ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιώργος, 29 Ήμουν πάντα πολύ καλός μαθητής, σημαιοφόρος, απουσιολόγος, από τους πρώτους στη σχολή στην οποία διάβασα και τον όρκο, πέρασα πρώτος στο μάστερ και η οικογένειά μου είχε επενδύσει πολλά σε μένα. Κάπου στα 23 -24 όμως με αφορμή έναν παθιασμένο έρωτα για μια κοπέλα που δεν ανταποκρίθηκε η ζωή μου ταράχτηκε συθέμελα, παράτησα το μάστερ, είπα πως όλα είναι μάταια και δεν έχουν νόημα και τίποτα δεν καταλήγει πουθενά, με αποτέλεσμα να χαλάσω τις σχέσεις μου με τους γονείς μου για καιρό. Μετά από χαμένα χρόνια αναζητήσεων, μια ερωτική περιπέτεια με μια άλλη κοπέλα που παραλίγο να με οδηγήσει σε ένα νέο μάστερ εκτός Ελλάδας και μετά το στρατό, έβαλα μυαλό κι αποφάσισα να κερδίσω το χαμένο έδαφος και να κυνηγήσω τους στόχους μου για την επιστημονική έρευνα που πάντοτε αγαπούσα. Ξεκίνησα, οπότε, ένα νέο μεταπτυχιακό από πανεπιστήμιο της Κύπρου, απλά για να έχω τον τίτλο διεκπεραιωτικά και να μπορέσω μετέπειτα να τον αξιοποιήσω για διδακτορικά, διαγωνισμούς του δημοσίου κτλ Παράλληλα, ξεκίνησα να μένω μόνος σε μια άλλη πόλη, γιατί η συγκατοίκηση πλέον με τους γονείς δεν πήγαινε παραπέρα, έκανα παράλληλα κάποιες πρόχειρες δουλείες αλλά κυρίως εστίαζα στο μάστερ . Ξαναβρήκα το παλιό μου μαθησιακό εαυτό, κινούμαι σε βαθμούς από 9 και πάνω κι ετοιμάζομαι για να ξεκινήσω τη διπλωματική. Παράλληλα, αυτό με ενέπνευσε να κυνηγήσω κι άλλους στόχους μου καλλιτεχνικούς, να αρθρογραφώ σε σελίδες, να κυνηγήσω το καλλιτεχνικό μου όνειρο που είχα θαμμένο μαζί με την πρώτη νιότη. Οι γονείς με στήριξαν οικονομικά στο μάστερ και βοηθούν λίγο και στην κατοικία μου μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος των σπουδών μου και σταδιακά και με την απόσταση οι σχέσεις μας αποκαθίστανται.Έρχεται, τώρα, η προχθεσινή απόφαση του ΔΟΑΤΑΠ ότι από Σεπτέμβριο τα εξ αποστάσεως μεταπτυχιακά που δεν έχουν εξετάσεις στη χώρα του ιδρύματος δεν θα αναγνωρίζονται πια σε ελληνικό δημόσιο και στα ελληνικά πανεπιστήμια και μου κόβει τα πόδια. Προφανώς η ζωή δεν τελειώνει και προφανώς μπορώ απλά ανά πάσα στιγμή να αφήσω τα πανεπιστημιακά όνειρα και να γίνω ένας ακόμα ιδιωτικός υπάλληλος όπως ανά περιόδους έχω εργαστεί, όμως μένει πάντα η πίκρα του τι θα γινόταν αν... Η μητέρα μου πέρασε πρόσφατα πρόβλημα υγείας και η κατάστασή της είναι μέτρια, ενώ οι ελπίδες που είχαν επενδύσει πάνω μου τους κάνουν ακόμα να θυμούνται τα παλιά και να με επιπλήττουν για τις τότε επιλογές μου. Θεωρώ πως αν τους πω την αλλαγή που συντελέστηκε, ενώ ούτε ευθύνη μου είναι ούτε φυσικά μπορούσε κανείς να το προβλέψει, η ένταση που θα δημιουργηθεί θα καταστρέψει τις σχέσεις μας που είχαν βελτιωθεί σημαντικά. Από την άλλη, ωστόσο, αυτοί χρηματοδότησαν το πρόγραμμα και βοηθούν και στη ζωή μου και δικαιούνται να ξέρουν, έτσι δεν είναι; Θα ήταν χυδαίο να τους το απέκρυπτα. Προσανατολίζομαι στο να τελειώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη διπλωματική και στη συνέχεια να μπω για τα καλά στην αγορά εργασίας εγκαταλείποντας τα όνειρα που χάθηκαν τωρα πια για τα καλά και τότε να τους μιλήσω. Εσείς τι λέτε;