Ποιος θα μου έλεγε ότι μέσα σε τόσα δισεκατομμύρια κόσμου θα ένιωθα μόνος. Ποιος θα μου έλεγε ότι μέσα στην κοσμοσυρροή των πόλεων θα προτιμούσα να συντροφεύω τον εαυτό μου . Ποιος θα μου έλεγε ότι μέσα στους τόσους διαδικτυακούς μου φίλους θα αισθανόμουν κενός άδειος ανασφαλής και μόνος . Μοναξιά μόνο αυτό περιγράφει απολύτως την κατάσταση που βιώνω.
Το καλημέρα το καλησπέρα το γεια σου γίνεται μηχανικά αυτόματα όπως ο δείκτης του ρολογιού γυρνάει ασταμάτητα δίχως να λογαριάζει τις στιγμές που ο χρόνος παγώνει, τις στιγμές που νιώθεις όμορφα και δεν θέλεις να περάσουν ή και εκείνες που βασανίζεσαι θες να ξεχάσεις και ικετεύεις τον χρόνο να περάσει γρήγορα σαν ρυάκι που ρέει για να ξεπλύνει τις πληγές σου. Τι και αν με ακολουθούν πολλά άτομα στα επικοινωνιακά μέσα.
Ποιος θα με ακολουθήσει πραγματικά και ουσιαστικά όταν θα το χρειαστώ και σε κάθε μου βήμα . Κανεις είναι απάντηση ή μάλλον σχεδόν κανεις γιατί υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα για κάθε περίπτωση . Αισιόδοξος απαισιόδοξος και τα κλισέ με το μισοάδειο ή μισογεμάτο ποτήρι... εε λοιπόν εγώ δεν βλέπω καν το ποτήρι δεν βλέπω ούτε το νερό. Το κενό βλέπω, μόνο αυτό , κενό αέρος μέσα στο οποίο κινούνται και στροβιλίζονται άναρχα οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Κάθε μέρα και πιο έντονα . Μια βόλτα στο κέντρο της πόλης , μια επίσκεψη στα μαγαζιά ένα πέρασμα από τις πλατείες και παντού το ίδιο θέαμα!
Το κενό βλέπω, μόνο αυτό , κενό αέρος μέσα στο οποίο κινούνται και στροβιλίζονται άναρχα οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου. Κάθε μέρα και πιο έντονα . Μια βόλτα στο κέντρο της πόλης , μια επίσκεψη στα μαγαζιά ένα πέρασμα από τις πλατείες και παντού το ίδιο θέαμα!
Ανθρώπους απρόσωπους , φυσιογνωμίες που ξεχνιούνται εύκολα σκυμμένες στα κινητά τους να περπατούν τόσο τυποποιημένα και μηχανοποιημενα προσπαθώντας να αποτυπώσουν κάθε στιγμή της υπέροχης και μοναδικής ,κατά τα αλλά ζωής τους ,βγάζοντας τους φίλους τους τα μέρη που επισκέπτονται τα φαγητά που δοκιμάζουν και περιμένοντας να καταπλήξουν με τις καθημερινές τους εμπειριες τους φοβερούς ακόλουθους τους. Ποσο απελπιστικό μπορεί να είναι αυτό ειδικά όταν σκέφτεσαι ότι νικιέσαι από ένα άψυχο άλογο και κατασκευασμένο από ανθρώπινο νου πράγμα.
Γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα μας. Αντί να εξανθρωπίσουμε τα επιτεύγματα μας τελικά μηχανοποιηθηκαμε και αυτοματοποιηθηκαμε εμείς από αυτά . Και ύστερα αναρωτιέσαι: Που μπορεί να μας οδηγήσει αυτό; Μάλλον εκεί που ακόμη και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε την ικανότητα να σκεφτούμε μπορούμε ωστόσο να φτάσουμε. Στο έσχατο σημείο, εκεί που δεν μπορείς να σκεφτείς τι είναι αλλά μπορείς να κανεις τα πάντα για να φτάσεις όντας άπληστος απερίσκεπτος και αδηφάγος . Είναι κρίμα που αυτοί οι τρεις επιθετικοί προσδιορισμοί αποδίδονται ,μεταξύ άλλων, στον άνθρωπο του 21ου αιώνα.
Καιρός να τους αλλάξουμε σε σώφρονα δίκαιο στοχαστικό μετριοπαθή και φιλάνθρωπο. Καιρός να σταματήσεις να ποστάρεις καθημερινά καλημέρα στα μέσα δικτύωσης και να βγεις μια βόλτα καλημερίζοντας τον ηλικιωμένο στον κάτω όροφο τον φούρναρη της γειτονιάς τη μοδίστρα του στενού. Καιρός να απεγκλωβιστείς από την οθόνη του κινητού σου για κάθε στιγμή που μετά από λίγα δευτερόλεπτα λεπτά ή ώρες θα πάψει να υφίσταται . Καιρός να κοιτάξεις γύρω σου με τα μάτια της ψυχής για να αντικρίσεις την ασχήμια που και εσυ δεν έβλεπες και να βοηθήσεις και άλλους να την δουν . Καιρός να μην αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους σαν έναν επιπλέον ακόλουθο στον λογαριασμό σου σαν έναν επιπρόσθετο αριθμό. Άρχισε να βλέπεις και όχι απλά να κοιτάζεις !
