Στο γήπεδο γινόταν πανζουρλισμός... όλοι φώναζαν ρυθμικά το όνομα Λόντος. Αυτός καταϊδρωμένος από τον πολύ σκληρό αγώνα που είχε χαιρετούσε το πλήθος που το λάτρευε σαν Θεό. Πλέον ήταν ο πρωταθλητής κόσμου. Ο αντίπαλος ήταν φαρδύς πλατύς, στο καναβάτσο ακούγοντας τα γιουχαΐσματα της ήττας του. Δεν μπορούσε να κινηθεί καθόλου... το «αεροπλανικό κόλπο» του Τζίμι για ακόμη μια φορά έστελνε τον αντίπαλο του για μπάνια.. και το πλήθος ξεσηκωνόταν..
Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν τόσο όμορφα όσο φαίνονταν από την πορεία του ως αθλητής της ελεύθερης πάλης, που μετέπειτα μετονομάστηκε σε «κατς». Ήταν το τελευταίο παιδί μιας οικογένειας με 13 παιδία. Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου το 1897 στο Κουτσοπόδι του Άργους. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος Θεοφίλου. Οι γονείς του που ήταν πάμφτωχοι είχαν όνειρα γι' αυτόν. Η μητέρα του, θεοσεβούμενη, είχε καημό να δει τον Χρήστο Ιερέα ενώ ο μπαμπάς του, στρατιωτικό.
Τα παιδικά χρόνια του Χρήστου ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Η Ελλάδα βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση, εδαφικά αλλά και οικονομικά. Ο «ατιμωτικός πόλεμος» του 1897 είχε πληγώσει την Ελλάδα. Ο Χρήστος αν και μόλις 13 χρονών παίρνει την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει, να ψάξει την τύχη του αλλού... ο προορισμός του ήταν η Αμερική. Φτάνοντας στην Αμερική άρχισε να ψάχνει δουλεία. Ένα εστιατόριο στην Νέα Υόρκη τον προσλαμβάνει ως λαντζέρη.
Καθώς εξερευνούσε τους δρόμους της Νέας Υόρκης ο Χρήστος άκουσε ζητωκραυγές από ένα κτίριο. Ακλουθώντας τις φωνές των εκατοντάδων ανθρώπων έφτασε σε ένα κτίριο όπου και είδε τα τελευταία λεπτά από ένα αγώνα πάλης. Τότε ήταν που το όνειρο άρχισε να δημιουργείται. Μη χάνοντας καιρό γράφτηκε σε προπονητήριο του αθλήματος και άρχισε με γοργούς ρυθμούς να μαθαίνει τα μυστικά του αθλήματος.
Ο Χρήστος ήδη έφυγε στα δεκαέξι του χρόνια από λαντζέρης και πλέον δούλευε σε τσίρκο όπου έκανε ακροβατικά. Στις ελεύθερες του ώρες δούλευε σε γκαλερί.... όχι ως ζωγράφος αλλά ως γυμνό μοντέλο λόγω του καλλίγραμμου γυμνασμένου κορμιού του. Τα προπονητήρια όπου και γυμναζόταν ανήκαν σε ιδιοκτήτες που ελέγχονταν από τα συνδικάτα της Ιταλικής Μαφίας όπου μάστιζε την Νέα Υόρκη στα μέσα της δεκαετίας του 20. Οι μάνατζερ σύχναζαν στα προπονητήρια με την ευχή να βρουν κάποιο λαμπρό αστέρι να το προωθήσουν. Εκεί γνωρίζει και το μάνατζερ του όπου του προγραμμάτισε τους πρώτους του αγώνες. Ο Χρήστος λόγω του χαμηλού αναστήματος του, της ομορφιάς του και του καλλίγραμμου κορμιού του διέφερε από όλους τους παλαιστές όπου ήταν πολύ ψηλοί αλλά και άσχημοι. Ο μάνατζερ του εκμεταλλευόμενος τα φυσικά χαρακτηριστικά του προγραμμάτιζε αγώνας με άσχημους ώστε να προωθείται η εικόνα του ως παλαιστής.
Δίνοντας τους πρώτους του αγώνες άρχισε να δείχνει το ταλέντο που είχε στο άθλημα. Το μικροκαμωμένο του κορμί τον βοηθούσε να κινείται γρήγορα και με την ευλυγισία του ξέφευγε εύκολα από τα κεφαλοκλειδώματα του αντιπάλου. Ο Χρήστος άρχισε να δίνει αγώνες και εκτός Αμερικής κάνοντας το όνομα του ακόμη πιο διάσημο. Το προσωνύμιο Τζίμ Λόντος του το χάρισε ο αθλητικογράφος Ρόσκο Φοσέτ σε ένα αγώνα που έδινε στο Πόρτλαντ στην αρένα Λόντον.
O Τζίμ, όπως πλέον τον φώναζαν όλοι, άρχισε να παίρνει φήμη σπάνιας μορφής και το όνομα του προβαλλόταν συνεχώς. Το «αεροπλανικό κόλπο» που έκανε στους αντιπάλους άρχισε να γίνετε εξαιρετικά διάσημο. Με αυτό το κόλπο ο Τζίμ έπαιρνε τον αντίπαλο από το σώμα και το γύριζε με μεγάλη ταχύτητα γύρω-γύρω. Μετά με μανία τον έριχνε στο καναβάτσο όπου και τον αποτελείωνε. Ο κόσμος ζητούσε από τον Λόντον να το κάνει σε κάθε αγώνα, γεγονός που τον ενθουσίαζε πολύ αλλά και του έδινε τεράστια δύναμη να συνεχίζει.
