Θύμωσες;
Έλα, πες αλήθεια!
Λοιπόν, πιες δυο χούφτες ηρεμιστικά και κάτσε να σου εξηγήσω.
Τα παλιά τα χρόνια οι άντρες πήραν την εξουσία από τις γυναίκες. Μην με ρωτάς πως τα κατάφεραν, δεν τους θεωρώ τόσο ικανούς αλλά έλα μου ντε που η κωλοφαρδία τους ήταν τέτοια που έγιναν πρώτη μούρη, σε κάθε κοινωνία.
Και να σου οι μπύρες, και να σου οι πανηγυρισμοί, σαν και αυτούς τους γελοίους που επαναλαμβάνουν κάθε που βάζουν γκολ.
Εκείνη την μέρα λοιπόν ή αν όχι εκείνη, κάποια στιγμή, αποτόλμησαν και μια συμφωνία που όλως παραδόξως δείχνουν μέχρι και σήμερα να τιμούν.
«Αγορίνες», πετάχτηκε ο πιο κάγκουρας από όλους, διορθώνοντας το κόκκαλο που είχε περασμένο στην μύτη του, «έχω να προτείνω κάτι. Μπορεί να μην είμαστε όλοι το ίδιο δυνατοί, όμορφοι και τυπάδες αλλά θα ήταν προς όφελος όλων μας, να έχουμε από μια γυναίκα. Αν τις πάρω όλες εγώ, κάτι που στο μέλλον θα κάνει μόνο ο Ριτζ Φόρεστερ, μάλλον εσείς θα αγριέψετε από την αγαμία και θα με κάνετε του αλατιού. Όλοι από μια, λοιπόν, για να μην είναι κανείς ριγμένος!»
Για «ΝΑΙ», καλέστε στο 090 44455908.
Για «ΟΧΙ», καλέστε στο 090 534 2359823460834096.
Ουρλιαχτά μεθυσμένης αποδοχής της πρότασης ακούστηκαν. Η συμφωνία είχε κλείσει. Τα Sms έδιναν και έπαιρναν.
Κράτα το αυτό.
Αν τώρα πέραν της παραμέτρου του ταιριάσματος «ένας με μια», δεχθούμε ότι οι άντρες όταν επιλέγουν γυναίκες είχαν, έχουν και θα έχουν σαν βασικό κριτήριο την ομορφιά, ενώ οι γυναίκες ψάχνουν την ασφάλεια τότε έχουμε όλα τα υλικά για να μαγειρέψουμε το σουρεαλιστικό μου Τουρλού.
Λοιπόν, δεχόμενοι τους δυο περιορισμούς που με τόση μαεστρία ανέπτυξα (ξεράστε με την φιλαυτία μου)...συνεχίζω, παρά τις αποδοκιμασίες που δέχομαι... αν, λοιπόν, δεχτούμε αυτές τις γενικές γραμμές να διέπουν το μοντέλο, πλαίσιο ή μάλλον το Τουρλού μας, τότε θα μπαίναμε όλοι σε μια σειρά με τις ομορφότερες, γονιμότερες και πιο ερωτιάρες γυναίκες στις πρώτες θέσεις: Σαρλίζ Θερόν, Γωγώ Τσάμπα, Τσιτάρα, Καρολάιν κοκ.
Το ίδιο θα κάναμε και οι άντρες. Μπροστά θα έμπαιναν οι πιο έξυπνοι, δυνατοί, υγιείς κοκ. Θα προπορευόταν ο Zoetic και θα ακολουθούσαν, ο Πάνος Κιάμος, ο Άνθιμος, ο Κλούνι, ο Πρόδρομος του Big Brother κ.α.
Στον πάτο θα ήταν ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, και δικαίως.
Το ιδανικότερο ταίριασμα θα ήταν, ο νούμερο ένα με την ένα, ο δυο με τη δυο ή κάπως έτσι, σε καμία περίπτωση όμως, ο πέντε με την 675. Αυτό θα ήταν αδικία για τον πέντε, αν και πάλι η μάνα της νύφης άχρηστο θα τον ανέβαζε, βρωμόσκυλο θα τον κατέβαζε.
