ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είδα ένα υπέροχο όνειρο χθες το βράδυ. Ανηφόριζα σ'έναν κεντρικό δρόμο κι εκεί μια κοπέλα μοίραζε φυλλάδια για κάποια εκδήλωση. Την πλησίασα και μιλήσαμε. Ερώτηση στην ερώτηση, καταλάβαμε ότι ταιριάζουμε απόλυτα. Εκείνη παράτησε ό,τι έκανε, εγώ ξέχασα πού πήγαινα τελείως κι φύγαμε μαζί περπατώντας αγκαζέ. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος που με το που κατάλαβα πως ξυπνάω, ξανακοιμήθηκα και συνέχισα να την ονειρεύομαι. Φορούσε ένα μονόχρωμο λαμπερό γαλάζιο φόρεμα παραδοσιακού βρεττανικού στυλ και στορογγυλό κρεμ καπέλο. Ήταν χαμογελαστή, ανοικτόκαρδη, με μεγάλα γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά. Έρωτας κανονικός. Μου θύμισε μία φαρμακοποιό σε μια κωμόπολη που επισκέφθηκα εκτός προγράμματος πριν λίγες μέρες: πάνω από την μάσκα που δυστυχώς κάλυπτε το μισό της πρόσωπο, σε κοιτούσαν δύο υπέροχα, μεγάλα, καταγάλανα μάτια κι ένα ζευγάρι πυρρόξανθα φρύδια σαν στάχυα και μια μακρυά τούφα ελαφρώς κατσαρά μαλλιά να ξεπετάγεται άτσαλα από το χτένισμά της. Μ'έκανε να εύχομαι να δούλευα σ'εκείνη την πόλη και να της ζητούσα να βγούμε και να της κάνω πρόταση γάμου. Στην πραγματική ζωή βέβαια, σπάνια μιλάω. Έχω πάψει να το κάνω. Την τελευταία φορά, νόμιζα πως this was the one αλλά τελικά ζούσε στην άλλη μερια του Ατλαντικού και δεν ενδιαφερόταν μ'αυτόν τον τρόπο- μία μοναδική ύπαρξη, με βάθος, νοημοσύνη, ταλέντα, γνώσεις απίστευτες-- το είδος της γυναίκας που νυμφεύεσαι και λατρεύεις σαν κόρη οφθαλμού. Δυστυχώς, όσο βαθιά η επένδυση, τόσο βαθιά κι η χρεωκοπία.Κρίμα, γιατί εγώ, από μικρός, να νυμφευθώ ήθελα και να κάνω παιδιά. Δεν μ'ενδιέφερε το γαϊτανάκι των σχέσεων- το έβρισκα πάντοτε ρηχό κι υποκινούμενο-- ούτε άλλωστε ήμουν ο πιο εξωστρεφής τύπος (γενικά, παθαίνω έναν μικρόν αυτιστικό πανικό ανάμεσα σε αγνώστους...γι'αυτό λατρεύω τα δάση και τις βιβλιοθήκες: όλα από ξύλο είναι, απλά το ένα είναι η ζωή ζώσα κι η άλλη είναι η ζωή δι'αντιπροσώπων). Τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια που γνώρισα και θαύμασα ήταν πάντοτε εκείνα που γνωριζούντουσαν κι ήταν μαζί από μικρή ηλικία. Η φιλία, η αμεσότητα, η συνεννόηση που επεδείκνυαν αυτά τα άτομα ήταν ζηλευτή...και τί δεν θα'δινα να είχα γνωρίσει το άλλο μου μισό καμμιά δεκαριά χρόνια νωρίτερα: θα είχαμε παντρευτεί και τώρα θα είχαμε παιδιά. Ούτε κατάθλιψη στο ψάξιμο, ούτε γκρίνια για τα δύο φύλα, ούτε συναισθηματικά μπαγκάζια από abusive πρώην, ούτε υπαρξιακή emptiness, ούτε έλλειψη σκοπού και προοπτικής. Μ'έχει μάθει πολλά ο Μάρκος Αυρήλιος- το βιβλίο του ''Meditations'' είναι το μόνο που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Λύνει τον κόμπο των προβλημάτων απ'την ρίζα, αρκεί να είσαι γενναίος για να μην τον απογοητεύσεις: στην ουσία, την φύση σου την ίδια δεν πρέπει να απογοητεύσεις- απλά πρέπει να την γνωρίσεις πρώτα. Πού χρόνος και ΜΑΤΙΑ για κάτι τέτοιο, με τόση ποικιλία αντιπερισπασμών, ψευδαισθήσεων και κενών δικαιωμάτων; Μακάρια τα δέντρα- έχω δει μες απ'τα μάτια τους και κατάλαβα την αιωνιότητα: ένα blinking των ματιών και μυριάδες ηλιοβασιλέματα περάσαν απαρατήρητα. Χωρίς έναν σκοπό ζωής και κάτι για να πολεμήσει υπέρ του, ο άνδρας δεν έχει πραγματική ύπαρξη. Ο λόγος για τον οποίο είμαι τόσα πολλά ''αντί-'' είναι επειδή δεν με ικανοποιεί η εποχή μου- είναι υπερβολικά αγχώδης, στρουθοκαμηλίζουσα, βρεφική, ανώριμη, ηδονιστική, ατομικιστική, αδιάφορη, κουφιοκέφαλη, απολίτικη και πολιτικοποιημένη, διαλυμένη σε μυριάδες οπτικές με δική τους ξέχωρη νομιμοποίηση κι άρα το τέλος του διαλόγου και της αγάπης- η φιλοσοφική έκβαση του μετα-μοντέρνου ορίζοντα: μια απεριόριστη ποικιλία λαμπερών κι ανταλλάξιμων καταναλωτικών τίποτα. Μάλλον δεν θα κάνω ποτέ οικογένεια-και αυτή είναι η εξομολόγησή μου.-Δρυς.