1991, τρίτη λυκείου: ο Σάκης, ο Θάνος, ο Κώστας κι εγώ, 17χρονοι όλοι, πάμε ''αυτοκινητάδα'' στη Συγγρού για να ''πειράξουμε'' τις εκδιδόμενες τραβεστί. Είναι κάτι σαν μόδα. Εγώ δεν πολυέχω όρεξη, αφενός επειδή αγαπώ έναν συγγενή μου που γνωρίζω ότι κάνει drag-show σε μαγαζί και τον φωνάζουν ''Έλλη'', αφετέρου μόλις έχω αποκτήσει την κλειστοφοβία που με κατατρέχει μέχρι σήμερα και δε νιώθω καθόλου καλά να στριμωχτώ μέσα σ' ένα αμάξι ακόμη και μαζί με σχολικούς φίλους. Φτάνουμε, την ''πέφτουμε'' σε μια τραβεστί δίμετρη, αυτή νομίζει πως βγήκαμε για να ''ψωνίσουμε'' κι όταν σκύβει στο παράθυρο ο Σάκης την κοιτάζει και καυγχάζει μ' ένα γέλιο σατανικό, αφύσικο και ασύμβατο με τη νιότη του και με την απειρία του μπροστά σε μία απλωμένη ζωή. Μαζεύομαι στο πίσω κάθισμα, τρομάζω με την κακία του άλλου και μου είναι αδιάφορο αν στο παράθυρο μόλις έχει σκύψει μια εκδιδόμενη τραβεστί ή ένας πυροσβέστης ή μία νηπιαγωγός. Και όχι, ακόμη δεν είχα αποκτήσει ταξική συνείδηση, ούτε με ένοιαζε ο κάματος του εργάτη, όποιος και νά'ταν αυτός, ότι δουλειά και νά'κανε. Με είχε απλώς τρομάξει η επιβολή της ισχύος - μιλάμε για μια μαλακισμένη ισχύ - ενός ανθρώπου απέναντι σ'έναν άλλον άνθρωπο. Κι ακόμη πόσο δύσκολο στάδιο ειν' αυτό της ενηλικίωσης, το επώδυνο πέρασμα από τον πραγματικά σκληρό μικρόσμο των παιδιών στον ακόμη σκληρότερο της εφηβείας. Εκείνο το βράδυ ορκίστηκα μέσα μου να αγωνιστώ για όλους τους ''λοξούς'' και τους ''ανορθόδοξους'' του κόσμου τούτου, όπως θα αγωνιστώ και για τη δική μου επιβίωση σε μια κοινωνία φτιαγμένη από σκατά και κόμπλεξ.
1995, σχολή δημοσιογραφίας: Μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου. Θέλω να αυτοπροσδιορίζομαι ως ''αναρχικός'', αν και σπουδάζω κινηματογράφο με τα λεφτά του μπαμπά και ταυτόχρονα δημοσιογραφία με τα λεφτά τις μαμάς από τις σκάλες πολυκατοικιών που έπλενε - και, όχι πάλι, δεν είμαι ο Βασιλάκης ο Καΐλας. Το πρωί δημοσιογραφία, η απόλυτη κατάθλιψη. Να συζητάμε ώρες ατελείωτες για το αν ο Ρουβάς πήγε ή δεν πήγε φαντάρος κι εγώ να περιμένω πώς και πώς να έρθει τ' απόγευμα και η άλλη σχολή. Δεν είναι και λίγο το πρωί να μιλάς για τον Ρουβά ή τον Παναθηναϊκό και το βράδυ να ξεσκαρτάρεις τον προσωπικό σου σκληρό δίσκο μιλώντας για τον Μπρεσόν και τον Βισκόντι. Μια μέρα, λοιπόν, στη σχολή δημοσιογραφίας κάποιος καθηγητής - νομίζω, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας ήταν - μας ρώτησε γιατί θέλουμε να γίνουμε δημοσιογράφοι. Ούτε καν είχα δώσει σημασία, αφού ειδικά στο μάθημα του Κωνσταντάρα που ήταν και πρώτη ώρα γούσταρα τρελά να κάθομαι μπροστά-μπροστά, να γυρνάω πίσω το κεφάλι και να ροχαλίζω προκλητικά. Υπήρξε όμως κάποιος συμφοιτητής, ο οποίος σηκώθηκε με δόξα και τιμή και είπε: ''Θέλω να γίνω δημοσιογράφος για να τρυπώνω στις κρεβατοκάμαρες των διασήμων όποιο κι αν είναι το τίμημα''!
