«Ζητάμε αδρεναλίνη μέσω της τέχνης»

Ο KieLa των SR μιλά στο LIFO.gr για τους writers, τα τρένα και τις νύχτες γεμάτες αδρεναλίνη

URBAN CULTURE 24.1.2015 | 19:00

24.1.2015 | 19:00

Έχεις βάψει πάρα πολλά τρένα. Θα σου αναφέρω τρία από τα όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια που έχω ακούσει από ανθρώπους που είναι έξω από την σκηνή για το φαινόμενο και θα ήθελα να μου σχολιάσεις κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά:

«Είναι όπως οι τύποι που ανεβαίνουν σε ψηλά κτίρια και φωτογραφίζουν τον εαυτό τους. Το κάνουν μόνο για την αδρεναλίνη»

Καταρχήν, σας ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία να μιλήσω για αυτό.

Κάποιος ξέρει τι λέει εδώ. Η αδρεναλίνη είναι αυτή που μας κινεί εκ των προτέρων, ως καλλιτέχνες να κάνουμε κάποια από τα πιο απίστευτα πράγματα. Κτήρια, τρένα, ταμπέλες, όλα έχουν τα καλά και τα κακά τους.

«Είναι τα πιο εγωκεντρικά άτομα από τους street artists. Θέλουν να δει ολόκληρη η πόλη το έργο τους. Δεν τους αρκεί ένας τοίχος»

Εδώ μου φαίνεται, πως αν με γνωρίζανε προσωπικά, ίσως να είχα καλύτερη τύχη. Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρκεί ένας τοίχος, όχι. Μεταξύ των graffiti artists στην Ελλάδα που ζητάνε προσοχή, ίσως να έχω καταφέρει να δείξω στον κόσμο πως αν θέλεις να κάνεις κάτι μεγάλο, τότε πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου πρώτα.

«Βαριούνται απίστευτα την ζωή τους. Ο κίνδυνος ηλεκτροπληξίας και το κυνήγι με την αστυνομία δίνουν στην ζωή τους κάποιο νόημα»

Αν το graffiti είναι μέρος της ζωής σου, τότε δεν πιστεύω να βαριέσαι πολύ συχνά. Όπως άλλοι πίνουν δέκα καφέδες την ημέρα, εμείς ζητάμε αδρεναλίνη μέσω της τέχνης. Πολλές φορές μόνο αν κάνεις κάποια πράγματα για πρώτη φορά, καταλαβαίνεις αληθινά ποιος είσαι. Από ότι φαίνεται όλοι μιλάνε και έχουν άποψη. Αν δεν τους ξέρω προσωπικά είναι, ίσως, επειδή ακόμα μιλάνε και τίποτα δεν κάνουν.

Τον περασμένο Μάιο πέθανε στην Αθήνα ένα παιδί από ηλεκτροπληξία και το θέμα επανήλθε στην τηλεόραση. Άκουσα δυο πιτσιρικάδες με κρυμμένα πρόσωπα να λένε σε ένα ιδιωτικό κανάλι: «Η μια ομάδα βάφει πάνω σε αυτά που έχει βάψει η άλλη. Είναι θέμα ανταγωνισμού ανάμεσα στις ομάδες και αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει». Είκοσι χρόνια πριν, όταν έβαφες εσύ, ήταν θέμα ανταγωνισμού ανάμεσα στις ομάδες;

ΊΝαι. Ο ανταγωνισμός ήταν και θα είναι πάντα παρών μεταξύ ομάδων. Στην Αμερική ξέρουμε πως τα τρένα φεύγανε βαμμένα από Queens προς Brooklyn, έτσι ώστε να τα δουν οι άλλες ομάδες και αντίστροφα. Εκεί, λοιπόν, το 1970 άρχισε ο ανταγωνισμός μεταξύ ομάδων από διαφορετικές περιοχές. Έτσι κι εμείς πριν μερικές δεκαετίες είχαμε ανταγωνισμό μεταξύ ομάδων. Το μόνο σίγουρο είναι πως το παιδί δεν πέθανε λόγω ανταγωνισμού.

Σήμερα, όταν ακούς για ένα θάνατο από ηλεκτροπληξία τι λες από μέσα σου;

Πάντα κρίμα. Δεν αξίζει για κανέναν. Για κάποιο λόγο, ίσως να φταίει το μυαλό των νέων που νομίζουν πως δεν τους ακουμπάει κανείς και τίποτα. Έχω χάσει αρκετούς φίλους από τρένα, με πολλή αγάπη στον Barns στην Αθήνα και Real στο Λονδίνο. Είμαι σίγουρος πως το γνωρίζουνε οι περισσότεροι, αλλά θα έλεγα πως η τρίτη γραμμή έχει πάντα ρεύμα και κανείς δεν είναι αθάνατος.

Έχω χάσει αρκετούς φίλους από τρένα, με πολλή αγάπη στον Barns στην Αθήνα και Real στο Λονδίνο. Είμαι σίγουρος πως το γνωρίζουνε οι περισσότεροι, αλλά θα έλεγα πως η τρίτη γραμμή έχει πάντα ρεύμα και κανείς δεν είναι αθάνατος.

