Δημιουργούμε εχθρούς για να δικαιολογούν κάποιοι την ύπαρξή τους. Δεν είμαι ομοφυλόφιλος ούτε θα χαιρόμουν να είναι ομοφυλόφιλος το παιδί μου (αν είχα). Αυτό δε σημαίνει ούτε ότι θα γιαουρτώσω ή θα τραμπουκίσω ομοφυλόφιλους (μου είναι πλήρως αδιάφορο τι κάνουν στο κρεβάτι τους) ούτε ότι θα αποκλήρωνα το παιδί μου αν ήταν ομοφυλόφιλος. Το ότι ''δε χαίρομαι'' με την επιλογή του, δε με κάνει ''ομοφοβικό'', ούτε ρατσιστή. Απλά δε χαίρομαι. Όπως δε θα χαιρόμουν αν γινόταν εκδιδόμενη μία κόρη που θα είχα, έχω δικαίωμα να διατηρώ τη δική μου στάση ζωής σε ορισμένα θέματα χωρίς να υπάρχει μία πολιτική ''ορθή'' άποψη στην οποία άπαντες οφείλουν να υποτάσσονται.
7.6.2020 | 00:21
Αυτονόητα, αλλά δυστυχώς όχι για όλους
Ορισμένοι άνθρωποι επιδιώκουν συστηματικά να προκαλούν είτε με την σεξουαλική τους ταυτότητα, είτε γράφοντας σχετικά κείμενα, που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν και να μας μεταφέρουν δήθεν συμπεριφορές που παραπέμπουν στον μεσαίωνα των μαγισσών. Κι όλα αυτά για να μας πείσουν για το δίκιο τους. Το κάνουν όμως με τον λανθασμένο τρόπο, αυτόν της ΓΚΕΤΟΠΟΙΗΣΗΣ. Δακτυλοδεικτούμενοι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αν κάνουν βόλτα δύο gay ή δύο λεσβίες στο κέντρο της πόλης δε με απασχολεί, δεν το θεωρώ κάτι ξεχωριστό ούτε κάτι που θα μου προσελκύσει το ενδιαφέρον, ώστε να το σχολιάσω. Δε ζούμε στον μεσαίωνα και όλοι πλέον έχουμε γνωστούς και φίλους, που εάν όχι ξεκάθαρα, έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι είναι ομοφυλόφιλοι, ε και; τι έγινε; δε θα τους καλέσουμε στο σπίτι για ένα ποτό ή δε θα βγούμε στο μπαρ μαζί τους; ποια η διαφορά δεν καταλαβαίνω. Οι γενιές εκείνες που δεν τους αποδέχονταν είναι πλέον παππούδες. Οι νέοι άνθρωποι έχουν άλλη αντίληψη και εικόνα.Το πρόβλημα είναι η αποδοχή από τους γονείς, που έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά τους κι όχι η αποδοχή από την κοινωνία και τους φίλους. Εκεί υπεισέρχεται ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, που έχει να κάνει με τις προσδοκίες των γονιών από τα τέκνα τους. Η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση εγγονιού είναι ζωτικής σημασίας για τους γονείς, κάτι που προς το παρόν για τους γκει και τις λεσβίες δεν υπάρχει σαν δυνατότητα. Κι αυτό είναι μια μεγάλη απογοήτευση για τους γονείς. Άλλοι το εκλαμβάνουν εγωιστικά, άλλοι πάλι νιώθουν ότι απέτυχαν στον ρόλο τους. Όλο αυτό βεβαίως μεταφέρεται σε συγγενείς και γνωστούς και το θέμα παίρνει διαστάσεις.Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, τις σχέσεις με τους γονείς καλό θα είναι να υπάρχει άλλη προσέγγιση. Όταν δεν είναι δεκτικοί και δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψει κάτι θετικό από την επίμονη αναφορά στο θέμα, δεν υπάρχει νόημα να βρίσκεται κάποιος σε μία συγκρουσιακή κατάσταση. Όπως για παράδειγμα σε εξομολόγηση που ο πατέρας ήταν αστυνομικός και είχε συγκεκριμένη θέση απέναντι σε αλλοδαπούς, γκει, κτλ. Το να επιμένει κάποιος είναι σαν να παίρνει φόρα και να χτυπάει το κεφάλι του στο τοίχο. Φυσικά ο γονιός γνωρίζει, απλώς αποφεύγει κάθε σχετική συζήτηση όταν δεν είναι έτοιμος να θίξει το θέμα. Το συμπέρασμα είναι ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στις επιλογές του και όταν είναι αξιοπρεπής γίνεται κι αποδεκτός. Αν φοράει φτερά και πούπουλα και προσπαθεί να προκαλέσει ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας θα τον κράξουν.
6
