ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Χθες βγήκαμε με έναν φίλο του και την παρέα του έξω, για ποτό. Επειδή έχει μετακομίσει, πλέον δεν βρισκόμαστε τόσο συχνά, οπότε ήταν μια ευκαιρία να βρεθούμε. Τους υπόλοιπους στην παρέα τους ήξερα αρκετά καλά. Ένας από αυτούς είναι και ο νέος "κολλητός" του φιλου μου, τον οποίο ας τον πούμε Γιάννη. Ο Γιάννης λοιπόν με τον καινούργιο του φίλο, έχουν πολλά κοινά, εν αντιθέσει με εμένα και τον Γιάννη, που δεν έχουμε σχεδόν κανενα. Πάνε προσκόπους μαζί, δουλειά μαζί κι έχουν μια μπάντα. Δεν λέω, χαίρομαι γι'αυτον! Δεν ζηλεύω που βρήκε νέο φίλο, δεν έχουμε δα και σχέση για να τον έχω αποκλειστικό! Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας. Εγώ, αν και είχα πολλή δουλειά, αποφάσισα να πάω μαζί τους στο μπαρ (καθώς αυτοί με κάλεσαν), γιατί ήθελα να τους δω. Αλλά τα πράγματα, δυστυχώς, κύλησαν όπως τα είχα προβλέψει. Δεν μου έδιναν καμία σημασία και όσες προσπάθειες κι αν έκανα για να είμαι στο κλίμα της παρέας, κατευθείαν ο Γιάννης ή οι υπόλοιποι έλεγαν πράγματα που ήξεραν μεταξύ τους, σχολίαζαν την δουλειά (γιατί btw πάνε όλοι οι άλλοι της παρέας στην ίδια δουλειά με τον Γιάννη και στις ίδιες δραστηριότητες) κ.λ.π. Εντάξει, δεν περίμενα να κάνουμε και ομιλία τύπου Tedx, αλλά περίμενα να ασχολούνται μαζί μου. Αλλά τίποτα, σαν να μην υπάρχω. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να φύγω από το μπαρ, νωρίτερα απ'ό,τι είχα πει. Τους κακοφάνηκε και έδειξαν να στενοχωρουνται μόλις τους ανακοίνωσα οτι θα φύγω. Όμως έχω μια ερώτηση. Αν πραγματικά τους ένοιαζε να ήμουν μαζί τους (γιατί το ξανατονιζω ότι αυτοί με κάλεσαν), τότε γιατί δεν ασχολήθηκαν μαζί μου; Εχω λίγες τύψεις που έφυγα, αλλά πραγματικά επί 1 ώρα ένιωθα "γλάστρα", και είναι κατι το οποίο συχαίνομαι. Έκανα καλά που εφυγα; Πρέπει να συνεχίσω να βγαίνω μαζί τους, δίνοντας τους άλλη μια ευκαιρία ή πρέπει να ξεκοψω; Σημειωτέον ότι με τον Γιάννη είμαστε φίλοι πάρα πολλά χρόνια. Είμαι σε απόγνωση και σύγχυση. Τι να κάνω;