ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με εκανε να συνειδητοποιησω ποσο μισω τον εαυτο μου. Παντα το ηξερα αλλα μερικες φορες το ξεχνουσα παρολο που ειναι τοσο εμφανες. Δε ξερω γιατι ποτε δε θελησα να τον βοηθησω, να του αγγιξω το χερι με συμπονια. Δε μου βγαινει. Ακομη και η σκεψη να νιωσω αγαπη για εμενα με κανει να αισθανομαι αηδια. Αν υποχρεωνομουνα να το κανω θα ενιωθα σαν ενα ρομποτ που δε ξερει τι στο καλο θελει να πετυχει. Δεν εχω στοχους ουτε ονειρα. Δε ξερω αν ποτε ειχα στην πραγματικοτητα. Απλα μονο μια θεληση καποτε που αποδειχτηκε αδυναμη. Δε νιωθω οτι εχω χαρισματα ουτε ικανοτητες αλλα δεν εχω ουτε την ενεργεια και την ορεξη να προσπαθησω. Δεν εχω κατι αυτη τη στιγμη απο το οποιο μπορω να παρω αξια. Οταν σκεφτομαι το μελλον μου η ακομα και το παρος μου δε θα με ενοχλουσε και να μην υπηρχα. Θεωρω οτι εχω αντεξει πολλη μιζερια στη ζωη μου ομως υπαρχουν φορες οπως τωρα που λυγιζω. Ειναι δυσκολο να ζεις νιωθωντας ενα τιποτα. Να εχεις παγιδευτει σε μια ανικανοτητα και να σκεφτεσαι ολες τις φορες που αδικηθηκες. Απο παντα ενιωθα οτι απλα υπαρχω. Οτι δε κινω τα νηματα της ζωης μου. Και απλα περιμενω και περιμενω. Καλυτερα ας εδινα την ευθυνη αυτου του γελοιου εαυτου σε καποιον αλλον για να τελειωνα.