Το 1930 γίνεται ο πιο σημαντικός αγώνας στην καριέρα του απέναντι στο πρωταθλητή Λούη ο επονομαζόμενος «Στραγγαλιστής». Το στάδιο κατακλύστηκε από 105 χιλιάδες κόσμο. Οι εφημερίδες όλες είχαν ως πρώτο θέμα τον αγώνα του Λόντου ενάντια στο Λούη. Ο αγώνας σχολιαζόταν από τα ΜΜΕ ως «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ» αφού ο Τζίμ Λόντος φαινόταν μικρό παιδί μπροστά στον «Στραγγαλιστή». Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Λούις έδειξε τις άγριες διαθέσεις του ενάντια στον Τζίμ Λόντον χτυπώντας τον ανελέητα. Τα αντικανονικά του χτυπήματα προς τον Λόντον εξόργισαν τον κόσμο όπου τον γιουχάιζε. Ο Λούις σε μια προσπάθεια πετυχαίνει το Λόντον στην γωνιά και με τα τεράστια του χέρια του «κλειδώνει» το κεφάλι. Το πλήθος άρχισε να απογοητεύεται από την εξέλιξη του αγώνα και πλέον αναζητεί το θαύμα. Ο Λόντος δείχνει αβοήθητος στα χέρια του. Ο κόσμος άρχισε να ζητωκραυγάζει υπέρ του κάτι που δίνει στον Τζίμ θάρρος. Καταφέρνει μετά από πολύ μάχη να γλιστρήσει σαν χέλι από τα χέρια του. Αντλώντας δύναμη από το πλήθος ο Λόντος ξεκινάει την αντεπίθεση του. Με εναέρια λακτίσματα ξετρελαίνει το πλήθος που αρχίζει πλέον και ζητάει το αεροπλανικό κόλπο. Ο Τζίμ έχοντας υπερφυσικές δυνάμεις σήκωσε το «Στραγγαλιστή» που ζύγιζε 150 κιλά και κάνει το κόλπο. Το ματς έληξε με παγκόσμιο πρωταθλητή τον Τζίμ Λόντον.
Ο Τζίμ Λόντος την ίδια χρονιά αγωνίζεται σε 150 αγώνες που του αποφέρουν το εξωφρενικό πόσο για την εποχή, 1.500.000 δολάρια. Το 1933 ο Τζιμ Λόντος έρχεται για δεύτερη φορά στην Ελλάδα ώστε να αντιμετωπίσει τον Ριχάρδο Σιχάτ στο Παναθηναϊκό στάδιο. Ο κόσμος που ήδη τον λάτρευε ήρθε στο στάδιο να τον αποθεώσει. Ο μεγάλος συνθέτης και τραγουδιστής του ρεμπέτικου, Μάρκος Βαμβακάρης ηχογράφησε ένα τραγούδι προς τιμή του το 1929 όταν και νίκησε τον Ρωσοπολωνό γίγαντα Κόλα Κοβριάνι.
«....Πάρ' την αιμοβορία σου, και τράβα στην πατρίδα σου, αγαπητέ Κοριάνι, που σ' έστειλε ο Λόντος μας σε μακρυνό σεργιάνι. Ήρθες απ' την πατρίδα σου το ζόρικο να κάνεις, κι ο κόσμος αν δε σε γλύτωνε, κόντεψες να πεθάνεις. Να είσουνα μονάχα εσύ, κομμάτια πια να γίνει, μα πόσοι ευρεθήκανε την πάθανε κ' εκείνοι. Έτσι λοιπόν ο Λόντος μας, βρέθηκε παλληκάρι, κι όλος ο κόσμος τον αγαπά , του Άργους το καμάρι.....» Μάρκος Βαμβακάρης
Ο Τζίμ Λόντος έδινε αγώνες μέχρι και το 1946 όπου και αφυπηρέτησε με τον τίτλο του πρωταθλητή βαρέων βαρών. Ταξίδεψε σχεδόν σε όλον τον κόσμο δίνοντας αγώνες. Για χάρη του, το όνομα του αναφέρεται σε πάμπολλα ποιήματα και τραγούδια σε Κύπρο και Ελλάδα. Χαρακτηριστικό της εποχής του 50' και 60' ήταν ότι χαρακτήριζαν τους μυώδεις ανθρώπους ως «Τζιμπλόντο» σε παραφθορά του ονόματος του.
Η λαμπρή πορεία του Χρήστου Θεοφίλου έμεινε για πάντα στις μνήμες των Ελλήνων αλλά και όλου του κόσμου. Η προσοδοφόρα του καριέρα τον έκανε πιο ανθρώπινο αφού βοηθούσε τα ελληνόπουλα που έμειναν ορφανά από τους πολέμους. Ήταν ο θρύλος του νεαρού μετανάστη, του αγράμματου σαν κι αυτόν, που μεγαλούργησε με τη δύναμη των μπράτσων, τη σβελτάδα και την εξυπνάδα του. Ο Τζίμ Λόντος υπήρξε η προέκταση των ημίθεων Ηρακλή και Θησέα. Στις 19 Αυγούστου του 1975 ο Τζίμ Λόντος αποχαιρέτησε όλους τους φιλάθλους του αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην Καλιφόρνια μετά από ανακοπή καρδιάς.
σχόλια