Λοιπον ταυτιζομαι απολυτα με οσα γραφεις εξ.Ακριβως ιδια φαση,ακριβως ιδιοι γονεις,ακριβως ιδια τοξικοτητα,ακριβως εγω να προσπαθω να βρω τι φταιει εκει στα 18 μου και να προσπαθω να απεμπλακω απο ολα αυτα που με εθλιβαν,δεν ενιωθα ο εαυτος μου.Αρχισα συνεδριες με ψυχολογο στα 18 διχως φαρμακευτικη αγωγη και πιστεψε με τα ξεπερασα.Ολα.Αν μπορω να το γραψω ναι το λεω,ολα ακομη και τα οδυνηρα και μελανα σημεια εκεινης της καθημερινοτητας.Και εφτασα στο σημειο να το αποδεχτω το τοτε παρελθον μου και να προχωρησω και τους συγχωρεσα,πιστεψε με ,γιατι οπως γραφει η Αριαδνη παραπανω,μα γιατι να τους συγχωρεσεις,θα τους συγχωρεσεις με τον τροπο σου οπως θες εσυ και οπως νιωθεις,βαζοντας γεγονοτα και ανθρωπους στη θεση που πρεπει.Γιατι αλλιως δεν προχωρας.Οσο επεμενα στη μη συγχωρεση κρατουσα μεσα μου μια θλιψη για ολα αυτα που δεν εζησα και εφυγαν ναι και για ολα τα ασχημα που γιατι τα εζησα αφου δεν αξιζα τετοια συμπεριφορα,και κρατουσα μεσα μου πολλη οργη,μισος,να φανταστεις ξεσπουσα σε ατομα που ηθελαν να με βοηθουσαν,ξεσπουσα στον εαυτο μου,και ημουν οργισμενη με ολα αυτα,και παραλληλα αλλες ωρες ημουν τερμα τερμα απομακρη.Μονο οταν τα τοποθετησα τα γεγονοτα μεσα μου και αυτους που τα προκαλεσαν τους γονεις/συγγενεις κλπ και τους συγχωρεσα,μονο τοτε ελευθερωθηκα απο ολα αυτα τα ασχημα συναισθηματα και μπορεσα ελευθερη να δω τη δικη μου ζωη περα απο αυτα,που ναι με κρατουσαν πισω και με ολη αυτη την αρνητικοτητα αν θες δε με αφηναν και να ηρεμησω και να προχωρησω.Φυσικα εννοειται και τους συγχωρεσα αθορυβα,δε ζητησα το λογο γιατι εκαναν οτι εκαναν γιατι σε μια συζητηση τοτε που επιχειρησα να κανω μαζι τους καταλαβα οτι δεν θα με καταλαβαιναν ποτε,για αυτους η απαντηση ηταν "εμεις σου δωσαμε μονο αγαπη".Μετα οταν ολα ξεκαθαρισαν πλεον μεσα μου μπορεσα να δω τη ζωη με τα δικα μου ματια,να κανω πραγματα για μενα,να πιστεψω σε μενα και ναι να ξαναβρω εμενα που ειχα χαθει μεσα σε ολα αυτα.Για μενα η συγχωρεση ή ακομα και η τοποθετηση στη σωστη θεση γεγονοτων και ανθρωπων ειναι κομβικο σημειο για να προχωρησεις.Διαβασε και το υπεροχο αρθρο και πηγαινε σε εναν ψυχολογο να τα ξεκαθαρισεις και κυριως να αρχισεις να ζεις οπως σου αρεσει μακρια απο ολα αυτα που σε θλιβουν."Αφήνοντας πίσω την ενοχοποίηση προς τους γονείς, επιλέγουμε τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε" (https://www.sinaisthisi.gr/articles/personality/68-afinontas-piso-tin-enoxopoiisi-pros-tous-goneis-epilegoume-ti-zoi-pou-theloume-na-zisoume.html )
28.7.2020 | 11:24
Συγχωρεση.
