Δε βλέπω πρόβλημα σε όσα λες: απλά, δεν ήθελες πραγματικά όσους σε έχουν προσεγγίσει. Αν βρεθεί κάποιος τον οποίο επιθυμείς πραγματικά, θα παύσουν οι όποιες αναστολές σου.
26.6.2020 | 15:09
Δεν το έχω συζητήσει με κανένα αυτό το θέμα
Λοιπόν θα ήθελα να μιλήσω για ένα θέμα που με απασχολεί. Προχωράω στο δρόμο βλέπω γύρω μου όμορφα ζευγάρια και ενώ τα θαυμάζω, ταυτόχρονα ζηλεύω. Λέω ρε γαμωτο πόσο θα ήθελα να είχα και εγώ δίπλα μου ένα άτομο που να αγαπώ και να με αγαπά. Να κάνουμε βόλτες, να του φτιάχνω γλυκά η να του κάνω εκπλήξεις στα γενέθλια του. Να μιλάμε για το πως ήταν η μέρα μας, να βλέπουμε ταινίες μαζί, να γελάμε, να βγαίνουμε έξω βόλτες κλπ... Είναι τόσο όμορφο αυτό. Ξέρω ότι έχω άτομα δίπλα μου που με αγαπούν ( φίλοι, οικογένεια) και είμαι πολύ ευγνώμων γιαυτό όμως καμία φορά μου λείπει και αυτή η μορφή αγάπης. Από την άλλη, οταν κάποιος με προσεγγίζει αυτόματα απομακρυνομαι και φοβάμαι. Στο παρελθόν δεν είχα κάνει σοβαρές σχέσεις και οι δύο είχαν ως αποτέλεσμα να πληγωθω στο τέλος και μετά να έχω αρκετές ανασφάλειες. Τώρα κάθε φορά που γνωρίζω ένα άτομο και αυτό με προσεγγίζει εγώ τραβιέμαι μακρυά και φοβάμαι να δώσω έστω και μια ευκαιρία. Ακούγεται αντιφατικό σε σχέση με το ποσό θα ήθελα να είχα δίπλα μου ένα άτομο που με αγαπάει αλλά από την άλλη εγώ δεν κάνω καμιά σοβαρή προσπάθεια. Θα σας δώσω και ένα παράδειγμα, φέτος έτυχε να μου αρέσει ένα παιδί από τη σχολή μου, όμως όταν εκείνος με προσέγγισε εγώ ένιωσα σαν κάτι να με τραβάει πίσω και να με φοβίζει, μου άρεσε ακόμα αλλά ξαφνικά δεν ήθελα τίποτα και σχεδόν ευχόμουν κάθε φορά που μιλούσαμε να μην μου πει να βγούμε.. Φοβάμαι να το συζητήσω με κάποιον γιατί μια φορά που το προσπάθησα δεν με πήραν στα σοβαρά και μου είπαν απλά ότι είναι στο μυαλό μου η ότι είμαι μικρή και θα βρεθει και να μην αγχώνομαι.. Αυτά εμένα δεν με βοηθάνε ούτε μου λένε κάτι... Δεν έγινε καμία προσπάθεια για να με βοηθήσουν έστω να ξεδιαλύνω το 1/5 του "προβλήματος" μου . Ναι μεν καταλαβαίνω ότι είμαι μικρή ( 19) και ότι έχω καιρό μπροστά μου αλλά βλέποντας το τι "αντιμετωπίζω" και το ποσο εύκολο είναι σε άλλους να βρουν αγορι/κοπέλα ενώ εγώ το "φοβάμαι" ενώ το θέλω με κάνει να το σκέφτομαι σαν κάτι που δεν είναι φυσικό...θα ήθελα να προσθέσω επίσης ότι κάθε φορά που τυχαίνει να με προσεγγίζει κάποιος με απασχολεί πολύ, χωρίς να είναι λογικό και το ξέρω , το γεγονός του πως θα πω στη μάνα μου ότι βγαίνω/ θα βγω με κάποιον, η ότι είμαι σε σχέση, η το οτιδήποτε χωρίς καν να έχω ηδη βγει με το παιδί. Είναι απίστευτα χαζό και ανούσιο αλλά είναι σαν να αγχώνομαι εκ των προτέρων για πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να αγχωθω σε μήνες η χρόνο. Συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο Ψάχνω για μια συμβουλή που μπορεί να με βοηθήσει, αν είσαι άτομο που έχει την τάση να σχολιάζει με ειρωνικό τρόπο leave ( δεν θέλω να ακουστώ αγενής αλλά με απογοητεύει το γεγονός ότι σε ποστ που ζητάνε μια συμβουλή βρίσκονται κομμεντ από κάτω που ειρωνεύονται κλπ,)
5