1999, σκάνδαλο Κορκολή: Παρακολουθώ κι εγώ μαζί με σύσσωμο τον ελληνικό λαό τις διαβόητες εκπομπές του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου με θέμα την ιδιωτική ζωή του τότε τραγουδιστή της pop, Στέφανου Κορκολή. ''Και τώρα ένας συνεργάτης μου έχει να καταθέσει το και το'' λέει σε μια στιγμή ο Τριανταφυλλόπουλος, η κάμερα κάνει ένα πανοραμικό δεξιά και στο κάδρο ποιος μπαίνει; Ο συμφοιτητής μου από τη σχολή δημοσιογραφίας! ''Ρε το καθίκι, καλύτερα δε θα μπορούσε να τα καταφέρει'' σκέφτομαι και θέλω να πάω μέχρι την τουαλέτα να του αφιερώσω τον εμετό μου. ''Εδώ κοίτα τι σκατό έφαγα στη μάπα μόνο και μόνο για το χαρτί της αναβολής'' γυρίζω μετά και λέω στη μάνα μου. Εννοείται πως ο συγκεκριμένος ''δημοσιογράφος'' ακόμη κάνει ρεπορτάζ σε δελτία ειδήσεων ιδιωτικών καναλιών και αρθρογραφεί σε κουτσομπολίστικα έντυπα. Αυτό ήθελε, αυτό ονειρευόταν, αυτό κάνει και ποιος χέστηκε για τρεις απλές λέξεις; ''Εμείς τι φταίμε;''
2011, Νοέμβριος: Ο φίλος σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος μου δίνει μια συνέντευξη και μου αφηγείται μια ιστορία: Έχει βγει απ' το θέατρο με δυο-τρεις μαθητές του. Περπατάνε κρατώντας σάκους. Απέναντι την έχουν στημένοι μερικοί νταγλαράδες με τις γνωστές μαύρες μπλούζες και με καντρόνια στα χέρια. Τους έχουν παρακολουθήσει να βγαίνουν από το θέατρο και τους αρχίζουν στα ''Ουστ'', ''Παλιαδερφές'', ''Ξεφτιλισμένοι'' κλπ. Είδαν κι έπαθαν, λέει, να την κάνουν μέσα από στενά για να μην ακολουθήσει συμπλοκή, διωκόμενοι κανονικά μεσ' στην ίδια τους την πόλη.
2012, Φεβρουάριος: Γυρίζω από θεατρική παράσταση με τρόλεϊ από την Πατησίων μέχρι το Σύνταγμα. Είμαι μ' έναν φίλο, ο οποίος συναντά δικό του φίλο και μοιραζόμαστε τα καθίσματα. Εμφανώς gay ο φίλος του φίλου, αρχίζει να μας λέει ότι σχεδιάζει γυναικεία παπούτσια σε γνωστό μαγαζί του Κολωνακίου, κάτι που ουδόλως με ενδιαφέρει και τους αφήνω να μιλάνε οι δυο τους. Ώσπου κάνει το λάθος να μας ενημερώσει ότι προτίθεται να μετακομίσει από την Κυψέλη, όπου κατοικεί, γιατί δεν αντέχει άλλο τους μετανάστες που κατουράνε έξω απ' την πόρτα του και μεταδίδουν αρρώστιες. ''Χρυσή Αυγή είσαι ρε;'' του κάνω, εκτινασσόμενος απ' το κάθισμα μου. ''Ναι, εσύ τι είσαι, Συριζαίος;'' μου απαντάει με μία ξεκάθαρη έκφραση αηδίας, λες και μόλις είχα κατουρήσει κι εγώ έξω απ' την πόρτα του. Γελάω. Αυτός εκνευρίζεται. Τα γνωστά πάλι: ''Πάρ'τους εσύ άμα σ' αρέσουν στο δικό σου σπίτι'' κλπ. Θυμώνω, θέλω να του φάω το λαρύγγι. Στην επόμενη στάση, τον βουτάω απ' το γιακά και τον πετάω έξω απ' το τρόλεϊ. Τού'χω πάρει απ'τα χέρια την τσάντα με τα γυναικεία παπούτσια που περηφανευόταν πως είχε φτιάξει και τα πετάω κι αυτά έξω με δύναμη. ''Άντε στο διάολο, μαλάκα'' του φωνάζω και φυσικά έχουμε γίνει θέαμα στους λιγοστούς συνεπιβάτες. Ευτυχώς ο φίλος, με τον οποίο μόλις είχαμε δει Παπαδιαμάντη στο θέατρο, γελάει και μου υπόσχεται πως θα του κόψει την καλημέρα.
