ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοιτάξτε τώρα ποιο είναι το θέμα. Ξεκίνησα από μικρή με ψίχουλα αυτοεκτίμησης, μπλεγμένη στο παιχνίδι της έγκρισης των άλλων, και αποφεύγοντας την έκθεση σε καταστάσεις που ξεβολεύουν... έχω φτάσει τα 30, και παλεύω να σταθώ στα πόδια μου (ή μήπως δεν παλεύω αρκετά;)! Νομίζω ότι χάνω κάποιο κομμάτι του παζλ.. είναι τόσο δύσκολο; Είναι τόσο δύσκολο να μπορέσεις να βρεις νόημα; Να μπορέσεις να ξεκλειδωθείς και να αντιστρέψεις όλα τα κακώς κείμενα; Και ποια είναι αυτά; Είμαι φοβισμένη, τεμπέλα, βαρετή, ψιλό ανεύθυνη και ψιλοεξαρτητική (εντάξει χωρίς τα “ψιλο” μπροστά) από τους δικούς μου ενώ δουλεύω και έχω δικά μου χρήματα και ζω μόνη 10 χρόνια. Και ναι νιώθω ντροπή! Κάποτε είχα ιδανικά...πού πήγαν; Έχω γίνει κάτι που δεν μου αρέσει αλλά απ’ ό,το φαίνεται όχι αρκετά για να πεισμώσω και να αλλάξω. Και Τί να πρωτοπιάσω;Έχω καλό υποστηρικτικό δίκτυο φίλων και οικογένειας. Έχω σπουδάσει και βρήκα στον κλάδο μου εργασία. Σε κάποιον που δεν με ξέρει καλά θα ακούγομαι πολύ εντάξει. Μέσα μου όμως υπάρχουν τεράστιες σκιές και τέρατα. Έχω ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη κατά διαστήματα. Αλλά δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά και να κάνω τη σκληρή δουλειά... μιςοψάχνω την αλήθεια μου, μισοβρίσκω τον εαυτό μου.. όμως είναι λες και έχω μείνει για πάντα 3-4 χρονών.. Είναι δικαιολογίες και απλά δεν στρώνομαι; Μπορεί να μου πει κάποιος πως το πέτυχε; Ή αν έχει αισθανθεί κι άλλος έτσι; Βλέπω τους φίλους... άλλοι το πάνε δυναμικά, άλλοι πιο ζόρικα αλλά το πάνε... Εγώ νιώθω χίλια βήματα πίσω... ενώ εξωτερικά τα πήγα ας πούμε στρωτά, μέσα μου κενό..σέρνομαι στη δουλειά και τα προσωπικά μου είναι νηπιακού σταδίου πάντα.. Είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω.. αλλά κάπως δεν φτάνουν για να νιώθω γεμάτη ή δεν θέλω να πιεστώ για αυτές τις ευθύνες. Και νομίζω πως από πολύ νωρίς έχω χάσει τον δρόμο. Πιστεύω πως δεν κάνω για καμία δουλειά αλλά όχι επειδή δεν θα δοκίμαζα, επειδή με ζορίζει να πιεστώ και να μπω σε πρόγραμμα, βαριέμαι πολύ εύκολα, με πιέζει η κοινωνικότητα και λειτουργώ με τυχαίες εξάρσεις ενέργειας και αυτό δεν λειτουργεί πολύ σε μη καλλιτεχνικές δουλειές τουλάχιστον ... Νομίζω ότι κομμάτι του ανηλίκου εαυτού μου τα διαχειρίζεται όλα αυτά και είναι πολλά τα μέτωπα και νιώθω στο -1000 σε σχέσεις με όλα αυτά στα οποία καλούμαι να ανταπεξέλθω. -_- Καμία συμβουλή;