Νιώθω μια βαθύτατη ανάγκη να συγχωρέσω τους γονείς μου. Οι σχέσεις μας είναι καλές,απλώς γνωρίζω ότι δεν τους έχω συγχωρέσει για όσα έχω περάσει. Έπρεπε να φτάσω στα 20 για να κατανοήσω ότι μέσα μου ζει μια απογοητευση και εχω την ταση πολλες φορές να κατηγορώ εκείνους για το γεγονός ότι είμαι ένα άτομο κλείστο,βαρετό ίσως,απόμακρο και πλέον ποολυ παγωμένο ατομο. Για κάποια πράγματα δεν έφταιγαν αυτοι και πολλές αναποδιες που μας χτύπησαν την πόρτα (κακρίνος,παρολιγον ακρωτηριασμός ποδίου, καθημερινή ζωή με παιδία στο φάσμα του αυτισμού) προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν με κάποια ''αξιοπρέπεια'' . Για κάποια άλλα όμως η καρδια μου αδυνατει ακόμα να τους συγχωρεσει ( ενδοοικογενειακη βια,απιστια,εμμονη με τους βαθμους στο σχολειο και άλλα) και με βαραίνουν πολύ. Νιώθω ότι διαμορφώνω τον χαρακτήρα μου κάνοντας κυκλους γυρω απο αυτά τα άσχημα βιώματα και ότι ακομα δεν έχω καταλάβει οτι δεν ειμαι απλά προέκταση των γονιών μου και των άσχημων πράξεών τους. Κι ένω βρίσκομαι σε αυτή την φαση της κατανόησης,δεν μπορώ να κάνω το επόμενο βήμα για εμένα.Ισως με επηρεάζει το ότι ζω ακόμα στο ίδιο περιβάλλον που μου δημιουργησε ολη αυτην την αρνητικότητα. Βάθια μέσα μου,ακομα και να περνάω καλα,υπάρχει μια θλιψη που με βαραίνει σε ο,τι κάνω και που με οδηγει πολλες φορες στην απαθεια. Ειμαι 20 χρονων και η ζωη μου ειναι ετσι απο τα 18 που αρχισα να κατανοω ποσο με εχουν πληγωσει ολες αυτες οι κατατσασεις που απωθουσα απο το συνειδητο μου για να μην με απομακρυνουν απο τους στοχους μου και με πονεσουν,που βιωσα την πρωτη μου μεγαλη αποτυχια,που αποπροσανατολιστηκα τελειως και βρηκα παλι μονη μου τον δρομο σε αυτο που αγαπουσα,μεχρι τα 20 που είμαι στην σχολη που αγαπαω αλλα ακομα δεν μου δινω την επιβραβευση που μου αρμοζει για οσα εχω καταφερει-και πραγματικα αυτη η επιβραβευση δεν μου λειπει καθολου απο τους γονεις μου ή τους αλλους,αλλα μου λειπει να αναγνωρισω εγω πως ο τι κανω αποδιδει. Δεν υπαρχει ''επιτυχια'' που να πιστευω οτι την αξιζω αν πρωτα δεν με κανω να νιωσω ασχημα και ανεπαρκης. Και ειναι πολυ ψυχοφθορο και τοξικο προς εμενα.Ειμαι ακομα πολυ νεα και πολλοι θα ισχυριστειτε δικαιως οτι θα βρω τον δρομο μου. Και οντως θα τον βρω. Όμως εχω χασει ηδη πολυ ωραια χρονια σε αυτην την κατασταση. Έχω βαρεθει να ειμαι τοσο παγωμενη μεσα μου και να ακουω παραπονα αγαπημενων ατομων οτι τα παραμελω και οτι πολλες φορες τα κανω να αισθανονται οτι κατι μου εκαναν και απομακρυνομαι. Εχω βαρεθει να φευγω απο τις ζωες των ανθρωπων με το παραμικρο που μου στραβωσει και αισθανθω οτι θα με πονεσουν. Ευτυχως υπαρχουν ακομα ατομα που με αγαπανε,ομως ποναω που τα κανω να νομιζουν οτι εγω δεν τα αγαπω. Αισθανομαι οτι αν δεν δρασω αμεσα η ζωη θα φυγει τελειως απο τα χερια μου και δεν θα μαθω ποτε ποσο ωραια θα μπορουσε να ηταν και για εμενα. Πρεπει να συγχωρεσω αυτους κι εμενα και να επιτελους να προχωρησω.
2
