Μπραβο για όσα έχετε καταφέρει και να χαίρεστε τα παιδιά σας, όμως ο τρόπος που μιλάτε για συναδέλφους σας δείχνει πως μέσα σας έχετε άλυτα θέματα. Αν δηλαδή ο δικός σας μπαμπάς είχε λεφτά και μπορούσε να βοηθήσει δε θα τα περνάτε? Ή μήπως για τις προπτυχιακες μας σπουδές, τις πανελλήνιες κτλ δε βοήθησαν τα λεφτά του μπαμπά? Ξέρω πάρα πολλά παιδιά, και εμένα την ίδια, που δεν είχαν ουδεμία βοήθεια και όμως δούλευαν 10ωρα σε επιχειρήσεις, τριβοντας μέχρι και τουαλέτες, για να κάνουν ταυτόχρονα ένα μεταπτυχιακό και να δουλέψουν επιτέλους σε αυτό που σπούδασαν όπως δουλέψατε και εσείς καθαρά λόγω τύχης, επειδή αποφοιτησατε νωρίτερα που τα πράγματα ήταν αλλιώς. Και εμείς μπήκαμε με 19000 μόρια και αποφοίτησα με με 9. Αξίζουμε το ίδιο. Επιπλέον ο κάθε εκπαιδευτικός οφείλει να επιζητά να επιμορφωνεται διαρκώς και έχει καταντήσει αηδία η καραμέλα λεφτά μπαμπά ή πληρωμένο μεταπτυχιακό καθώς το 90 τις εκατό πλέον και στην Ελλάδα έχουν δίδακτρα. Και ναξαρωτω οι προπτυχιακες γίνονται χωρίς λεφτά? Το τι θυσίασε ο καθένας, τι και ποσο διάβασε, ποσες εξόδους έχασε κλεισμένος στο σπίτι δεν το ξέρετε και όσοι κρινανε με δάχτυλο άλλαξαν γνώμη όταν πήραν απόφαση να κάνουν και οι ίδιοι μεταπτυχιακό. Τέλος, επειδή δούλεψα σε δυσπροσιτο η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών περνά ζωή και κότα. Λιγότερα παιδιά, λιγότεροι συνάδελφοι άρα και καλύτερη συνεννόηση, όλη μέρα για ψάρεμα και στον καφενέ. Αφού όλοι λέγανε θα τα ξανά βάλουμε. Λίγοι ζορίστηκαν κυρίως λόγω της αυξημένης κοινωνικοτητας που τους χαρακτήριζε και άρα εκεί περιοριζόταν αρκετά. Όλα λοιπόν είναι υποκειμενικά.
11.7.2020 | 00:15
Ψυχραιμία παιδιά
18 χρόνια στα θρανία,11αδιοριστη,300 μόρια τα μισά από δυσπρόσιτα κι όχι από το μεταπτυχιακό με τα λεφτά του μπαμπά,30 χρόνια σκληρής δουλειάς ,βουνά, ξενύχτια,2 μωρά, τρέξιμο πολύ,αγωνία για όλα,...Και πρόσφατα κατάλαβα ότι..όσο κι αν το κυνηγάς ,δεύτερη ζωή δεν έχει...Να στε καλά..
1
