Το περίεργο θα ήταν να μην σου συνέβαινε όλο αυτό που νιώθεις.1)Στο στρατο το λένε "προσαρμογή"...Θυμάμαι κάθε φορα που άλλαζα στρατόπεδο ,ηταν σαν να είχα φάει γροθιά στο στομάχι.(παρόλο που δεν υπήρχε θέμα μοναξιάς)2)Το άλλο είναι η αλλαγη κατάστασης στη πιο μοναχική.Επισης το ένιωσα όταν έφυγα και εγώ.3)Το άλλο ειναι ότι πλέον ξεβολεύεσαι και βλέπεις πως είναι η πραγματική ζωη. Π.χ. να μην βρίσκεις έτοιμο το φαγητό στο σπίτι,οταν γυρνάς από τη δουλεια κ ενώ εισαι χώμα από την κουραση,και το στομάχι σου γριλιζει,να πρέπει να φτιαξεις/βρεις κάτι να φας.(ΑΑ και μετά να πρέπει να πλύνεις το πιάτο σου ,και να μαζέψεις την κουζίνα όπως ήταν)Να βάζεις πλυντήριο,να καθαρίζεις το σπίτι ,να πλένεις το μπάνιο,να διπλώνεις τα ρούχα σου στη ντουλάπα,και αλλα ποοοολλα τα οποια στα παρείχε η μαμα σου ως τώρα...και νόμιζες ότι ήταν δεδομένα.Σιγά σιγά θα συνηθησεις ,και θα το απολαμβάνεις.Μην κανεις καμια τρελα και γυρίσεις στο πατρικό σου(εφόσον βγαίνεις...),απλα ψηνεσε.Η παιδική ηλικία τελειώνει κάποτε.......
3.3.2020 | 11:00
Αψυχολογητο
Και νοίκιασα το πολυπόθητο σπίτι που θα μου εξασφάλιζε την πολυπόθητη ελευθερία από τους γονείς μου.Παιδιά δεν μπορώ να μείνω αισθάνομαι έντονη μοναξιά και ψυχολογικό φόβο. Γυρίζω στο πατρικό όπου απολαμβάνω τις ώρες που περνάω μόνη μου .Τι συμβαίνει ;
8