Αν! Λέω αν, επιτρέπαμε καταστάσεις χαρεμιού, γράφαμε δηλαδή την συμφωνία που έγινε σε εκείνη την σπηλιά τότε, ξέρεις τι θα γινόταν;
Η γυναίκα νούμερο 166, θα έλεγε: «Καλό παιδί ο Λουκάς αλλά στην κατάταξη είναι μόλις στο νούμερο 168. Πολύ θα ήθελα να γίνω γυναίκα του Μπέκαμ, ο οποίος είναι νούμερο 6 και ας τον μοιράζομαι με την χτικιάρα την Βικτώρια και ας του χορεύω τσιφτετέλι ενώ αυτός θα παίζει Playstation. Θα είμαι η νούμερο δυο στην καρδιά του και θα μοιράζομαι τις Πόρσε, τις βίλες και τους τραπεζικούς λογαριασμούς, τα εξώφυλλα στο "Madame Fricaro" με το φρόκαλο αλλά καλύτερα έτσι από το να είμαι με τον Λουκά τον τσαγκάρη, που αντί για λιμουζίνα οδηγεί κατσίκα και αυτή την έχει αδήλωτη στην εφορία.
Το ίδιο κίνητρο, της κοινωνικής ανέλιξης, θα φώλιαζε στο αρωματισμένο στέρνο κάθε γυναίκας που θα ένιωθε πως ήταν χαμηλά στα rankings. Τσουνάμια από φιλόδοξες και φρεσκοχωρισμένες γυναίκες θα έρεαν προς τις θέσεις που έστεκαν τα αγέρωχα golden dicks.
Ο συνωστισμός, όμως, που θα δημιουργούταν θα άφηνε κενές θέσεις και στύσεις στους κάτω άντρες.
«Και μπακούρια και αδικημένοι πάει πολύ. Επανάστασηηηηηη!» θα φώναζαν σαν μπολσεβίκοι του ανικανοποίητου προξενιού οι losers. Οι λιγότερο δυναμικοί από αυτούς θα έβρισκαν καταφύγιο, αν όχι ταίρι, στα σόου της Ανίτας Πάνια.
Αργά ή γρήγορα αυτή η ανισορροπία θα διορθωνόταν με αιματηρούς τρόπους, ακόμα και ο Πρετεντέρης θα αναγνώριζε το δίκαιο των διεκδικήσεών τους. «Πορείες ναι, αλλά από το πεζοδρόμια», θα αποφάσιζε σαν άλλος Ροβεσπιέρος.
Τα κορίτσια, βέβαια, στο μεταξύ θα ζούσαν το δικό τους "American dream".
Τέτοιες καταστάσεις, χαρεμιού, επιβιώνουν σε κοινωνίες με τεράστιες ανισότητες, σαν αυτές της ανατολής. Σε εκείνα τα μέρη με τις χαώδεις κοινωνικές διαφορές, μια γυναίκα έχει μεγάλο κίνητρο να δεχθεί να γίνει η νούμερο 5.678, στην καρδιά του βεζίρη παρά η μόνη και αναντικατάστατη στην καρδιά του πάμφτωχου πλην «προικισμένου» άντρα της.
Last but not least, μια φορά, το μακρινό 1945 που είχα βρεθεί για κυνήγι θησαυρού, στο Περσικό κόλπο, φιλοξενήθηκα στην όαση, του φίλου μου, εμίρη του Αχιβαδολάχ. Αυτός που λες, θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει, σε άπταιστα αραβικά:
«Μια γυναίκα και είσαι ευτυχής, δυο και κουράζεσαι, τρεις και η μια θέλει να κάνει χαλάουα στο κεφάλι της άλλης, τέσσερις και ζήτω που την γάμησες!»
σχόλια