ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή η εξομολόγηση απευθύνεται σε όλους. Ειδικότερα σε όλες που παραπονιούνται ότι οι άντρες είναι δειλοί και δε σε προσεγγίζουν στην αληθινή ζωή, παρά μόνο στα μίντια.Προ καραντίνας λοιπόν, είχα πάει σε ένα ωραιότατο παρτάκι. Περνάω τέλεια με τις φίλες μου, αλλά αποφασίζω να φύγω λίγο νωρίτερα και παίρνω το νυχτερινό κατά τις 5. Με αφήνει 7-8 λεπτά μακριά από το σπίτι μου. Περπατώντας λοιπόν, με προσπερνάει ένα αυτοκίνητο. Λίγα μέτρα αργότερα, φρενάρει κι αρχίζει την όπισθεν (προς τα εμένα!). Λέω πάει αυτό ήταν, βλέπω πρώτη σειρά στον κινηματογράφο την απαγωγή μου και το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω. Με φτάνει που λέτε, έχω παγώσει και δεν μπορώ να κουνήσω βλέφαρο, πόσο μάλλον πόδι. Βγαίνει ένας τύπος, απολογείται για την ωμότητα της προσέγγισής του θεωρώντας πως ήταν η μόνη ευκαιρία να μιλήσουμε. Του τα έχωσα ένα χεράκι, γιατί δεν ήταν καθόλου legit η εμφάνισή του και ομολογώ τρόμαξα πολύ. Τέλος πάντων, μου ζήτησε μέσο επικοινωνίας, αλλά τον έπεισα να δώσει εκείνος. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να του στείλω ένα μήνυμα την επόμενη πως ήταν πρωτότυπη κι ολίγον cringe η απόφασή του και την εκτιμώ, αλλά και πως δε θα ήθελα να βγούμε. Τελικά μέχρι την επόμενη, με τέτοιον ύπνο ξέχασα το επίθετό του. Δεν έστειλα ποτέ τίποτα.Φίλε, δε νομίζω να το διαβάσεις ποτέ, με κατατρόμαξες, take it easy next time. Παρόλα αυτά η ολιγόλεπτη συζήτησή μας ήταν ευχάριστη.