2012, φθινόπωρο, Οκτώβρης: Κόσμος μαζεμένος στο μετρό Πανεπιστήμιο. Φωνές παντού, πλησιάζω. Ένας μπάτσος σέρνει σα σακί με πατάτες έναν Αφρικανό που πουλάει ομπρέλες λόγω της νεροποντής. Σχεδόν τον κουτρουβαλιάζει με σπρωξιές απ' τη σκάλα του μετρό. Δυο νέα παιδιά, ''φρικιά'' στην όψη, βάζουν τις φωνές στον μπάτσο ώσπου έρχεται ακόμη ένας μπάτσος και τα πράγματα αγριεύουν. Οι περίεργοι στην πλειοψηφία τους μιλάνε για το παραεμπόριο που κατέστρεψε την ελληνική οικονομία και πως ''γεμίσαμε από δαύτους''. Ξανά μανά το ίδιο έργο απ' την αρχή! Ξαφνικά μια καλοντυμένη σικάτη κυρία, μάξιμουμ 50 ετών, αρχίζει να ουρλιάζει: ''Σκοτώστε τους όλους! Μας μολύνουν οι βρωμιάρηδες!'' Βγάζω πρόχειρη διάγνωση του παραληρήματος της και ξεσπάω πάνω της: ''Βούλωσ'το, μωρή ηλίθια κότα''! Κι επειδή μάλλον έχω αγριέψει όσο δε θα το φανταζόμουν ούτε εγώ ο ίδιος, αυτή αρχίζει να τρέχει. Τρώει μια γλίστρα στο πλακόστρωτο και σωριάζεται φαρδιά-πλατιά, της φύγαν και τσάντες και σκουλαρίκια και όλα τα αξεσουάρ. Την πλησιάζω, μα αντί να τη σηκώσω, όπως θα έκανα σε κάθε άλλη περίπτωση, σκύβω και αρχίζω να γελάω. Ένα γέλιο χαιρέκακο και σατανικό, χειρότερο κι από κείνο του Σάκη του συμμαθητή απέναντι στην τραβεστί της Συγγρού, 21 χρόνια πριν.
Συμπέρασμα: Κάθε άνθρωπος γεννιέται μ' ένα αυγό του φιδιού εκκολαπτόμενο στην κοιλιά του. Αν σπάσει, θα γεμίσει καρκίνους και ο ίδιος θα θεωρεί κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ως αδίκημα μέγιστο κατά της δικής του φυσιολογίας. Πόσο εύκολο είναι να καταστραφεί αυτό το δύσοσμο αυγό και να πάψει να μας βρωμίζει; Πόσο δύσκολο είναι να τ' αφήσουμε να κλουβιάσει εντός μας και κατά συνέπεια να αχρηστευθεί και να τη γλιτώσουμε; Διότι όλοι κινδυνεύουμε σε κάθε έκφανση της ζωής μας μέσα σ' αυτή την τερατοποιημένη φελλινική κοινωνία. Όλοι ανεξαιρέτως, συμπεριλαμβανομένων κι εμένα κι εσένα και του διπλανού μας. Δυστυχώς...
Μερικές σκέψεις έκανα βγαίνοντας από το κτήριο Αβέρωφ μεσ' στο Πολυτεχνείο, όπου παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση Πίσω μου Κόκκινη Γραμμή της θεατρικής ομάδας του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου. Παρακάμψτε τις ερασιτεχνικές ερμηνείες και τις σκηνοθετικές κακοτεχνίες και να πάτε να το δείτε. Άλλωστε, ούτε οι Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης - Αποστόλης Μαριγούδης είναι επαγγελματίες σκηνοθέτες, ούτε τα 21 παιδιά του θιάσου είναι ηθοποιοί. Όλοι μαζί όμως δούλεψαν για μια παράσταση - μπουνιά στο στομάχι, βασισμένη σε βιωματικές εμπειρίες μεταναστών και σε κείμενα των Ionesco, Meadows, McTeigue, Ingmar Bergman και Κατερίνας Γώγου. Η προσπάθεια και οι προθέσεις καμιά φορά μετράνε πιο πολύ κι από το αποτέλεσμα. Μέχρι τις 2 Ιουνίου με είσοδο...1 ευρώ.
Στο βίντεο του post, οι Sonic Youth ερμηνεύουν επί σκηνής το Youth against fascism.
σχόλια