγε! Έκλαιγε μαζί με τον σκύλο! Μια φορά έσκασε ο σκύλος, όταν η μαμά μου πέθανε. Το ίδιο κι ο κόκορας. Λοιπόν αυτό δεν το ήξερα από πουθενά: ο κόκορας λαλουσε όποτε η μαμά μου ξυπνούσε από τους πόνους. Δηλαδή κάθε δύο ώρες, ξεκινώντας από τις 12. Εγώ καθόμουν έξω και την περίμενα να βγει. "Ακόμα δεν κοιμήθηκες, καρδούλα μου?" Περίμενα το δεύτερο λάλημα. Τα μετρούσα. "Πήγαινε για ύπνο, καλά είμαι!". Κι ο πετεινός έσκασε μια και καλή και από όταν πέθανε η μάνα μου δεν ξαναλάλησε. Είναι τρομερό. Κανέναν δεν θα πίστευα αν μου το έλεγε. Και τώρα δεν θα πιστέψω κανέναν αν μου πει ότι είναι τυχαίο! Η μάνα μου ήταν τόσο εξωπραγματικά υπέροχη που εγώ νόμιζα ότι ήταν και αιώνια. Θυμάμαι τόσο λίγα από αυτά που μου έλεγε. Γιατί πάντα πίστευα ότι θα μου τα ξαναπεί. Από συνταγές και γυναικολογικά μέχρι πολιτικά ζητήματα. Δεν θυμάμαι λέξη. Ακόμα και από τις προσωπικές της συμβουλές. ΛΕΞΗ. Θα μου τα ξανάλεγε αύριο. Μέχρι που μια μέρα δεν ήρθε αυτό το αύριο κι έμεινα ξεκρεμαστη να δείχνω τι "δυνατή" και τι "μαχήτρια" που είμαι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι θετικοί. Και ποιος κρίνει κάτι τέτοιο, στο κάτω κάτω, αφού είμαστε όλοι αδύναμοι. Το είπαν. Το είπε μια από τις συνοδούς στο νοσοκομείο. "Δεν θα αντέξει το κορίτσι". Δεν ήξερα τι δεν θα άντεχα. Αλλά δεν το αντέχω. Ποιος αντέχει τον θάνατο; Δεν έχω επίλογο. Το κείμενο, και η ζωή μου η ίδια, είναι σαν δρομολόγιο προαστιακού. Ένα χαλασμένο εκκρεμές με συνδεδεμένα άκρα, μην τυχόν και ξεχαστώ ξανά και θεωρήσω κάτι αιώνιο.
14
 
 
 
 
σχόλια
η απώλεια ενός ανθρώπου δικού μας κι μάλιστα γονιού ειν φοβερό ........................... κι εγω φοβαμαι μην χάσω την μάνα μου ..................... κι ας μαζι της δε τα εχω καλά ................ εχω χάσει κι τον πάτερα μου ........... μου λειπει η παρουσια του ............... σε νιοθω φιλαρακι ειλικρινα ............η μανουλα σου θα είναι λυπημένη που σε βλέπει ετσι ομως ............ ξεκλεβε κάποιες στιγμές να ξεγελάς την θλιψη............ με το να κάνει κατι ......... πχ διάβασμα ??? μια μικρή βόλτα ??? ...........δες στην tv ενα έργο που σαρεσει ??? κατι ??
