Πρώτα από όλα δεν δηλώνω σινεφίλ με την έννοια του ότι παρακολουθώ ταινίες διαρκώς αλλά κρατάω μια φιλική σχέση με τις ταινίες που βγαίνουν βλέποντας αρκετές από αυτές.
Fight Club του David Fincher
Ίσως η πιο αγαπημένη. Όλα, από την μουδιασμένη αφήγηση του Norton έως την ερμηνεία του Pitt, καθώς φυσικά και το σενάριο έχουν από μένα την μέγιστη βαθμολογία. Αυτή η ταινία είναι έξω από τον κινηματογράφο κατά κάποιο τρόπο, κατορθώνει να σου μιλήσει κατευθείαν στο μυαλό και να σου πει ίσως δύο πράγματα που ίσως τα ήξερες αλλά δεν τα είχες δει ποτέ.
The Matrix του Larry Wachowski
Ότι και να πούμε, αυτή η ταινία έχει επηρεάσει σοβαρά την γενιά μου από όλες τις απόψεις: φιλοσοφικά, κινηματογραφικά, απλώς πορωτικά. Αστείρευτη δράση, ειδικά εφέ που άφησαν εποχή και όρισαν νέα στάνταρτ (επηρέασαν ακόμα και τα video games) και βαθύ συμβολικό σενάριο που θερίζει κόκαλα. Μία διαχρονική ταινία.
Tιτανικός του James Cameron
Αυτή η ταινία για μένα τα περικλείει όλα. Δράση, ρομαντισμό, έρωτα, ζήλια, ζωή και θάνατο. Ο ιστορικός Τιτανικός ήταν ένα γεγονός που από μόνο του περιλαμβάνει τόσο μυστήριο όσο και δέος.
Μόνο και μόνο η ιδέα της νεκρής ζωής του 1912 , 4 χιλιόμετρα στα βάθη του ωκεανού ανέκαθεν μου προκαλούσε ρίγη, πόσο μάλλον συνδυασμένο με τα σκηνοθετικά οράματα του James Cameron.
Terminator 2: Judgment Day του James Cameron
Ημέρα κρίσης. Όταν η Σάρα σκάλιζε εκείνο το τραπέζι στην μέση της ερήμου, ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και αυτή η σκηνή έχει χαραχθεί για πάντα μέσα μου. Από δράση και ειδικά εφέ δεν χρειάζεται να πω πολλά. Μέχρι και σήμερα θεωρούνται κορυφαία, κάτι που αποδεικνύει την πρόκληση του να τα σχεδιάσεις τότε. Όλη η ταινία είναι αρμονικά σκηνοθετημένη και δεμένη με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να χάσεις ούτε λεπτό.
Up του Pete Docter
Την είδα πρόσφατα, δεν μπορώ να πω ότι μπαίνει στην λίστα όπως οι υπόλοιπες, που είναι παλαιότερες και κλασσικότερες, όμως αυτή η ταινία κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να δημιουργήσει μεγάλα αποθέματα συναισθηματικής ενέργειας και δεσίματος με τους ήρωες της. Επίσης θέλει να περάσει ένα ωραίο μήνυμα στο τέλος. Το μήνυμα του "Let Go".
Burn After Reading των Ethan και Joel Coen
Οι αδερφοί Κοέν έχουν ένα πολύ δικό τους μοναδικό τρόπο να σε "καίνε". Έτσι και με αυτή την ταινία, παρακολουθούμε τα συμφέροντα διαφόρων ανθρώπων να περιπλέκονται και να μπερδεύονται, περίεργες demi αψυχολόγητες καταστάσεις και διάσημους ηθοποιούς να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό σε ρόλους έξω από τα νερά τους. Απλώς απολαυστική και υπέροχη και όπως λέει ο τίτλος της "Burn After Reading". Μία ταινία για κατανάλωση που όμως σίγουρα θα επέστρεφα να την παρακολουθήσω.
No Country For Old Men των Ethan και Joel Coen
Αυτή η ταινία πέρα από όλα τα άλλα ξεχωρίζει για μένα, για έναν και μοναδικό λόγο. Τον ρόλο του "κακού". Το καρέ μαλάκι, τον αψυχολόγητο χαρακτήρα του και οι demi ψυχολογικές καταστάσεις των Κοέν δημιούργησαν ένα ρόλο που δεν ξέρεις αν στο επόμενο δευτερόλεπτο θα σκοτώσει κάποιον άνθρωπο ή θα κάτσει να πιει γάλα. Απλώς απολαυστική και ακόμα καλύτερα να βλέπαμε αυτόν την ερμηνεία ξανά αλλά και για περισσότερο!
Eternal Sunshine of the Spotless Mind του Michel Gondry
Ο Jim Carrey με την Kate Winslet δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνειών σε ένα δυνατό ρομαντικό και κάπως λυπηρό σενάριο. Σκηνές έρωτα και χωρισμού όλες μαζί συνδυασμένες σαν αναμνήσεις που χάνονται. Πολύ καλές μουσικές επιλογές στο soundtrack επίσης.
Inception του Christopher Nolan
Η ιδέα με τις διαφορετικές βαθμίδες χρόνου ήταν αυτό που μου άρεσε περισσότερο. Θυμίζει αμυδρά το Matrix, αλλά από μία τελειώς διαφορετική οπτική γωνία, όπου ο Leornado Di Caprio δίνει ρέστα μαζί με την Ellen Page. Όλη αυτή η ταινία είναι σαν μια βουτιά στον ανθρώπινο εγκέφαλο και πάλι έξω σαν όλη η πληροφορία να μετατρέπεται σε όνειρο που χάνεται σταδιακά. Τέλος, το soundtrack της ταινίας για μένα είναι από τα αγαπημένα μου.
Die Hard του John McTiernan
Αγαπημένη για πολλούς λόγους. Για τις κλασσικές αμερικάνικες ατάκες, για την ερμηνεία του Bruce Willis, για το δράμα του πρωταγωνιστή που αρνείται να κάνει πίσω, για τις σκηνές που δείχνουν ακριβώς αυτό το δράμα του (π.χ γυαλιά στα πόδια) αλλά και την εφευρετικότητα του . Είναι από αυτές τις ταινίες που με ταξίδευαν μπροστά στην τηλεόραση κάποια απογεύματα της παιδικής μου ηλικίας. Απόλαυσα και το τελευταίο μέρος Die Hard που βγήκε λίγα χρόνια πριν, όπου κράτησαν κάποιο από το πνεύμα της πρώτης.
*O Γιώργος Παπανικολάoυ χρησιμοποιεί το όνομα "Skoumas". Ασχολείται με την παραγωγή video και πρόσφατα σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο «The Designer», η οποία απέσπασε δύο βραβεία στον διαγωνισμό Accolade στην Καλιφόρνια. Στο Skoumas καθώς και στην σελίδα του στο facebook μπορείτε να ενημερώνεστε για ότι καινούριο ετοιμάζει. Όλες οι νέες εξελίξεις για τη ταινία "The Designer" μπορείτε να τις βρείτε εδω
Αυτό τον καιρό δουλεύει πάνω σε μια κωμική εκπομπή, ενώ υπάρχουν διάφορα σενάρια στο μυαλό του για την δεύτερη ταινία του.
Δείτε ακόμα: «Δυο βραβεία για ελληνική ταινία με μηδαμινό μπάτζετ στον διαγωνισμό Accolade»
σχόλια