Ποια ήταν η πιο επικίνδυνη νύχτα από όσες έχεις ζήσεις όταν έβαφες τρένα;

Είναι πολλές, αλλά πάντα, μερικές φορές βέβαια με πολύ τύχη, κατάφερνα να γλυτώσω. Στην Κηφισιά σε ένα από τα πιο δύσκολα yards γλύτωσα, αλλά η τσάντα μου έμεινε μέσα μαζί με την ταυτότητα μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστώ για μερικές βδομάδες από προσώπου γης. Για κάποιο απίστευτο λόγο όμως όταν πήγα να πάρω την τσάντα μου, μετά από δύο μήνες στο τμήμα, ως κλεμμένη, απλά μου την δώσανε πίσω. Ο Coshim και ο Shea θυμούνται καλά για πότε μιλάω.

Δώσε μου τα πρώτα τρία μουσικά κομμάτια που σου έρχονται στο μυαλό από την εποχή που έβαφες τρένα.

Noreaga - Super Thug (what! what!)

93 NTM – That’s my people

Terror X Crew – Η πόλις εάλω

Big up στον Αρτέμη και Ευθύμη!

Έχεις πει σε μια συνέντευξη σου ότι «Δεν μπορώ να κρατηθώ όταν είμαι στην Αθήνα πρέπει απλά να κάνω μερικά κομμάτια, παράνομα». Μόνο το παράνομο κρατάει ζωντανή την σπίθα της δημιουργίας σε έναν καλλιτέχνη του δρόμου καθώς περνούν τα χρόνια;

Πιστεύω πως έχει πάντα να κάνει με τον καλλιτέχνη. Αυτό που ωθεί εμένα, είναι πως με κάνει να νοιώθω πάντα νέος. Άλλοι πάνε για καφέ, εμένα μου λείπουν πολύ εκείνες οι εποχές και η αδρεναλίνη. Αυτό που με κρατάει τα τελευταία χρόνια είναι o Ints, ένα από τα πιο ενθαρρυντικά άτομα που έχω γνωρίσει. One Love bro!

Πως προετοιμαζόσασταν πριν «χτυπήσετε» στα τρένα; (Πόσες μέρες εξάσκησης σας έπαιρνε για ένα σχέδιο; Προσπαθούσατε να μειώσετε τον χρόνο που σας έπαιρνε για να δημιουργήσετε ένα σχέδιο; Τσεκάρατε τα σημεία εισόδου και εξόδου στους σταθμούς; κ.τ.λ)

Η προετοιμασία μερικές φορές έπαιρνε μέρες. Αλλά και πάλι τα καταφέρναμε μια χαρά. Προσχέδια στα τρένα κάναμε πολύ σπάνια, τουλάχιστον εγώ δεν βάφω ποτέ με σχέδιο, ούτε νόμιμα! Ό,τι έχετε δει ήταν πάντα freestyle. Όσο για εξόδους ήταν και θα είναι πάντα σαν ταινία commando, με fullface και όπλα τα spray και μόνο.

Είχες περιπέτειες με την δικαιοσύνη;

Πάρα πολλές, με δικαστήρια το 1996 και άλλες 18 φορές να λέω καλημέρα σε διοικητές, μερικές φορές στους ίδιους, λέγοντάς μου: «Πάλι εσύ;»

Τι είναι αυτό που απεχθάνεσαι περισσότερο την σημερινή εποχή;

Τους φασίστες που νομίζουν πως η Ελλάδα τους ανήκει. Τους βρώμικους μπάτσους που νομίζουν πως οι δρόμοι τους ανήκουν. Τους πολιτικούς που ξέρουν να τρώνε και όχι να δίνουν. Τους οπαδούς που μάθανε να κάνουν graffiti χωρίς κανένα σεβασμό προς τους καλλιτέχνες.

Έχεις παρατηρήσει κάποιες διαφορές ανάμεσα στους writersτων τρένων της δεκαετίας του ενενήντα και τους σημερινούς;

Δεν υπάρχει σεβασμός πλέον και ποιότητα στα κομμάτια που κάνουν. Είναι αίσχος! Δουλεύουν τον κόσμο και βρωμίζουν τα τρένα! Αυτοί που βάφουν καλά, το ξέρουν ήδη.

Με τι ασχολείσαι σήμερα στο Λονδίνο;

Ασχολούμαι με το PhattCaps.com και πολλά άλλα στον κλάδο του internet.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες σήμερα;

Ino, Speg, οι SGB όλοι μαζί, αλλά κυρίως HIT και LIFO!

Τι θα έλεγες σήμερα σε ένα παιδί που είναι έτοιμο να βάψει το πρώτο του τρένο;

Βάψε κάνα τοίχο πρώτα! Αλλά, όπως λέει και ο Spike69 «Χαμογέλα Μούργο!».

Τι θα έλεγες σε κάποιον που θα σε αποκαλούσε βάνδαλο;

Αν με ξέρει, έστω και λίγο, ε τότε μάλλον έχει δίκιο.