Σε νιώθω. Εδώ έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που έχασα το μπαμπά μου και μάλιστα στα καλά καθούμενα ενώ το προηγούμενο βράδυ ήταν χαμογελαστός και μιλούσαμε. Θυμάμαι που μου ζήτησε να του ζεστάνω να πιει γάλα και ήταν τόσο χαρούμενος να το πιει, σαν μικρό παιδί έκανε και εγώ απορούσα. Ακόμα νομίζω πως θα έρθει στο σπίτι και το παράξενο είναι πως τον περιμένω. Χάνω την αίσθηση του χρόνου κάποιες φορές και όλο το σπίτι μου τον θυμίζει. Τη μαμά μου έχω μόνο στη ζωή, είναι στη κυριολεξία ο μόνος άνθρωπος που με νοιάζεται και αν τη χάσω κάποια στιγμή θα μείνω ολομόναχη. Ο Θεός να της δίνει χρόνια. Είναι δύσκολο και μένα η ψυχολογία μου δεν είναι πολύ καλή αλλά παλεύω, τουλάχιστον δεν είμαι πια στο πάτο που ήμουν αλλά συνεχίζω να κολυμπάω. Σου στέλνω πολλά φιλιά.
Όταν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου με τόσο ισχυρή προσωπικότητα που κάθε γωνιά του σπιτιού σου τον θυμίζει.. όταν νιώθεις πως είναι ο μόνος που μπορεί να σε καταλάβει,να σε συμβουλέψει αλλά και να σε μαλώσει για λάθη γνωρίζοντας κατά βάθος ότι ναι, όντως έχει δίκιο..πραγματικά ο αποχωρισμός είναι αβάσταχτος.Και για πολλά άλλα που θα πάρει ώρες να γράψω.Πόσες φορές έχω κάνει την νοσηρή σκέψη πως θα είναι η ζωή όταν φύγουν οι άνθρωποι που αγαπώ.Και πιο πολύ η μάνα..Προσπαθώ να εκλογικεύσω την κατάσταση και να ταρακουνήσω το μυαλό μου λέγοντας πως ο θάνατος είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι όταν φεύγουν και πόσο μάλλον μετά από ασθένεια, με πόνους κλπ τότε λυτρώνονται..και ξεκουράζονται και πραγματικά αναπαύονται.Σκέψου επίσης ότι δεν θα ήθελε να υποφέρεις και να είσαι δυστυχισμένη για κανέναν λόγο.Ειδικά για το ότι πέθανε.Θα ήθελες σε περίπτωση που έφευγες εσύ να υποφέρει και να ήταν δυστυχισμένη ζωντανή-νεκρή; Δεν θα τη ξεχάσεις, όμως θα προχωρήσεις και θα φτιάξεις τη δική σου ζωή όπως την θες και οι μαμάδες όλων μας θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό και στις καρδιές μας.
Κι εγώ συνήθιζα να κάνω αυτήν την , παιδική, κατ' εμέ, σκέψη, πριν πεθάνει η μάνα μου. Πίστεψέ με, δεν ήταν έτσι. Ακόμα και κάποιες εικόνες που ήταν παρόμοιες με αυτές της σκέψης ήταν τόσο αβάσταχτα πραγματικές. Εγώ την θυμόμουν την σκέψη μου αυτή και γελούσα. Τόσο μακριά από την πραγματικότητα ήταν. Σε συμβουλεύω να μην χαλάς καθόλου χρόνο και φαιά ουσία θεωρώντας ότι προετοιμάζεσαι. Δεν υπάρχει λογική προετοιμασία. Σου εύχομαι να μην φύγει κανείς από αυτούς που αγαπάς και σε ευχαριστώ που μου έγραψες. Προσπαθώ να συνεχίζω την ζωή μου, ναι. Κάποια βράδυα είναι δύσκολα, όμως.
Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί κάποιος το οριστικό του χωρισμού και η διαδικασία του πένθους είναι πολλές φορές μακροχρόνια.Πάρε τον χρόνο σου να πενθήσεις όσο θα χρειαστεί. Πρέπει να βρεις το κουράγιο να το διαχειριστείς.Δυστυχώς τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο και πρέπει να βρεις άλλη πυξίδα και σημεία προσανατολισμού.Κράτα τις καλές αναμνήσεις να σε συνοδεύουν και προχώρα, κάποτε η έλλειψη της παρουσίας της θα πονάει λιγότερο.
Scroll to top icon