ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακολουθεί ένα όμορφο σεντόνι... Εξάλλου οι περισσότεροι είμαστε σπίτια μας με την καραντίνα, πάρτε ποπ κορν (ή χαρτομάντιλα) και πάμε...Είχα ξαναγράψει εδώ, πριν από 10 μήνες σχεδόν. Μια κοπέλα 20 ετών, που δεν είχε ολοκληρώσει και δεν ήξερε πως να το πει στο παιδί που βγαίνανε. Παρελθοντικός χρόνος σε όλα τα ρήματα. Περάσαμε όμορφα 9 μήνες, δεν με πίεσε πότε και για τίποτα, όλα έγιναν με τους ρυθμούς μου, πάντα με καταλάβαινε, ήξερα τι ήθελα, ακόμα και όταν δεν μπορούσα να το εκφράσω. Μία τέλεια σχέση στα 20 σου θα έλεγε κανείς. Μέχρι που ξαφνικά μπαίνει το μεταπτυχιακό του στη μέση, και το... "διάβασμα". Άρχισε να με παραμελεί, να κάνω 10-15 μέρες να τον δω, δεν απαντούσε και πολύ πρόθυμα στα μηνύματα. Αλλά τον δικαιολογούσα, λόγω του στόχου που είχε για την επαγγελματική του σταδιοδρομία. Και φτάνουν τα Χριστούγεννα. Ο καθένας γύρισε στο τόπο του, και εκεί χάθηκε εντελώς η επικοινωνία. Μέχρι που ένα βράδυ, μου έστειλε ξαφνικά. Χάρηκα, δεν θα πω ψέματα, αν και μέσα μου ήξερα πως πλησιάζει το τέλος στο παραμύθι μας. Με τούτα και με κεινα, μου είπε πως όλο αυτό το διάστημα που βγαίνουμε, δεν με είχε σε αποκλειστικότητα, επειδή "δεν του πρόσφερα όλο το πακέτο εξ αρχής".Για να μην τα πολυλογώ, έκλαιγα κάθε βράδυ για πολλές ημέρες. Το είχα πάρει απόφαση, ότι μόλις επιστρέψουμε στην φοιτητική μας πόλη, θα χωρίσω. Και με αυτή την λογική επέστρεψα την νέα χρονιά, και έκανα μάλιστα και "παιχνίδι" με άλλον στην προσπάθειά μου να το ξεπεράσω όλο αυτό το πρωτόγνωρο γεγονός.Έλα όμως που αναθεώρησα, και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία... Με τα πολλά πολλά, και με μία "σχέση" που για 10 ημέρες έπαιρνε φωτιά και ήταν σαν να είχαμε μόλις γνωριστεί, και τις υπόλοιπες 20 να είμαστε δυο άγνωστοι που ανταλάσσουν τυπικά μηνύματα, έφτασε ο Φλεβάρης. Τότε του έστειλα το τελευταίο μήνυμα. Τελείως άνανδρο για εμένα, αλλά δεν είχα άλλες αντοχές να τον συναντήσω να του πω όσα ήθελα. Το κλάμα, η δυστυχία, και αυτό το "κρακ" μέσα μου, μου το έκανε δύσκολο. Και χωρίσαμε, ειρηνικά και όμορφα. Χωρίς καυγάδες και φωνές. Η ζωή συνεχίζεται είπα, βγήκα, ήπια, γνώρισα νέα άτομα, πέρασα όμορφα. Με την αφορμή της καραντίνας όμως, βρήκα λίγο χρόνο να φτιάξω ένα μικρό άλμπουμ με φωτογραφίες, όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια. Είχα ήδη αρκετές εκτυπωμένες, και το μόνο που έμενε ήταν να μπουν στη θέση τους.Και ναι, είδα μια φωτογραφία μας από τα γενέθλια μου. Και ναι τον θυμήθηκα ξανά. Και είδα όλες τις φωτογραφίες μας, όλα τα screenshot με τα γλυκά του μηνύματα, κάθε τι με λεπτομέρεια! Και κάθομαι στο κρεβάτι μου και κλαίω σχεδόν 3 ώρες τώρα. Και ερωτώ εσάς, που τότε που πρωτοέγραψα με βοηθήσατε... Πώς το ξεπερνάω όλο αυτό;; Πώς στο καλό μπαίνει αυτή η τέλεια;; Θέλω να ξεκινήσω μια νέα πρόταση στη ζωή μου, και να πάψω να βάζω κόμματα σε ανούσιες ιστορίες...