Αν δεν βάζουμε όρια, κάποιοι θα τα παραβιάσουν. Αν αφήσω τέρμα ανοιχτή την εξώπορτα του σπιτιού μου, κάποιος θα μπει για να το κλέψει ή να μου κάνει κακό. Μπορεί όμως και να μπει κάποιος που μπορεί να μην έχει καθόλου κακές προθέσεις, απλά υπέθεσε ότι λογικά δεν έχω αντίρρηση να μπει εφόσον είναι ανοιχτά. Αν λοιπόν έρθει και στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ μου (αυτός που δεν έχει κακές προθέσεις), έχω ακόμη την δυνατότητα να του πω ότι θέλω να φύγει. Ναι, ξέχασα να κλείσω την πόρτα αλλά θα το κάνω μόλις βγει (και δεν θα την ξεχάσω ανοιχτή άλλη φορά!). Αν πάλι είναι από τους άλλους, θα τα βάλω με τον εαυτό μου γιατί δεν φρόντισα να αυτοπροστατευτώ. Όχι γιατί εκείνος είναι αθώος, παραμένει πάντα θύτης. Όμως εγώ του έδωσα την δυνατότητα να μου επιτεθεί. Το να παραβιάσει κανείς μια κλειδωμένη πόρτα είναι άλλο, και άλλο να την βρει ανοιχτή. Από τους 100 που θα εκμεταλλετούνε μια ανοιχτή πόρτα, μόνο οι 5 είναι αποφασισμένοι να την παραβιάσουν με λοστό. Δεν έχει κανένα νόημα αφού έζησες την μισή σου στο ένα άκρο, τώρα να περάσεις στο άλλο. Δίνουμε χωρίς όρια μόνο επιλεκτικά, σε δοκιμασμένους δικούς μας ανθρώπους. Το να δίνεις είναι ευτυχία αρκεί να ξέρεις το πότε το που και για ποιόν λόγο το κάνεις. Μην κλείνεις την καρδιά σου, απλά άσε και το μυαλό σου να συμμετέχει στην όλη διαδικασία. Σε ανθρώπους που δίνουν χωρίς μέτρο αλλά δεν ασχολούνται με τον εθελοντισμό (συνηθίζουν δηλαδή να δίνουν σε γνωστούς μόνο) , λέω ότι θα πρέπει να αντλούν από μέσα τους την αγάπη και την εκτίμηση που έχουν ανάγκη. Αν δείξεις εμπιστοσύνη και εκτίμηση πρώτα από όλα στον εαυτό σου, όλα ως δια μαγείας θα πάρουν τον δρόμο τους. Μένει να ξεπεράσεις και να αφήσεις πίσω σου παλιές κακές συνήθεις, μην ξεχνώντας όμως το μάθημα που πήρες από αυτές.
19.2.2020 | 13:41
ΑΥΤΑ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΑΖΕΙΣ ΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ...
Και εγώ δεν είχα βάλει όρια ποτέ και σε τίποτα. Ούτε στην οικογένειά μου, ούτε στα επαγγελματικά μου, ούτε στους γνωστούς μου, ούτε σε κανέναν. Φίλους δεν έχω εδώ και πολλά χρόνια, εν μέρει και από επιλογή μου. Ποτέ μου δεν έβαλα όρια, λοιπόν, με αποτέλεσμα να μην με σέβεται κανείς, να θεωρούν δεδομένο ότι εγώ είμαι πάντα εκεί για όλα, να με εκμεταλλεύονται, να κάνω πάντα ό,τι μου έλεγαν και να μην είναι και ευχαριστημένοι στο τέλος και εγώ μέσα από όλο αυτό να μην αποκτήσω ποτέ τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό, ούτε να μπορέσω να αναπτύξω όπως εγώ θα ήθελα την προσωπικότητά μου, με βάση τα δικά μου θέλω. Έτσι πέρασαν πολλά πολλά χρόνια, χωρίς να καταλάβω το πως έφυγαν χωρίς να έχω ζήσει σχεδόν τίποτα. Και αν στενοχωριέμαι περισσότερο για κάτι, είναι ότι θεωρώ πως είχα τις ικανότητες και τις δεξιότητες να καταφέρω πράγματα και τις ελάχιστες φορές που το έκανα, είχα πάρα πολύ καλά αποτελέσματα.Και σήμερα, έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει το πόσο κακό έκανα στον εαυτό μου (ή, πιο σωστά, πόσο κακό έκαναν οι άλλοι σε εμένα), με το να δέχομαι τα πάντα και να μου δημιουργούν και ενοχές από πάνω αν κάτι δεν πήγαινε καλά, λες και το ζήτησα να ασχοληθώ με τις βλακείες τους, έφτασα στο άλλο άκρο (το οποίο γνωρίζω πολύ καλά ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι υγιές), να μην με νοιάζει κανένας και απολύτως τίποτα, να έχω γίνει ένας αδιάφορος και σκληρός άνθρωπος, χωρίς καμία απολύτως ευαισθησία, έχοντας μια νοοτροπία του στιλ: ρε δεν πάνε να... κόψουν το λαιμό τους όλοι τους, ΜΑ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ... Πλέον, μόνο ο εαυτός μου με νοιάζει, τον οποίο κατηγορώ κάθε μέρα για το ότι τον άφησα να σέρνεται σε μια αρρωστημένη κατάσταση με αποκλειστικό θύμα εμένα και να προσπαθώ να βρω τρόπους να κερδίσω τον χαμένο χρόνο, πράγμα πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο, διότι, τα χρόνια που πέρασαν δεν γυρνάνε πίσω και είναι πρακτικά αδύνατον να αναπληρωθούν χρονικά...Μετανιώνω πικρά κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δεν μπορώ να καταλάβω τί πρέπει να κάνω για να επανεκκινήσω...
4
