ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλέ δικό σου είναι αυτό; Αν ναι κάνε το ποίημα!

Αγάπη είναι…Προσφορά που δεν υποχρεώνειΣκληρότητα που δεν πληγώνειΤρυφερότητα που δεν απονευρώνειΠάθος που δεν καίγεταιΌρια που δεν αποκλείουνΆρνηση που δεν αποστερείΚατάφαση που δεν εξασφαλίζειΑγκαλιά που δεν αποκοιμίζειΦιλί που δε φυλακίζειΗ αγάπη οπλοφορεί και θεραπεύει…

Και:"Ύστερα από καιρό συναντηθήκαμεκι ήταν σαν να ξεκινούσαμεαπ’ την αρχή.Ανέτρεξα τη μορφή σουκαι δεν πρόλαβα ν’ αναχαιτίσωτον πόθο που φούντωσε,γιατί περίμενε το σώμα σου,τ’ αρμονικά δεσίματα και οι γραμμές του.Γύρεψα το βάρος του,γύρεψα τη λύσσα του." (ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ)"Μια και μοναδική ήταν η ερωτική τους συνεύρεση,κι όπως έμεναν σε διαφορετική πόλη ο καθένας,η ζωή και η απόσταση τους χώρισαν.Πιο πολύ από το πρόσωπο και το χαμόγελό τουτην περικυκλώνουν οι εικόνες από τα λάβρα φιλιά του,κι όταν όρθια τη γύμνωσεκι ύστερα ορμητικά την ξάπλωσε μπρούμυτα στο κρεβάτικαι πριν ακουμπήσει το στήθος του στην πλάτη της,όχι πολύ δυνατά την μπάτσισε πίσω στους μηρούςξεστομίζοντας γλυκόλογα." (ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ)

Ωραιο ναι. :)Αλλα εγω δε θα ηθελα μονο ενα βραδυ. . . αλλά να συνεχιζοταν. . . :) :PΜου θυμισες αυτα: "Στο τραπέζι της μεγάλης παρέαςκάθησα ανάμεσά τους,με ήθελαν και οι δύο, ήθελα και τους δύο-δεν ξέρω ποιον περισσότερο.Η νύχτα θα περνούσε μ' αυτή την επιθυμίαπου δεν θα γινόταν ποτέ πράξη.Κι όμως κανείς όσο εμείς οι τρειςδεν σκόρπισε τόσο κέφι εκείνο το βράδυ." (ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ)"Ο ήλιος έκαιγε, ο αέρας μάς δρόσιζεη θάλασσα είχε ένα σκούρο μπλε χρώμα.Στο πιο ψηλό κατάστρωμα του πλοίουφίσκα οι ταξιδιώτεςκι ανάμεσά τους ένα ζευγάρι που φιλιόταν.Το στόμα της ήταν χαμένο στο δικό του,κι αν έκρινα απ' το φιλίδεν ήταν δύσκολο να φανταστώσε τί κραδασμούς ήταν δοσμένοι,και ποια τέλεια ένωση τους περίμενε.Παλιά, και σ' άλλα καράβιαέτυχε να φιλιούνται ατέλειωτα,ίσως τους εμπνέει η θέατου ανοικτού ορίζοντα,ίσως να είναι από σύμπωση-πριν ανεβώ τη σκάλααυτή τη σκηνή την περίμενα." (ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ)

Έχω φτάσει σε σημείο να διαβάζω αυτό και να μην μπορώ να το φανταστώ χωρίς το πλήγωμα που θα ακολουθήσει για τον έναν από τους 2

"A sight that would heal all sorrow"- αυτό περιγράφεις. Ο Ήλιος ως Γυναίκα κι η βαρύτητα ως το σχοινί από την άκρη του οποίου περιστρέφεται γύρω της ο πλάνητας Άνδρας.

Aγάπη είναι να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στον άλλο και να τον ξαναβρίσκεις μέσα από τον άλλο. Να παίρνεις το σχήμα του χωρίς να αλλοιώνεις το δικό σου. Να κάνεις χώρο για εκείνον χωρίς να στερείσαι το δικό σου. Να είσαι διαμπερής χωρίς να είσαι διάτρητος. Αγάπη είναι να ανοίγεις...