ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και είμαι ολομόναχος. Δίχως φίλους, δίχως κοπέλα. Κανείς δεν με έχει ανάγκη. Και αυτό συμβαίνει τα τελευταία πολλά χρόνια. Επηξα στη μοναξιά και δεν αντέχω άλλο. Στην έως τώρα ζωή μου δεν έχω ζήσει τίποτα από φιλίες, έρωτες, σεξ κλπ... Νιώθω σαν να βγήκα στη ζωή ξαφνικά, τωρα στα πρόθυρα των 27 μου. Σαν να μην έχω ζήσει 26 ολόκληρα χρόνια, 9 εκ των οποίων ως ενήλικας... Καποτε δε με ένοιαζε. Και αυτή μου η αδιαφορία με οδήγησε εδώ που είναι σήμερα. Και αυτό που έχω καταντήσει, πλέον με θλιβει.Θέλω να ζήσω, να κάνω παρέες, να βγω να διασκεδάσω, να γνωρίσω κοπέλες, να κάνω σεξ, και γενικά να κάνω όλα όσα δεν έκανα αυτά τα 9 ενήλικα χρόνια μου...Όμως τώρα είναι πολύ αργά. Παρά πολύ αργά. Έχω χάσει τόσα όμορφα χρόνια, που η άλλοι ζούσαν κι εγώ απλώς υπηρχα... Έχω μείνει πολύ πίσω και νιώθω ότι δε θα καλύψω αυτό το χαμένο έδαφος ποτέ.... Έφτασα να έχω μια ζωή γεμάτη απωθημένα... Ειλικρινά, πλέον, δεν ξέρω τι νόημα έχει να προσπαθήσω για το οτιδήποτε. Αισθάνομαι ότι η ζωή μου έχει ήδη τελειώσει... Γιατί όλα εκεινα που θα μπορούσα να ζήσω γύρω στα 20 μου δεν θα τα ζήσω ποτέ.... Έχω ένα τεράστιο κενό μέσα μου που δυστυχώς δεν θα καλυφθεί ποτέ... Πειτε μου, λοιπόν, τι νόημα έχει να προσπαθήσω το οτιδήποτε; Απλά έχασα τη βασική 10ετια της ζωής μου. Μια 10ετια που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό όλη σου τη ζωή. Απλά δεν μπορώ να αρχίσω να ζω στα 27 μου και να χτίσω τη ζωή μου στα 30 η τα 32 μου... Το τρένο έφυγε κι εγώ δεν έφτασα καν στον σταθμό...