Μια μέρα στο twitter γεμάτα μηνύματα για ένα θάνατο. Κάποια από αυτά έπαιξαν και στην τηλεόραση. Οι περισσότεροι προσπαθούν να εκφράσουν το συναίσθημα της λύπης μέσα σε 140 χαρακτήρες. Ακόμα και αυτοί που δεν γνωρίζουν προσωπικά το νεκρό αλλά σχεδόν από υποχρέωση πρέπει να αναρτήσουν ένα RIP και ένα ψηφιακό «Αντίο».
Έχει κάποιο νόημα όλο αυτό; Κανένα. Απλά η Ψηφιακή Εποχή απαιτεί την εξωστρέφεια. Κανένα συναίσθημα δεν πρέπει να μένει κρυφό. Ακόμα και η στιγμιαία λύπη των λίγων λεπτών για το θάνατο κάποιου που δεν γνώριζες πρέπει να εκφραστεί στους Followers.
Και μην νομίζεις ότι πάντα υπάρχει σεβασμός απέναντι στο νεκρό όπως σήμερα. Πριν ένα χρόνο ο θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου ήταν η αιτία για μια σειρά από χιουμοριστικά tweets. To twitter έβγαζε την καφρίλα του μπλέκοντας τον τρόπο του θανάτου του με τον τρόπο που σκηνοθετεί. Θέλω να πω ότι στον ψηφιακό κόσμο ακόμα και ο θάνατος, μπορεί να πέσει θύμα της στιγμιαίας διάθεσης. Αν «η φάση κάτσει ανέκδοτο» τότε δεν γλιτώνει ούτε ο νεκρός.
Εξακολουθεί να μου προκαλεί εντύπωση γιατί το μεγαλύτερο ταμπού των ψηφιακών μέσων είναι το να παραμείνεις σιωπηλός σε κάποιες περιπτώσεις. Για ποιο λόγο πρέπει κάποιος να κάνει tweet την στιγμιαία του λύπη για το θάνατο ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει προσωπικά. Για ποιο λόγο πρέπει το Timeline σου να γεμίζει με RIP σαν να είναι ψηφιακό νεκροταφείο.
Απάντηση δεν έχω…
σχόλια