ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από μερικά χρόνια όταν τελείωσα το λύκειο για κανέναν λόγο δεν περίμενα ότι στα 24 μου θα είμαι τόσο δυστυχισμένη. Νιώθω ότι πάω από το κακό στο χειρότερο και είμαι απογοητευμένη με όλους τους τομείς της ζωής μου. Πρόσφατα τελείωσα την πρακτική μου και μέσα στους επόμενους μήνες περιμένω να ορκιστώ. Στη διάρκεια της πρακτικής μου δυστυχώς απογοητεύτηκα αρκετά από το επάγγελμα που επέλεξα. Παρόλο που οι σπουδές είχαν τρομερό ενδιαφέρον η δουλειά πάνω στον τομέα αυτόν αποδείχτηκε ότι χειρότερο. Είναι πολύ μόνοτονη και μηχανική, ο μισθός είναι για κλάματα, έχει πολύ λιγότερα επαγγελματικά δικαιώματα στην Ελλάδα σε σχέση με το εξωτερικό, δεν αξιοποιείς ούτε το ένα δέκατο τον γνώσεων που απέκτησες στις σπουδές σου και συνήθως καταλήγεις απλά να ακολουθείς εντολές. Είμαι πολύ μπερδεμένη και δεν ξέρω πως να κινηθώ από δω και στο εξής... να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό? Να προσπαθήσω να βρω δουλειά πάνω σε αυτό το αντικείμενο ή να σπουδάσω σε κάποια ιδιωτική σχολή κάτι τελείως διαφορετικό που να με γεμίζει περισσότερο? Επίσης με εξαίρεση την πρακτική μου δεν έχω πιάσει ποτέ κανονική δουλειά. Είχα την δυνατότητα να αφοσιωθώ στις σπουδές μου καθώς η οικογένεια μου ευτυχώς δεν αντιμετωπίζε ποτέ κάποιο οικονομικό πρόβλημα. Στην φάση που είμαι όμως νιώθω πολύ μειονεκτικά για το γεγονός αυτό , νιώθω ότι στο θέμα της εργασίας έχω μείνει λίγο πίσω. Όι κολλητές που είχα από τα εφηβικά μου χρόνια με απογοήτευσαν πλήρως, η μία εξαφανιζόταν κάθε φορά όταν έμπαινε σε κάποια σχέση και σταδιακά με απομάκρυνε με αποτέλεσμα να μην μιλάμε πια καθόλου, ενώ η δεύτερη πλέον επικοινωνεί μαζί μου μόνο όταν θέλει κάποια χάρη. Ευτυχώς έκανα μια καινούρια φίλη στο πανεπιστήμιο η οποία είναι πολύ έμπιστο άτομο, εκτός από αυτήν όμως δεν έχω άλλες παρέες και όσο περνάει ο καιρός κλείνομαι πιο πολύ στον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι πολύ να προσεγγίζω άτομα και να κάνω νεές φιλίες και αυτό με στεναχωρεί πολύ. Σαν χαρακτήρας είμαι ένα πολύ εσωστρεφές και ντροπαλό άτομο, από μικρό παιδί έτσι ήμουνα. Στην εφηβεία μου ήμουνα τελείως ανύπαρκτη, στο σχολείο έκανα παρέα μόνο με μια από τις κοπέλες που προανέφερα, δεν συμμετείχα καθόλου στο μάθημα και ας ήμουνα πάντα διαβασμένη, δεν συμμετείχα σε εξωσχολικές δραστηριότητες και διάφοροι καθηγητές μου πρότειναν στους γονείς μου να με πάνε σε ψυχολόγο, λογικό εάν σκεφτείς ότι φοβόμουνα να μιλήσω με τον οποιονδήποτε πέρα από την οικογένεια μου και την κολλητή μου. Πλέον μπορώ να πω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, έχω καταφέρει να ξεπεράσω το κοινωνικό μου αγχος σε έναν μικρό βαθμό αλλά ξέρω ότι συνεχίζει να με εμποδίζει από το να ζήσω την ζωή μου πραγματικά. Όπως είναι αναμενόμενο σχέση επίσης δεν έχω. Οι άντρες γενικότερα δεν με προσεγγίζουν, κάτι που μου φαινεται απολύτως κατανοητό, ούτε εγώ θα μπορούσα να προσεγγίσω ένα τόσο ντροπαλό άτομο. Πλέον στην ζωή μου δεν ανυπομονώ για κάτι και το μονό που με κάνει λίγο χαρούμενη είναι οι ταινίες, τα βιβλία μου και τα κατοικίδια μου. Πολύ συχνά δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ γιατί με αγχώνει πολύ η ιδέα ότι τα πράγματα θα παραμείνουν για πάντα έτσι. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω τι να πρώτο κάνω και τι να πρώτο διορθώσω ... Εσάς η κατάσταση μου σας φαίνεται όσο άσχημη μου φαίνεται και εμένα η απλά τα υπεραναλύω όλα στο μυαλό μου? Το ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι με πολύ πιο σοβαρά πρόβληματα εκεί έξω αλλά και πάλι δεν αντέχω να νιώθω άλλο έτσι...